Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Εποχή του μέτρου;

Σε αυτή την ίδια χώρα... Χαφιέδες ο ένας του άλλου... Χαφιέδες και κουτσομπόληδες και χαιρέκακοι.. Είμαστε έτσι; Όχι όλοι, όχι πάντα. Κυρίως όχι πάντα. Η αλήθεια είναι ότι μας βγαίνει έτσι κι αλλιώς τελικά. Κάποιες φορές στο ένα άκρο και κάποιες στο άλλο. Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας και όπως αλλιώς τα ορίζουν αυτοί που τα μελετούν καλύτερα από εμάς. Εμείς προς το παρόν απλά τα ζούμε μα τελικά ίσως για αυτό το λόγο έχουμε περισσότερα να πούμε για αυτά από τους καθηγητάδες και τους κοινωνιολόγους που κάθονται αναπαυτικά και με ασφάλεια πίσω από γραφεία...

Γίναμε θέλοντας και μη ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Κοιτάς τριγύρω, ανθρώπους μίζερους, απογοητευμένους μα περισσότερο θυμωμένους. Ανθρώπους που περιμένουν στη γωνία για ευκαιρίες να βριστούν, να κάνουν χειρονομίες, να φωνάξουν και να πλακωθούν στο ξύλο αν το "ευνοήσει" η κατάσταση. Για ένα πάρκινγκ, για ένα σκυλί που γαβγίζει παραπάνω από το κανονικό, για μια σειρά στην εφορία, για ένα φανάρι που άργησε κ.ο.κ. Βαθύτερα αίτια; Διαλέξτε εσείς και πείτε μου. Τα λεφτά που είναι λίγα και που είναι το εμφανέστερο των προβλημάτων και αυτό που πρώτα από όλα το νιώθει κανείς..; Όσα θέλαμε να κάνουμε που δεν έγιναν; Οι σπουδές που δεν έγιναν ποτέ; Η γυναίκα ή ο άντρας που πάντα ήθελες και που ποτέ δεν είχες; Λίγο από όλα και τίποτα από όλα αυτά. Περισσότερο έλλειμμα παιδείας θαρρώ. Έλλειμμα παιδείας και παιδέματος για να μάθουμε τον εαυτό μας. Δεν κουραστήκαμε ποτέ αισθάνομαι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Δε ψάξαμε όρια και αντοχές. Απλά αρχίσαμε να τρέχουμε, να τρέχουμε, να αποκτούμε και να ρωτάμε μετά το αντίτιμο, να αγοράζουμε και να μην πληρώνουμε ποτέ. Δε στρέψαμε ποτέ το βλέμμα προς τα μέσα. Ούτε η προηγούμενη γενιά, ούτε αυτή εδώ. Τώρα αρχίζουμε να το κάνουμε αναγκαστικά, τώρα που τα έξω φώτα έσβησαν και μαζί έσβησε και η δυνατότητα (η χρηματική) του να τα κρατάμε αναμμένα. 

Δε φταίει μόνο η κρίση, δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίνε και άλλα, φταίμε και μεις. Αυτό που στην ουσία έγινε, ήταν ότι η κρίση μας πήρε πίσω τα άλλοθι που μπορούσαμε μέχρι τώρα να χρησιμοποιούμε για να μασκαρεύουμε άλλα προβλήματα βαθύτερα. Μας πήρε τις διακοπές που ήταν μια κάποια λύση σε όλη την καταπίεση της καθημερινότητας. Μας πήρε το περιττό και το λούσο που ήταν κι αυτό μια εκτόνωση. Ήταν ένας τρόπος αποφυγής του να κοιτάξεις προς τα μέσα. Να αναρωτηθείς γιατί αισθάνεσαι έτσι, γιατί έχεις αυτό το πλάκωμα στο στήθος και να το λύσεις. Τότε, όταν αισθανόσουν έτσι, υπήρχε διέξοδος στο ξόδεμα του χρήματος και του εαυτού σου μέσα από το πρώτο. Τώρα; Τώρα λιγότερα άλλοθι, λιγότερες και οι διέξοδοι... Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι καλύτερα έτσι; 

