Πολυνομοσχέδιο... Τρομακτική λέξη... Η μόνη θετική συνεπαγωγή στη λέξη "πολύ" η οποία κατευθείαν ακυρώνεται από τη λέξη "νόμος" και γίνεται ακόμα χειρότερη από εκείνη του "σχεδίου". Δε θυμάμαι ποτέ τα τελευταία χρόνια να υπήρξε κάποιο σχέδιο που να αποδείχθηκε με οποιονδήποτε τρόπο ευεργετικό... Επίφαση δημοκρατίας, καιρό τώρα, αφού κάθε διαφορετική φωνή, με όποια σκοπιμότητα κι αν αυτή ορθώνεται, διαγράφεται σχεδόν αυτομάτως... Τι; Ψήφισες κάτι άλλο από αυτό που είπαμε; Zonk! Έξω... Ουστ! Τις επιπτώσεις των πολυνομοσχεδίων δε θα τις κουβεντιάσω. Τις βιώνουμε όλοι μας, καιρό τώρα στο πετσί μας. Ούτε τη χρησιμότητα τους θα ήθελα να θίξω. Μπορώ να πάω είτε με τη μεριά εκείνων που λένε ότι μόνο έτσι θα σωθεί η χώρα αλλά και με την άλλη πλευρά, που λέει ότι τελείωσαν οι τρύπες στο ζωνάρι και δε μπορούμε να το σφίξουμε άλλο... Δε θα μπω σε αυτή την κουβέντα γιατί νομίζω ότι είναι για άλλους που βγάζουν το ψωμάκι τους από τέτοιες αναλύσεις...
Ένα όμως θα το πω και είναι εντελώς υποκειμενικό... Όντας 31 ετών, δουλεύοντας με μισό ρεπό την εβδομάδα εδώ και 6 χρόνια, μη βγάζοντας ποτέ αρκετά χρήματα για να ζήσω άνετα, με τρία πτυχία και δική μου επιχείρηση, αισθάνομαι πολύ μαλάκας! Και περισσότερο γιατί ανήκω σε μια μεγάλη πλειοψηφία που το νιώθει αυτό. Γνωρίζω, όπως και πολλοί από εμάς, ότι είμαι επαρκώς ικανός για να βγάζω τα διπλά χρήματα και να ζω λίγο άνετα. Αντί αυτού, είμαι στη μέση μιας κωλοκατάστασης στην οποία αγωνίζομαι καθημερινά για τα αυτονόητα, στερούμαι βασικών αγαθών όπως ο χρόνος και οι κοινωνικές επαφές αλλά και κάποιων (ίσως) δευτερευόντων όπως πρόσβαση στις τέχνες, επιμόρφωση, διασκέδαση, κλπ. Έχω περάσει σχεδόν μια δεκαπενταετία δουλεύοντας και δεν έχω τίποτα να δείξω για αυτό, αναφορικά με τραπεζικές καταθέσεις, ποιότητα ζωής, κλπ κλπ. Αλλά αρκετά για μένα... Αυτό με το οποίο απόρησα πολύ πρόσφατα και ίσως αδικαιολόγητα αργά, είναι η πλειοψηφίες που τελικά μας κυβερνούν... Περισσότερο γιατί ένιωσα μέλος της παραπάνω πλειοψηφίας των 30 και κάτι που περνά τόσο χάλια και αναρωτήθηκα για αυτούς που αποφασίζουν για εμάς...
Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να απαιτούνται 151 ψήφοι στη Βουλή των Ελλήνων για να περάσει όποιο νομοσχέδιο; Δηλαδή οι μισοί συν ένας, μπορούν να αποφασίζουν για τους υπόλοιπους μισούς; Δε νομίζω Τάκη. Μου ακούγεται λίγο παπαριά όλο αυτό... Η Δημοκρατία δηλαδή (ποια δημοκρατία, αλλά anyway), η δημοκρατία είναι η επικράτηση του μισού δήμου πάνω στον άλλο μισό; Μήπως για τα σημαντικά, που λογικά ότι ψηφίζεται στη Βουλή είναι σημαντικό, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω από το 50%; Ίσως το 60%, το 65%; Είναι ακόμα η ίδια λογική όπως στο σχολείο που το 10 πέρναγε ή στο πανεπιστήμιο που το 5 πέρναγε...; Είναι αρκετό όμως για κάποιον να ξέρει τα μισά; Είναι αρκετό για τους μισούς να ξέρουν το καλό μας και να το αποφασίζουν με την απειλή διαγραφών κλπ; Όχι, δεν είναι. Όχι πια... Ίσως να μην ήταν και ποτέ...
Η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου χωρίς να περιμένω κάποια απάντηση, είναι πόσοι από τους ύποπτους νόμους, πόσα ξεπουλήματα κρατικής περιουσίας και πόσες ύποπτες υποθέσεις θα είχαν περάσει από τη Βουλή μας, αν τελικά για να περάσουν απαιτούσαν έγκριση από περισσότερους από τους μισούς..; Φαντάζομαι πολύ πιο λίγοι... Και μην αρχίσετε να μου λέτε ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει πλειοψηφία για να μπορεί να κάνει έργα και μεταρρυθμίσεις και άλλα τέτοια όμορφα, γιατί θα σας απαντήσω ότι όταν κάποιος επιδιώκει να κάνει κάτι καλό για το κοινωνικό σύνολο, συνήθως θα έχει τη στήριξη όλων και όχι μόνο των δικών του. Αν δε την έχει, μάλλον κάτι πρέπει να αλλάξει στο σκεπτικό του, λαμβάνοντας υπόψιν κάτι περισσότερο από το 50% του κόσμου. Το πολιτικό σύστημα του 50%, δεν είναι αρκετό. Τελεία και παύλα.
Με τον ίδιο τρόπο που το να ζει κανείς στο 50% των δυνατοτήτων του, όπως ζω εγώ σήμερα, δεν είναι αρκετό, έτσι δεν είναι αρκετό και το 50% των "ναι" για να γυρίσει ο... ήλιος...
