Εδώ…; Πολυτεχνείο;

Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, που πήγε τελικά όμως; Τι απέμεινε και τι κάνουμε εμείς για αυτό; Η γενιά των γονιών μας, ήταν ακριβώς στην ηλικία μας όταν έγινε όλο αυτό. Μερικοί με παιδιά, άλλοι χωρίς παιδιά ακόμα. Κάποιοι από εσάς, γεννηθήκατε ένα-δυό χρόνια μετά. Αυτό, από μόνο του, θα μπορούσε να είναι μια καλή δικαιολογία για να μην γνωρίζετε. Όχι τώρα όμως… Τι έμεινε τελικά από το Πολυτεχνείο, μετά από τις πολιτικές σταδιοδρομίες των τόσων; Αυτό το καημένο το Πολυτεχνείο κοντεύει να γίνει στην Ελλάδα, σαν το τίμιο ξύλο από το σταυρό του Ιησού. Ξέρετε, αν όλα τα φυλακτά που πωλούνται σαν τίμιο ξύλο, είχαν πράγματι κομμάτι από τον σταυρό του Ιησού, τότε θα έπρεπε να τον είχαν σταυρώσει είτε στην κιβωτό του Νώε, ή σε δάσος ολόκληρο! Έτσι και στο Πολυτεχνείο… Άλλος ένας να πει ότι ήταν μέσα, θα πρέπει να γράψουμε ξανά τα βιβλία της ιστορίας, αφού τελικά καθώς φαίνεται, όλη η Αθήνα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και απ’ έξω ήταν μόνο η χούντα! Αυτό το Πολυτεχνείο, έθρεψε τελικά γενιές και γενιές! Έθρεψε τους πολιτικούς που το καπηλεύτηκαν και πήραν θέσεις, έθρεψαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους και πάει ακόμα… Τι άλλο έμεινε απ’ το Πολυτεχνείο; Ενδυναμώθηκε μήπως το πανεπιστημιακό άσυλο; Το οποίο έφτασε στις μέρες μας να αποτελεί καταφύγιο ανθρώπων που δεν έχουν κανένα κοινό έρεισμα με κάποιους από εκείνους που έδρασαν στο Πολυτεχνείο; Δεν είμαι κατά του ασύλου, τουναντίον, είμαι υπέρ. Δεν πιστεύω σε ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, αλλά όλο αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο με την επέτειο, είναι εντελώς εκτός.

Που πήγε το Πολυτεχνείο; Έμεινε στις σχολικές γιορτές με τα τραγούδια του Λοΐζου και τα μαύρα σκηνικά. Στα παιδιά με τα τριαντάφυλλα στα χέρια και στις λίστες που διαβάζαμε με τα ονόματα εκείνων που σκοτώθηκαν. Εκείνες τις μέρες, όταν σκεφτόσουν τι έγινε τότε, μαύριζε η ψυχή σου. Μετά; Τι έγινε και φτάσαμε στο σήμερα; Μετά, το Πολυτεχνείο ανηφόρισε προς τα πανεπιστήμια, στην ανώτατη εκπαίδευση και έγινε αργία, αφορμή για καφέ, γιατί την ημέρα εκείνη είναι πάντα κλειστές οι σχολές… Και κάπου εκεί, ίσως και λίγο αργότερα, αρχίσαμε να το ξεχνάμε εντελώς. Γυρίζαμε σπίτι νωρίς για να μην μπλέξουμε στις φασαρίες, ενώ πολλές φορές δεν μας άφηναν καν να ανέβουμε στο κέντρο. Φταίμε κι εμείς… Και έτσι, κάθε χρόνο, το απόγευμα μας έβρισκε μπροστά από την τηλεόραση να περιμένουμε τα φετινά έκτροπα, με τους γονείς μας να κάθονται με το δάχτυλο επικριτικά και να μας δείχνουν λέγοντας «Στα ΄λεγα εγώ… Τι να πήγαινες να κάνεις; Να βρεις κανένα μπελά;». Με κείνα και με τα άλλα, τελειώσαμε το πανεπιστήμιο, κάναμε μεταπτυχιακά, διδακτορικά και λοιπά και κάποια στιγμή βρήκαμε δουλειά…

Είμαι σήμερα από το πρωί στο γραφείο και ακούω ξανά Λοΐζο. Ψάχνω να βρω που πήγε το παιδί που άκουγε τα ίδια τραγούδια 15 χρόνια πριν και έκλαιγε. Ψάχνω να βρω γιατί δεν είναι ακόμα στο δρόμο, τώρα που ξέρει πιο πολλά από τότε. Ξέρει, αλλά γνωρίζει πραγματικά; Όχι! Είμαι εδώ, κλεισμένος καλά στον δεύτερο όροφο, οχυρωμένος πίσω από στοίβες χαρτιά… Μόνο που εμένα, το δικό μου «οχυρό» δεν μου προσφέρει προστασία όπως το Πολυτεχνείο κάποτε… Δεν προσπαθεί κανείς να μπει μέσα – δεν απειλούμαι… Δεν με ανάγκασε κανείς να παγιδευτώ. Είμαι κλεισμένος από μόνος μου εδώ, αδιαφορώ κι ας αγαπάω ακόμα, μα αναρωτιέμαι… Που πήγε το Πολυτεχνείο;

Αυτή η πατρίδα μου ανήκει...

Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον να φύγει από εκεί που γεννήθηκε, από εκεί που μεγάλωσε, από εκεί που ερωτεύτηκε...; Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον και πόσο δύσκολο συνάμα, να αφήσει αυτή την "κακόμοιρη" Ελλάδα και να φύγει για άλλα μέρη... Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι για εσάς, αλλά αυτό που ξέρω και αυτό που συζητάω, είναι το γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να φύγω εγώ...

Αυτά τα χώματα μυρίζουν. Μυρίζουν αίμα και άνοιξη ταυτόχρονα, φωνάζουν και σιωπούν, τρέφουν εγκληματίες και αγίους. Αυτός ο τόπος γέννησε παιδιά και σταυρώθηκε από αυτά, πίστεψε υποσχέσεις και έτρεξε σε πορείες, μόνο για να ανακαλύψει ότι μάταια φώναξε και ότι οι ίδιοι που τον έβγαλαν στο δρόμο ήταν αυτοί που τον πούλησαν. Είναι καμιά παγκόσμια αλήθεια αυτό; Όχι. Αυτό συμβαίνει όπου υπάρχουν άνθρωποι. Όσο βαθιά κι αν μπει κανείς σε μια τέτοια ανάλυση, το ερώτημα πάντα παραμένει το ίδιο αμείλικτο και συνάμα ατομικό. Τι κάνω εγώ για αυτό;

Εγώ λοιπόν, αυτή τη χώρα δεν την αφήνω. Δεν θα την αφήσω κι ας ανήκω σε μια ηλικία τέτοια που μπορώ να το κάνω ευκολότερα τώρα από ποτέ. Και ξέρεις, έχω όλα τα εφόδια και τα τυπικά (άχρηστα) προσόντα για να το κάνω. Δεν σου λέω ψέμματα, είναι όλα κορνιζαρισμένα και στριμωγμένα σ' ένα τοίχο σ' ένα διαμέρισμα στον Ταύρο... Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν φεύγω...

Δεν φεύγω γιατί λίγους δρόμους κάτω από το Θησείο, έκανα την πρώτη μου βόλτα πιασμένος χέρι χέρι με μια κάποια Δανάη. Γιατί σε κάτι χαμένα καφέ στα Εξάρχεια και στην Φωκίωνος Νέγρη, ήπια τους πρώτους φοιτητικούς καφέδες και γιατί στην Πλάκα, ένα καλοκαίρι έψαχνα μια κοπέλα με ένα λουλούδι στο χέρι εκεί στους Αέρηδες. Γιατί σε κάτι σπαρμένα κομμάτια γης στο Αιγαίο μύρισα καλοκαίρια, γιασεμί και ασβέστη και κατηφόρισα στην παραλία με δυο ρακέτες και μια πετσέτα.

Γιατί στη Ρόδο ένιωσα να μπαίνω σε ένα άλλο σύμπαν κάπου διακόσια χρόνια πίσω, γιατί στην Θεσσαλονίκη πάντα αισθάνομαι δύο πόντους ψηλότερος και γιατί ταξίδεψα σε μια νύχτα στη Χαλκιδική για να δω δεκαπέντε λεπτά μιας συναυλίας πριν αναγκαστώ από διακοπή ρεύματος να γυρίσω πάλι σε μια νύχτα στην Αθήνα. Γιατί αυτός ο τόπος έχει τον τρόπο να με κάνει στιγμές να αισθάνομαι τόσο μικρός και άλλες να νομίζω ότι μπορώ να πηδήξω πάνω από τον Όλυμπο με ένα άλμα.

Γιατί στον Πλαταμώνα άνοιξε κάποτε ένα παράθυρο και ταξίδεψα μέσα του ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Γιατί στη Μυτιλήνη έχω πάντα ένα φίλο που κάθε φορά τρέχω να τον δω με την ίδια χαρά όπως την πρώτη φορά. Και ξέρεις κάτι άλλο; Εγώ σε αυτόν τον τόπο, έμαθα να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, κάτι μεσημέρια κάτω από κληματαριές και κάτι βράδια κάτω από τα αστέρια με μια μπύρα στο χέρι. Κι ας ήταν στιγμές που έχω νιώσει τόσο μόνος, πάντα είχε ένα τρόπο αυτή μου τη μοναξιά να την μοιράζεται. Μου φτάνει καμιά φορά, έτσι πνιγμένος που ζω στην Αθήνα, να ανέβω μέχρι το Λυκαβηττό για να νιώσω ότι μπορώ να κάνω ένα βήμα από εκείνο το βράχο για να πετάξω μέχρι το Σούνιο και μετά πάλι πίσω...

Δεν θα την αφήσω την Ελλάδα αγαπητέ κύριε... Ναι, σε εσάς μιλάω που ίσως να είστε εκείνος που θέλει να με διώξει, ίσως να είστε ο πατέρας που θα θέλατε και το παιδί σας να φύγει, ίσως να είστε αυτός που με απαξιώνει τόσο ώστε να βάζει στοίχημα ότι θα φύγω... Όχι... Αυτή η πατρίδα μου ανήκει... Μου ανήκει στο ποσοστό που μου κληροδότησε ο παππούς μου πριν τέσσερα χρόνια, μου ανήκει στο μερίδιο που θα μου αφήσει ο πατέρας μου και το οποίο πρέπει να παραδώσω τουλάχιστον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο, στο δικό μου παιδί.

Σ' αυτή την πατρίδα έχω ορίσει ότι μπορεί να ξέρω για αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή. Σ' αυτή την πατρίδα που ξενυχτάει, που αργεί στη δουλειά, που λιάζεται και που μαραίνεται ταυτόχρονα, σ' αυτήν ανήκω και αυτή μου ανήκει... Και δεν τη χαρίζω σε κανέναν σας.

Λίγο ηφαίστειο!!!!

Iceland, Eyjafjallajökull - May 1st and 2nd, 2010 from Sean Stiegemeier on Vimeo.

Ο gadget-άκιας

Οικονομική κρίση... Χαμός... Φτώχεια, διαδηλώσεις, αυξήσεις... Το ΦΠΑ που σε λίγο θα φτάσει σε επίπεδα θερμοκρασίας τον Αύγουστο και μεις στη μέση! Έτσι και εγώ από το μετερίζι μου με τους τρεις πυρήνες, την τεράστια RAM και την επίπεδη οθόνη μου, είπα να ασχοληθώ με αυτό ακριβώς...

Με την τεχνολογία και την ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος ο φίλος μου!

Διαφημίσεις, τεχνολογικά επιτεύγματα και επίπεδες οθόνες που δείχνουν πάντα επίπεδες κοιλιές όταν πάτε να τις αγοράσετε στο μαγαζί. Κινητά με κάμερα, με symbian, με bluetooth, με ασύρματα δίκτυα και με μεγάλες οθόνες αφής γιατί τελικά μόνο αυτά ακουμπάτε τόσες φορές την ημέρα.

Μέσα στην μεγάλη σας νιρβάνα, ζείτε και βρήκατε πολλοί από εσάς κάτι νέο να κυνηγάτε... Την τεχνολογία που δυστυχώς τρέχει με ταχύτητες που ο φτωχός μισθός σας αδυνατεί να ακολουθήσει! Και έτσι, τις κάνετε δόσεις, τις κάνετε στερήσεις από άλλα πράγματα σίγουρα πιο σημαντικά. Και εκεί που όλος ο κόσμος ψάχνει να δει ποιοι έφαγαν τα λεφτά, εγώ κάνω τον ανήξερο και κοιτάζω προς Πέτρου Ράλλη, προς Σύνταγμα, προς Συγγρού και όπου αλλού έχουν σηκωθεί αυτοί οι ναοί της σύγχρονης θρησκείας σας!

Ω! Έλληνες τρισμέγιστος λαός της υφηλίου, πάτε και κάνετε όλα τα αντίστοιχα gadget-o-μάγαζα ζάμπλουτα γιατί θέλετε να βλέπετε τη μπαλάρα σας κάθε Κυριακή μεγάλη σαν το κεφάλι σας! Στην τηλεόραση Full HD, Led, Stereo, Dolby Surround την 50άρα! Που στο δυάρι που μένετε, δεν χωράει γιατί θέλει 5 μέτρα απόσταση από τον καναπέ, και εσάς το σαλόνι είναι 2 επί 3! Αλλά την βάλατε για να την κοιτάτε στο μισό μέτρο, της στρώσατε και σεμεδάκια πάνω, και κοιτάτε τη Γερμανού τις Κυριακές και λέτε... "Πωπω, γέρασε κι αυτή!". Ναι, γιατί βλέπεις τη ρυτίδα σε High Definition και τρομάζεις!

Γίνατε όλοι ειδικοί της τεχνολογίας και έχετε άποψη για τα πάντα! Ξέρετε ότι το τάδε κινητό είναι καλύτερο και δεν καταδέχεστε την φτηνή τηλεόραση γιατί η άλλη, η νέα έχει 400 MHz ρυθμό ανανέωσης ενώ η παλιά έχει 100! Και δεν καταλαβαίνετε ότι πολλά από αυτά είναι ζήτημα να τα αντιλαμβάνεται το μάτι σας καλά καλά! Έχετε ντυθεί με 100 ευρώ πατόκορφα και κουβαλάτε στην τσέπη σας άλλα 500 ευρώ με την μορφή του νέου iPhone...! Είμαστε φτηνοί στα βασικά έξοδα διαβίωσης μας και ακριβοί στα αξεσουάρ και τα είδη πολυτελείας!

Αλλάζετε τους υπολογιστές σαν τα πουκάμισα κάθε δυο χρόνια και ούτε, γιατί ο παλιός είναι πλέον αργός, ή γιατί βγήκε το νέο μοντέλο που είναι πιο γρήγορο από το παλιό! Ποιος; Ο Έλληνας! Που πριν δέκα χρόνια δεν είχε κινητό! Που αναρωτιόταν αν όταν δεν έχει σήμα στο κινητό, μπορεί να παίζει κανονικά τα παιχνίδια! Που έμαθε να βγάζει φωτογραφίες διακοπών με μια μηχανή μιας χρήσης από το περίπτερο, και τώρα ψάχνει την κάμερα με τον ενσωματωμένο σκληρό δίσκο και το video HD.

Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας! Έχω πληρώσει και πληρώνω το μερίδιο μου για τα άχρηστα πράγματα που στοιβάζονται σε κουτιά στην ντουλάπα. Έχω πληρώσει κινητά και ψηφιακές και υπολογιστές. Για αυτό νομιμοποιούμαι να έχω άποψη. Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, αλλά δεν θα βγω να τρέξω γυμνός στο Σύνταγμα με το φυλλάδιο του κάθε eshop στα τέτοια μου, φωνάζοντας "Τεχνολογία για όλους!" ή "LG, ηχεία, τεχνολογία!"...

Αλλά μου σπάει τα νεύρα να βλέπω ανθρώπους υπνωτισμένους και παραμυθιασμένους, να χάνουν άλλα βασικά πράγματα και να τρέχουν πίσω από φούμαρα με χρωματιστά λαμπάκια! Ήρθε το κύμα της τεχνολογίας που μας πήρε και μας σήκωσε! Γίναμε σαν τους ιθαγενείς με τα χρωματιστά κολιέ! Ανάθεμα με, είναι όπως τότε στην Αμερική...! Μας δώσανε δυο χάντρες χρωματιστές και καθόμαστε και τις κοιτάμε να λαμπυρίζουν στον ήλιο σαν χαζοί! Μας τις έδωσαν τόσο ύπουλα που μας πήρανε το σπίτι σε δόσεις και ακόμα μυαλό δεν βάλαμε!

Ανάθεμα με, παρακαλάω να κάτσει κάποιος με χρόνο στη διάθεση του, και να πάρει συνεντεύξεις από ανθρώπους γύρω στα 25 με 35... Πάω στοίχημα ότι ο μέσος Έλλην αυτής τη ηλικιακής ομάδας θα έχει αλλάξει στη ζωή του, πάνω από 7 κινητά τηλέφωνα, τουλάχιστον 2 υπολογιστές, θα έχει σε ένα ποσοστό 80% επίπεδη τηλεόραση, θα έχει και ένα netbook (ξέρετε, αυτά τα μικρά που οι Έλληνες τα κουβαλάνε πλέον και στις διακοπές μαζί), θα έχει σίγουρα ένα ή δύο playstation (γιατί και το παλιό το κρατάμε καβάτζα) και άλλα τόσα μαραφέτια! Πάω στοίχημα!

Οι εμμονές είναι κακό πράγμα... Και επειδή δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο, πάω να κοιμηθώ.

Θα αφήσω το mp3 player να φορτίζει μαζί με την κάμερα,
Θα αφήσω το pc να κατεβάζει καμιά ταινία,
Θα χαζέψω λίγο στο netbook να με πάρει ο ύπνος,
Θα βάλω ξυπνητήρι στο iPhone,
Αλλά πριν από όλα, θα πάω τουαλέτα με το φυλλάδιο του Media Marktt για ανάγνωσμα!

Καληνύχτα!

...ζητείται ενδοσκόπηση!

Γεια σου ρε Έλληνα μάγκα. Στην ελληνική μαγκιά την τρισμέγιστη υποκλίνομαι και σήμερα και αναζητώ εις τα άχυρα βελόνες, έτσι όπως μόνο οι Έλληνες ξέρουμε να κάνουμε...!

Με τον απόηχο της τραγωδίας της περασμένης εβδομάδας συνεχίζω να στύβω το κεφάλι μου και να μαζεύω απόψεις δεξιά και αριστερά για να καθίσω να τις αναλύσω και να βγάλω μιαν άκρη (λέμε τώρα).

Τι κάνει ο Έλληνας; Ο Έλληνας είναι καλός σε ένα πράγμα. Είναι καλός στο να κατηγορεί! Τι κατηγορεί τώρα τελευταία;

Κατηγορεί...
...Τους πολιτικούς που έχουν φάει όλα τα λεφτά και συνεχίζουν (το ότι τους έβαλε ο ίδιος στη Βουλή, καμία σχέση δεν έχει)
...Τους κομπιναδόρους που έφαγαν λεφτά στην πλάτη του κοσμάκη (το ότι θα το έκανε και ο ίδιος αν ήταν πιο έξυπνος, επίσης δεν έχει καμία σχέση)
...Τον γνωστό που μπήκε με βύσμα στο δημόσιο και καθαρίζει 3.000 ευρώ και που και αυτός συνέβαλε στην οικονομική απαξίωση του τόπου (το ότι το ζήτησε από το γνωστό του υποψήφιο βουλευτή για τρίτη τετραετία σερί, καμία απολύτως σημασία δεν έχει)
...Τον γιατρό που επειδή σπούδασε μέχρι τα 35, έχει κάνει το φακελάκι επάγγελμα και του τα παίρνει για ψύλλου πήδημα (γιατί αυτός αν ήταν γιατρός θα εκτελούσε λειτούργημα, και θα έπαιρνε φακελάκι μόνο από τους πλούσιους - κάτι σαν τον Ρομπέν των Γιατρών!)

Και γενικά κατηγορεί δεξιά και αριστερά, ότι κινείται. Είναι καλός σε αυτό ο Έλληνας... Έλα που όμως αν δεν έχεις κάνει την αυτοκριτική σου, δεν μπορείς ΠΟΤΕ να κάνεις εποικοδομητική κριτική σε κανέναν...

Η λέξη αυτοκριτική όμως, δεν υπάρχει σε κανένα σύγχρονο λεξικό. Και έτσι ο Έλληνας την αγνοεί. Θα μου πείτε, αν την είχε κανένα βιβλίο, θα το είχαν ανοίξει να το δουν; Άλλη κουβέντα αυτή θα σας πω, και μην με κολάζετε με άλλα, γιατί ξεκίνησα για κάτι και θα το τελειώσω!

Και έτσι, ο Έλληνας που λέγαμε, ξέρει να κατηγορεί αλλά δεν ξέρει να κάνει κριτική γιατί πρώτα από όλα δεν είναι έντιμος με τον εαυτό του. Δεν μπορεί και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αυτή η αναθεματισμένη η κριτική έχει μέσα της και την έννοια της λύσης. Κάνεις μια κριτική για να βοηθήσεις σε μια κατεύθυνση... Κάνεις μια κριτική γιατί επιθυμείς μια λύση!

Ώρες ώρες, ο Έλληνας νομίζεις ότι γεννήθηκε σαν το στρουμφάκι τον γκρινιάρη. Μονίμως γκρίνια γιατί έτσι μας αρέσει.. Σαν τη διαφήμιση. Ανάθεμα με, είμαι σίγουρος ότι αν ήταν κανένας Έλληνας τότε με το Τσουνάμι, αντί να τρέξει να σωθεί, θα καθόταν στην παραλία, ψάχνοντας τον υπεύθυνο και κράζοντας τον τύπο με τις ομπρέλες, γιατί του πλήρωσε ομπρέλα για όλη τη μέρα, τσάμπα...

Στο κεφάλαιο του Έλληνα λοιπόν, έρχεται η δεύτερη άγνωστη λέξη... Ενδοσκόπηση! Ενδο... τι; Για τον Έλληνα, είναι τόσο δύσκολο να συλλάβει το νόημα αυτής της λέξης, όσο είναι για μια ξανθιά με Φρεντοτσίνο Caramel στο ένα χέρι, να ανοίξει την πόρτα του ταξί, τρεις το μεσημέρι στην Σταδίου και ενώ κορνάρει ο ταρίφας, κρατώντας στο άλλο χέρι την μούφα Luis Vuitton και τα ψώνια απ' το Bershka!

Και επειδή σε κούρασα με τις ασυναρτησίες μου αγαπητέ αναγνώστη, επιστρέφω στο θέμα. Ο Έλληνας που τελικά βρήκε χίλιες δυο αιτίες για τα πρόσφατα επεισόδια, και έκανε και τις δίκες του στα καφενεία, στις παρέες, στα σπίτια, παντού. Ρώτησε το απλό; Ποιο απλό; Εγώ τι κάνω; Που έρχομαι στην εικόνα και τι ρόλο παίζω;;; Τι να φταίω, για παράδειγμα, για τα οικονομικά χάλια της χώρας;;

Εγώ που...
...δεν παίρνω αποδείξεις από κανέναν για να γλιτώσω κανένα δίφραγκο
...στο εξοχικό που σηκώνω στη Λούτσα, δεν προσλαμβάνω Έλληνες εργάτες γιατί θέλουν παραπάνω λεφτά
...πάω διακοπές το καλοκαίρι και χαλάω δυο μηνιάτικα, αλλά απόδειξη δεν παίρνω από κανέναν!
...ψάχνω για ένα βύσμα για να αυξήσω την μάζα των δημοσίων υπαλλήλων κατά ένα
...ψάχνω τρόπο να πάρω νωρίς τη σύνταξη για να αράξω
...τελικά είμαι αλάνθαστος και μακάρι να έκαναν όλοι οι άλλοι αυτά που κάνω και εγώ! Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι εμένα!!!

Αγαπητέ πλην τίμιε Έλληνα, όταν είσαι σε μια χώρα με 60% φοροδιαφυγή στο ΙΚΑ από ανθρώπους που δουλεύουν ανασφάλιστοι, όταν ο καθένας μας, στα πρότυπα των πολιτικών, προσπαθεί στον μικρόκοσμο του να κλέψει όσα πιο πολλά μπορεί... Είναι δύσκολο να δείχνεις με το δάχτυλο και να κατηγορείς τους άλλους μόνο...

Όταν 30.000 άνθρωποι δήλωναν έναν νεκρό τους συγγενή ζωντανό και έπαιρναν συντάξεις ΤΕΒΕ μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους μπαμπά, θείου, αδελφής και εξαδέλφης, τι περιμένεις;; Αυτά ποιοι τα κάνουν;;; Οι πολιτικοί μόνο; ΌΧΙ! Αυτά τα κάνουν άνθρωποι σαν κι εμάς... Εμείς ξαφνικά, επειδή κλέβουμε λιγότερα, γίναμε υπεράνω κριτικής;

Το παραπάνω και παρακάτω κομμάτι, δεν γράφεται ούτε από λογιστή ούτε υπάλληλο υπουργείου οικονομικών! Γράφεται περισσότερο για ένα γενικό γαμώτο και δεν θα ήθελα να αδικηθεί επικεντρώνοντας μόνο στην "οικονομική" του πλευρά. Αλλά αυτό το πράγμα έχει παραγίνει...