Πάντα επέλεγα ή προσπαθούσα να δω το ποτήρι μισογεμάτο και έτσι επιλέγω και τώρα. Ευκαιρία για παρέες που ενώνονται στο πρόβλημα και συμπάσχουν. Προτιμότερο από μονάδες στη δική τους επίπλαστη πραγματικότητα. Και όσες από αυτές αξίζουν, θα συνεχίσουν να είναι παρέες και μετά τη λύση των προβλημάτων, στην μετά-κρίσης εποχή. Λιγότερα χρήματα; Προσπάθεια εύρεσης τρόπων να κάνεις και έτσι όσα έκανες πριν. Φτηνότερα ποτά, φτηνότερος καφές, λιγότερα τσιγάρα και φαγητό τόσο όσο, περισσότερο γιατί το πολύ, το αλόγιστο, απλά τροφοδοτούσε τόσα χρόνια τις κρέμες, τα γυμναστήρια και τα κόμπλεξ μας για τα κιλά που έπρεπε να χάσουμε, παράλληλα με το πλούσιο γεύμα στην ταβέρνα κάθε Κυριακή. Δημιουργούσαμε πάχος για να ψάχνουμε τρόπους να το χάσουμε. Ας μη το δημιουργούμε εξαρχής λοιπόν. Ένα γάλα και όχι τρία για να χαλάνε και να τα πετάμε, ένα πακέτο μακαρόνια και πάει λέγοντας. Εποχή του μέτρου... "Παν μέτρον άριστον" επικαλούμαστε με κάθε ευκαιρία, αλλά αλίμονο αν ένας στους εκατό που το λένε το εφαρμόζουν κιόλας...Εποχή του μέτρου και όχι της μιζέριας όμως, γιατί το όριο είναι θολό και παρεξηγήσιμο. Δε θα θέλαμε νομίζω να δημιουργήσουμε άλλη μια γενιά με σύνδρομα κατοχής, γιατί μετά απλά θα κάνουμε άλλον ένα κύκλο στην ιστορία, τόσο σύντομο και προβλέψιμο που θα είναι σχεδόν τρομακτικό, μετά τη γενιά του '40 να φτιάξουμε άλλη μια τέτοια, 70 χρόνια μετά! 

Δεν είναι ακριβώς το δίλημμα του "ή αλλάζουμε ή χανόμαστε" που τόσο εκφοβιστικά χρησιμοποιήθηκε, αλλά τελικά είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε όσα δεχόμασταν τόσα χρόνια σα δεδομένα, γιατί προφανώς δε δούλεψαν τόσο καλά για μας, ούτε και για αυτούς που μας μεγάλωσαν στα πρότυπα της εποχής τους. Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε για να βελτιώσουμε τη βάση αυτού που είμαστε και σε συνέχεια, αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας. Δε θα χαθούμε, για λόγους πολλούς. Είμαστε αρκετά πεισματάρηδες και πολύτιμοι για να χαθούμε ή να μας αφήσουν να χαθούμε ή να "μας χάσουν" εσκεμμένα. Απλά κατά καιρούς κάποιοι στοχοποιούνται, όπως στο μικροπεριβάλλον μιας χώρας την πληρώνουν τάξεις και επαγγέλματα, έτσι και στο μάκρο επίπεδο την πληρώνουν ζώνες και χώρες. Και είναι όλο αυτό σα τους πιγκουίνους που μαζεύονται στα κοπάδια για να προστατευτούν από το κρύο. Όλοι μαζί, σπρώχνονται ασταμάτητα και έτσι ένας πιγκουίνος μπορεί να βρεθεί από το άκρο του κύκλου, εκτεθειμένος στο κρύο, μέχρι το κέντρο του, στη ζέστη. Ας σκεφτούμε ότι απλά η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι στο έξω μέρος του κύκλου σαν ένας "ριγμένος" πιγκουίνος. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου