Μασημένη τροφή

Και ξυπνάω ένα Σάββατο πρωί (μεσημέρι σχεδόν), βάζω λίγο καφέ και κάθομαι στην τηλεόραση μέχρι να καταλάβω ότι ξύπνησα. Και κει που στρίβω το τσιγάρο, χαμός... Ζωντανές συνδέσεις, απεσταλμένοι στην Ευελπίδων και στη ΓΑΔΑ, τόσα ψευτο-αγχωμένα πρόσωπα ρεπόρτερ... Άλλοι, καριερίστες, βρήκαν το σκάνδαλο που περίμεναν τόσο καιρό για να κάνουν ένα βήμα ακόμα στην καριέρα τους. Και οι συνήθεις αιμοδιψείς μεγαλό-δημοσιογράφοι που επαναλαμβάνουν τα πάντα δέκα φορές, λες και είμαστε μαλάκες ή βλέπουμε επανάληψη της Λάμψης, δεκαπέντε χρόνια μετά. Στην καλύτερη τους φόρμα όλοι, ειδικά μετά την προπόνηση που έκαναν με το φόνο του παιδιού. Η καλύτερη τους, μαραθώνιοι συνδέσεων, ακριβές διαφημίσεις και ζωντανές συνδέσεις με ειδικούς και ανειδίκευτους που λένε τη παπάρα τους. Και όσο καλύτερη και ηχηρότερη η παπάρα, τόσο περισσότερο τους κρατάνε στα παράθυρα. Δε το είδα, το έκλεισα και είπα να πάω online που εκεί έχω την επιλογή του να κλείσω το παράθυρο που δε μου λέει τίποτα... 

Και στο internet τα ίδια. Status ικανοποίησης, "αααααχ", "επιτέλους", "φάτε σκατά", "φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες", κλπ κλπ κλπ. Στο άλλο άκρο, κάποιοι λένε ότι δε λύθηκε κανένα πρόβλημα μας τώρα με τη σύλληψη και πιθανά τη διάλυση μιας εγκληματικής οργάνωσης. Της τρελής το μαλλί... Γενικά, στην Ελλάδα καθένας έχει μια άποψη για το οτιδήποτε. Μια άποψη που είναι συνήθως ένα μπάσταρδο επιρροών από τους φόβους, τα κόμπλεξ και τα προβλήματα μας αλλά και τις φωνές των καναλιών και των ρεπορτάζ. Μαζί και οι κοινωνικές μας ευαισθησίες και το σοκ για το θάνατο ενός ανθρώπου που ότι και να ήταν, ότι κόντρες και να είχε, όσο και να έμπαινε στο μάτι κάποιων, σίγουρα δεν του άξιζε αυτό που συνέβη (γιατί από κάποιους ηλίθιους το ακούσαμε και αυτό). Οι Έλληνες είμαστε γρήγοροι στα πάντα. Στο θυμό, στην αγάπη, στην αγανάκτηση και στο να ξεχνάμε. Απόψεις στον αέρα, χωρίς να σκεφτούμε καλά καλά τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια σύλληψη. "Τουλάχιστον τους έπιασαν έστω και αργά, έστω και τώρα". Γιατί τώρα; Γιατί τόσο αργά; Δε μπορούσαν τόσο καιρό; Λίγους είχαν σκοτώσει; Δε τα ξέραμε ήδη; Έπρεπε να φάνε Έλληνα; Μήπως η Χ.Α. εξάντλησε την χρησιμότητα της στο να θολώνει άλλα πράγματα; Μήπως η ανάγκη για αντιπερισπασμό ήταν μεγαλύτερη από την ανάγκη ενός κοινωνικού αντίβαρου που συντηρούσε το μίσος μας και το φόβο μας εστιασμένο πάνω της; Δε ξέρω. Πάντως ήδη με το χαμό της Χ.Α. να μας κρατά απασχολημένους, γίνονται πράγματα όπως αυτό... 

Κι από την άλλη, είναι εύκολο το να λες τώρα που ο κόσμος ασχολείται με αυτό, θα περάσουν άλλα. Παπαριές καμαρωτές αν με ρωτάτε. Κάθε μέρα παίρνονται μέτρα έτσι όπως γίναμε. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει με την απελπισία που επικρατεί παντού. Δηλαδή τι θα ακούσουμε μετά; Ότι το Star βγάζει ρεπορτάζ για το γκόμενο της Μενεγάκη για να μας αποπροσανατολίσει από το πρόβλημα; Τα ίδια έλεγαν και για τη Eurovision. Ο κόσμος ασχολείται με τη Eurovision αντί για τα προβλήματα του κλάδου, κλπ. Μαλακίες. Αν είσαι συνειδητοποιημένος και ενεργός πολίτης, δε φτάνει άρτος και θεάματα για να σε πάρουν από το πρόβλημα. Δε φτάνει ούτε η σύλληψη της Χ.Α. ούτε όποια άλλη κίνηση που θα περιφρουρήσει τα άγια και δημοκρατικά μας ιδεώδη για να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι ζούμε στα όρια της φτώχειας και της ξεφτίλας. Είναι στο χέρι μας να μείνουμε εστιασμένοι σε όσα είναι καθολικά και οικουμενικά και να παρακολουθήσουμε από κοντά το τι γίνεται και να μην αναλωθούμε σε φωτογραφίες προφίλ με το σήμα της Χ.Α. μέσα σε ένα απαγορευτικό, κλπ κλπ. 

Είμαστε γρήγοροι σε όλα. Απαντάμε γρήγορα σε ερωτήσεις λες και παίζουμε στον εκατομμυριούχο, ακόμα κι αν η πρώτη παπαριά που έρχεται στο μυαλό μας είναι και η πιο αφελής και ηλίθια ατάκα που μπορούμε να πούμε. Έχουμε μια έμφυτη σχεδόν ακατανόητη ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο. Και μέσα σε αυτή την ανάγκη ακυρώνουμε τη διαδικασία της μάθησης και της κατανόησης κάτι που μπορεί να έρχεται έξω από το μικρόκοσμο μας. Χαιρόμαστε να τσακωνόμαστε, online, offline, με όλους και για όλα. Είμαστε λαός του καφενείου. Σα τους παππούδες που ο καθένας πιάνει ένα μονό τραπέζι σε μια γωνία και φωνάζουν ο ένας στον άλλο για το δίκιο τους με το κομπολόι στο χέρι. Δε μάθαμε να περιμένουμε, να αναλύουμε και να εξετάζουμε, παρά μόνο πέφτουμε με τα μούτρα για να είμαστε οι πρώτοι που καταδικάζουν. Οι πρώτοι που έχουν άποψη. Αλλά τι άποψη; Αυτή που μας επιβάλλουν; Αυτή που φαίνεται από μια πρώτη ματιά σωστή; Και τι παίζει από πίσω; Θα δούμε... Κάποιος άλλος παρακάτω θα έρθει και θα μας πει και μετά θα σπεύσουμε πρώτοι πάλι να μοιραστούμε το πρώτο άρθρο "Η συνωμοσία πίσω από τη σύλληψη της Χ.Α.", κλπ κλπ κλπ. 

Μάθετε να συνθέτετε, να συνδέετε και να συμπληρώνετε τα κενά ρε Έλληνες... Δείτε και αυτά, όποιος και να τα γράφει. Δείτε και άλλα. Και μη κρίνετε από άλλες εποχές και καταστάσεις ή από τις προκαταλήψεις σας. Στη δημοκρατία πρέπει κανείς να αντλεί από όλους και όλα. Ακόμα και εκείνους που ακούγονται ακραίοι και τρελοί. Αλλά για το θεό, μη γίνετε ο λαός του "μοιράζομαι" και του "αναπαράγω". Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να σκεφτείτε μέσα σε όλο αυτό. Μην αφήνετε τους άλλους να ορίζουν τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς σας, γιατί αργά ή γρήγορα θα είναι οι ίδιοι που θα ορίσουν και τις απαντήσεις που θα πάρετε. Μην αφήνετε ούτε εμένα, ούτε κανέναν. Βάλτε τα μόνοι σας τα ερωτήματα και πάρτε τα άλλα των διπλανών σας να τα πάτε ένα βήμα παρακάτω.