Σε μια χώρα που όλοι φοροδιαφεύγουμε, πόσο περιμένετε να αντέξει; Πόσο; Έχετε πάρει χαμπάρι, από όλα τα παραπάνω, πόσα λεφτά δεν φαίνονται πουθενά και κάνουν φτερά; Γιατί για να πας και να κάνεις άρχοντας τις διακοπές σου, τα σκας στην κυρα Μαριγώ που τελικά βγαίνει το καλοκαίρι και μια καμαρούλα μια σταλιά, την έχει νοικιάσει για 60 από τις 90 μέρες (στάνταρ!) με 40 ευρώ τη μέρα... 2.400! Και πόσοι τέτοιοι είναι; Εσείς δεν το κάνετε; Είμαι σίγουρος πως κάποιοι το κάνετε...

Αλλά, ο δικός μου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... Σας έχω νέα! Και του δίπλα ο σκοπός, "άγια" τα κάνει τα μέσα...! Αγιάσαμε όλοι και κοιτάμε άλλους να σταυρώσουμε στο τέλος ε; Όχι, δεν φταίμε μόνο εμείς και ούτε οι πολιτικοί την βγάζουν λάδι. Αλλά πως να φτιάξεις πανάθεμα με τον οποιονδήποτε άλλον, αν δεν φτιάξεις πρώτα τον εαυτό σου; Αν πρώτα δεν κάνεις το δυσκολότερο πράγμα, που είναι να γίνεις εσύ καλύτερος...

Αλλά κάτι θεωρίες συνωμοσίας και κάτι άλλες λαμογιές, ξέρεις ρε Ελληνάρα να τις ανακαλύπτεις και να πέφτεις από τα σύννεφα! Ε λοιπόν, αν οι μισοί Έλληνες είχαν ως επάγγελμα την "Κατηγόρια" που έλεγε και η γιαγιά μου, οι άλλοι μισοί θα είχαν σαν επάγγελμα να πέφτουν από τα σύννεφα!

Κοιτάζω καμιά φορά τη ζωή του Έλληνα (και την δική μου μαζί, Έλληνας είμαι, στην Ελλάδα προσπαθώ να ζήσω κι εγώ) και βλέπω ότι στην βάση του και στον τρόπο που σκέφτεται, ο Έλληνας έχει μάθει μόνο να αφαιρεί και να διαιρεί. Βρίσκει ποσοστά παντού (που τελικά είναι μια διαίρεση επί ενός συνόλου) για να αναδείξει πόσο αδικείται... "50% των Ελλήνων ζει στο όριο της φτώχειας", "30% των νοικοκυριών θα βγάλει το Πάσχα με δάνειο", κλπ κλπ. Με αφαιρέσεις προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του στην απ'έξω... "Α, εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό", "Εγώ δεν είχα βύσμα για το δημόσιο", κλπ κλπ. Δεν έχει μάθει όμως ούτε να προσθέτει, ούτε να πολλαπλασιάζει. Δεν έχει μάθει να βλέπει τα πράγματα έτσι. Αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα...

"Θα πάω να μείνω με την Άννα για να μοιραστούμε τα έξοδα..". Να τα διαιρέσετε δηλαδή δια του δυο ε; Γιατί κανείς δεν λέει, "Θα πάω να μείνω με την Άννα, γιατί θα περνάμε καλά οι δυο μας" (εδώ έρχεται η πρόσθεση... (ένας ο Μάρκος, μια η Άννα, το σύνολον δυο! Και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπαν και οι Κατσιμιχαίοι!)

Φτηνοί συλλογισμοί και τεχνάσματα ε; Έτσι θα σκεφτούν κάποιοι, αλλά τελικά, μπορείτε να μου πείτε ότι δεν είναι έτσι πραγματικά;

Σε ένα λαό, που χρόνο με το χρόνο, επιλέγει την αφαίρεση και την διαίρεση (τι αρνητικές λέξεις), από την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό, που κοιτάζει όλο και λιγότερο μέσα του και όλο και περισσότερο στην κλειδαρότρυπα του δίπλα του, δεν έχω να πω κάτι περισσότερο.

Ένα τελευταίο μόνο, σαν encore, που δεν είναι δικό μου αλλά που αξίζει την προσοχή σας νομίζω... "Όταν δείχνεις με το δάχτυλο σου κάποιον άλλο, τα τρία από τα υπόλοιπα τέσσερα δάχτυλα του χεριού σου, δείχνουν πίσω σε σένα..."

Πόσα και πόσα τέτοια δάχτυλα δεν μας έχουν δείξει όλους μας καθημερινά... Αλλά.. Χαμπάρι!

Blog προτάσεις...!

Το διαδίκτυο σαν έννοια, έχει μέσα του την δημιουργία δικτύων, δεσμών, συνδέσεων...

Έχει έμφυτη την έννοια της κοινότητας... Έτσι και εγώ ψάχνω, διαβάζω και βρίσκω παρόμοιες με την δική μου τρέλες και τις καταθέτω εδώ.

Δεν νομίζω να έχουν αντίρρηση οι δημιουργοί τους, αλλά αν έτσι είναι, ας μου το πουν να τα σβήσω.

Ορίστε λοιπόν οι δικές μου "γέφυρες" προς τον τεράστιο κόσμο των blogs...

http://lastin-firstout.blogspot.com

http://mekafekaitsigaro.yolasite.com

http://cavestudioz.blogspot.com

http://faeenamalaka.blogspot.com

Είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε το ίδιο καλά, όσο πέρασα εγώ διαβάζοντας τα..!

Δεν θα γυρίσουν

Είναι Τετάρτη, 5/5/2010... Και δεν νιώθω καθόλου όμορφα. Αυτή η μέρα πρέπει να φύγει όσο πιο αναίμακτα γίνεται... Αλλά και για αυτό αργά είναι... Αυτή τη μέρα, αφού φύγει, πρέπει να την κρατήσουμε καλά φυλαγμένη. Γιατί τέτοιες μέρες, όσο παρακαλάς να φύγουν, τόσο δεν πρέπει να τις αφήνεις να πάνε χαμένες... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... ποτέ! Έφυγαν σε ένα πρωινό όπως έφυγες και συ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Έφυγαν για να πάνε να ζήσουν παιδιά, σπίτια, οικογένειες, τους εαυτούς τους. Έφυγαν και πήραν ένα καφέ από τη γωνία και μπήκαν στο κλουβί τους για να βγει η μέρα. Έφυγαν και κάποια σκεφτόταν ότι σε κάτι μήνες θα έφερνε στον κόσμο μια ακόμα ζωή... Και ίσως να είχε τίποτα περιοδικά με μωρουδιακά και να διάβαζε. Ίσως και να μπήκε στο facebook και να το είπε σε κάποια μακρινή της φίλη ότι περιμένει μωρό... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... Ακούει κάνεις;;;

Δεν φιλοδοξώ να κερδίσω δημοτικότητα (άλλωστε ανώνυμα γράφω), δεν φιλοδοξώ στο εύκολο δάκρυ, ούτε περιμένω να βγάλω λεφτά από αυτό. Δεν μπορείτε να με βάλετε λοιπόν σε μια κατηγορία δημοσιογράφων, ποιητών, λαοπλάνων ή συναφών επαγγελμάτων. Αυτό που γράφω είναι πάνω στη μυρωδιά της ζωής, στην πραγματικότητα που τσακίζει κόκαλα και που πονάει. Δεν θα γυρίσουν ποτέ... Ακούει κανείς;;;

Πότε θα ξυπνήσετε; Πότε θα ξυπνήσουμε όλοι; Πότε θα δούμε πέρα από την μεγάλη μας μύτη...; Που πρέπει να είναι τεράστια τελικά για να κρύβει με τόση επιτυχία όλα τα υπόλοιπα! Τι εννοώ; Μπαίνω στο facebook... Μπαίνω για να δω πόσο σας πείραξε όλο αυτό που έγινε σήμερα. Και ναι, σας θεωρώ αντιπροσωπευτικό δείγμα. Γιατί έχω 300+ "φίλους" που όλους σας γνώρισα κάποια στιγμή στη ζωή μου. Δεν είστε διακοσμητικοί... Και έτσι μπορώ να σας μαλώσω, να σας μετρήσω, να σας κατσαδιάσω... Μπορώ να σας καταλογίσω πράγματα. Και θα το κάνω!

Συναυλία του Manu Chao (ή όπως διάβολο τον λένε) στην Ελλάδα το καλοκαίρι, αφιέρωση τραγουδιού των Πυξ Λαξ σε μια κάποια γκόμενα, δεν θα γυρίσουν ποτέ, σχόλιο σε μια ηλίθια φωτογραφία, high score σε κάποιο ηλίθιο παιχνίδι, δεν θα γυρίσουν ποτέ... Σχόλιο γιατί ατίμασαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, διαφημίσεις από το πλαίσιο και το e-shop για τα νέα gadgets... ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ! Ακούει κανείς;;; Νιώθει κανείς;;; Που είστε που να με πάρει;

Χτίσατε τον μικρό σας πολύτιμο κόσμο και ζείτε μόνο εκεί μέσα; Είναι αποστειρωμένα στο facebook? Είναι καλά να είναι όλα Like...? Το dislike δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σας; Βάζει κάποιος μια ανάρτηση και ένα πολύ σωστό σχόλιο για τα επεισόδια... Πάει από κάτω κάποιος άλλος και κάνει, "Like". Τι "Like"; Γιατί "Like"; Τι σου "Like" ρε μεγάλε; Τι σου αρέσει;;; Χάσατε και αυτό; Χάσατε τη γνώμη σας; Βαριέστε το να γράψετε κάτι; Να κάνετε μια γαμημένη σωστή χρήση αυτού του πράγματος που εκτός 2-3 χρήσεων κατά τα άλλα σας αποχαυνώνει; Τώρα σας πήρε και την κρίση; Δηλαδή, είναι σαν να είσαι μέσα στη μαστούρα, πετάγεται κάποιος πιο μαστουρωμένος από σένα, λέει μια παπάρα και εσύ κουνάς το κεφάλι σαν το πρόβατο και λες... "Yeaaaahh", "I Like"... Και τέλος! Δεν θα γυρίσουν ποτέ σπίτι τους.

Στην Ελλάδα του 2010 (και δεν λέω πλανήτη ή κόσμο, γιατί θα αδικήσω τους υπόλοιπους), τέσσερις ζωές πέθαναν από ασφυξία μέσα σε μια τράπεζα, μέρα μεσημέρι. Στην Ελλάδα του 2010, δεν σκοτώθηκε ένας πεζός από κάποιον απρόσεκτο, δεν πέθανε κάποιος από μια ανίατη ασθένεια, τρεις άνθρωποι και ένα μωρό στα σπλάχνα μιας μάνας (ακούτε; νιώθετε;) δεν μπορούσαν να ανασάνουν! Τους δολοφόνησαν κάτι μαλάκες! Και πάνω σε αυτό έχετε να πείτε Like? Ή να πείτε για τη νέα συναυλία του καλοκαιριού... Δεν θα γυρίσουν πίσω... ποτέ! Πόσες φορές να το γράψω πια;;; Πού είστε ρε γαμώτο; Τι σας έκαναν;

Τα 800 ευρώ σας ενδιαφέρουν περισσότερο; Σας νοιάζει το κωλονήσι των διακοπών; Το νέο σας τηλέφωνο; Το ενοίκιο που ανεβαίνει; Η σχέση που δεν σας κάθεται; Το αφεντικό που σας καταπιέζει; Η γκρίνια της μάνας; Η βρώμα της Αθήνας; Η ακρίβεια στη βενζίνη, ή το γαμημένο το μαλλί που δεν κάθεται με το ζελέ; Ξέρετε κάτι; Αυτοί οι άνθρωποι με τέτοιες έγνοιες πήγαν στη δουλειά τους σήμερα το πρωί... Και έχασαν τη ζωή τους. Τελεία. Έτσι όπως την χάνετε και εσείς μέρα με τη μέρα, με τρόπο πιο ύπουλο και λιγότερο απόλυτο, αλλά εξίσου μη αναστρέψιμο... Δεν θα γυρίσουν πίσω... Κάποιοι από εσάς, νιώθω να έχετε φύγει ήδη. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το ξέρετε.

Γιατί σε αυτή τη χώρα, τα αυτονόητα έγιναν τόσο δυσκόλως εννοούμενα; Που την χάσαμε τη μπάλα; Δεν ζήτησα από κανέναν να πάρει τα στουπιά και να κάψει τη Βουλή. Δεν ζήτησα από κανέναν αυτοχειρία... Ζήτησα το απλό. Ζήτησα την ευαισθησία. Ζητάω την συνειδητοποίηση, την συμπόνοια, την αγάπη, το σεβασμό, τον αποτροπιασμό, το κάτι ρε πούστη μου. Ζητάω μια γαμημένη γραμμή στο καρδιογράφημα. Να καταλάβω ότι κάτι γίνεται. Η σιωπή δεν είναι δικαιολογία. Το να αισθάνεται κανείς δεν είναι δρόμος. Το να πνίγει και να τα βιώνει μέσα του, δεν μου λέει τίποτα. Το να τα γράφει και πολύ περισσότερο να τα συζητάει, κάτι μου λέει. Το να κάνει πράξεις αυτά που γράφει, ακόμα περισσότερα! Μιλήστε, ακούστε, νιώστε! Κάποιος δίπλα σας δεν έχει πάρει χαμπάρι... Κάποιος δίπλα σας κοιμάται! Σκουντήξτε τον! Βγάλτε τον από τη μουργέλα... Θυμώστε τον... Θυμώστε τον γιατί αυτοί δεν θα γυρίσουν πίσω. Γιατί κάποιοι αυτή τη στιγμή, τους κλαίνε με μαύρο δάκρυ και χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί.

Σε αυτούς χρωστάτε να καταλάβετε τι έγινε. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι το χρωστάτε στον εαυτό σας, τουλάχιστον πάρτε το χαμπάρι ότι το χρωστάτε σε αυτούς. Πολύ λυπάμαι που είμαι νεο - Έλληνας. Ντρέπομαι πάρα πολύ. Κι ας μην έκαψα εγώ αυτές τις ψυχές, ας μην έσπασα εγώ στο ξύλο τα ΜΑΤ, ας μην έδειρα εγώ τους διαδηλωτές, ας μην είμαι εγώ υπουργός, ας μην είμαι τίποτα από όλα αυτά. Λυπάμαι για λογαριασμό κάποιων ανθρώπων. Και αύριο δεν θα πάω να δουλέψω όπως πήγα σήμερα. Κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε καν. Δεν γύρισαν ποτέ...

Ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τα παραπάνω. Ίσως, αλλά έχω γνώμη και έχω και το μέσο να την καταθέτω. Νιώθω ότι αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος και καταραμένος την ίδια στιγμή. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα άλλο παρά μόνο από ανθρώπους. Αυτοί του έλλειπαν πάντα. Και πάλι, όταν τους χρειαζόταν ήταν πάντα εκεί. Η Ελλάδα πάντα σκότωνε τα παιδιά της. Πάντα είχε τον τρόπο της. Σήμερα, πολλά από δαύτα κοιμούνται με τα μάτια ανοικτά και βλέπουν με τα μάτια κλειστά. Δεν έχετε αισθήσεις. Δεν έχετε γνώμη σιγά - σιγά. Έχετε φύγει και πάτε, ένας θεός ξέρει που... Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γυρίσετε ποτέ...

Καλή σας νύχτα!

ΥΓ: Και ας με συγχωρήσουν οι "φίλοι" μου στο facebook. Δεν είστε όλοι έτσι... Αλλά πάλι, αν είστε εκτός από "φίλοι" και φίλοι... Τότε αυτή η γραμμή είναι περιττή έτσι κι αλλιώς!