Μασημένη τροφή

Και ξυπνάω ένα Σάββατο πρωί (μεσημέρι σχεδόν), βάζω λίγο καφέ και κάθομαι στην τηλεόραση μέχρι να καταλάβω ότι ξύπνησα. Και κει που στρίβω το τσιγάρο, χαμός... Ζωντανές συνδέσεις, απεσταλμένοι στην Ευελπίδων και στη ΓΑΔΑ, τόσα ψευτο-αγχωμένα πρόσωπα ρεπόρτερ... Άλλοι, καριερίστες, βρήκαν το σκάνδαλο που περίμεναν τόσο καιρό για να κάνουν ένα βήμα ακόμα στην καριέρα τους. Και οι συνήθεις αιμοδιψείς μεγαλό-δημοσιογράφοι που επαναλαμβάνουν τα πάντα δέκα φορές, λες και είμαστε μαλάκες ή βλέπουμε επανάληψη της Λάμψης, δεκαπέντε χρόνια μετά. Στην καλύτερη τους φόρμα όλοι, ειδικά μετά την προπόνηση που έκαναν με το φόνο του παιδιού. Η καλύτερη τους, μαραθώνιοι συνδέσεων, ακριβές διαφημίσεις και ζωντανές συνδέσεις με ειδικούς και ανειδίκευτους που λένε τη παπάρα τους. Και όσο καλύτερη και ηχηρότερη η παπάρα, τόσο περισσότερο τους κρατάνε στα παράθυρα. Δε το είδα, το έκλεισα και είπα να πάω online που εκεί έχω την επιλογή του να κλείσω το παράθυρο που δε μου λέει τίποτα... 

Και στο internet τα ίδια. Status ικανοποίησης, "αααααχ", "επιτέλους", "φάτε σκατά", "φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες", κλπ κλπ κλπ. Στο άλλο άκρο, κάποιοι λένε ότι δε λύθηκε κανένα πρόβλημα μας τώρα με τη σύλληψη και πιθανά τη διάλυση μιας εγκληματικής οργάνωσης. Της τρελής το μαλλί... Γενικά, στην Ελλάδα καθένας έχει μια άποψη για το οτιδήποτε. Μια άποψη που είναι συνήθως ένα μπάσταρδο επιρροών από τους φόβους, τα κόμπλεξ και τα προβλήματα μας αλλά και τις φωνές των καναλιών και των ρεπορτάζ. Μαζί και οι κοινωνικές μας ευαισθησίες και το σοκ για το θάνατο ενός ανθρώπου που ότι και να ήταν, ότι κόντρες και να είχε, όσο και να έμπαινε στο μάτι κάποιων, σίγουρα δεν του άξιζε αυτό που συνέβη (γιατί από κάποιους ηλίθιους το ακούσαμε και αυτό). Οι Έλληνες είμαστε γρήγοροι στα πάντα. Στο θυμό, στην αγάπη, στην αγανάκτηση και στο να ξεχνάμε. Απόψεις στον αέρα, χωρίς να σκεφτούμε καλά καλά τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια σύλληψη. "Τουλάχιστον τους έπιασαν έστω και αργά, έστω και τώρα". Γιατί τώρα; Γιατί τόσο αργά; Δε μπορούσαν τόσο καιρό; Λίγους είχαν σκοτώσει; Δε τα ξέραμε ήδη; Έπρεπε να φάνε Έλληνα; Μήπως η Χ.Α. εξάντλησε την χρησιμότητα της στο να θολώνει άλλα πράγματα; Μήπως η ανάγκη για αντιπερισπασμό ήταν μεγαλύτερη από την ανάγκη ενός κοινωνικού αντίβαρου που συντηρούσε το μίσος μας και το φόβο μας εστιασμένο πάνω της; Δε ξέρω. Πάντως ήδη με το χαμό της Χ.Α. να μας κρατά απασχολημένους, γίνονται πράγματα όπως αυτό... 

Κι από την άλλη, είναι εύκολο το να λες τώρα που ο κόσμος ασχολείται με αυτό, θα περάσουν άλλα. Παπαριές καμαρωτές αν με ρωτάτε. Κάθε μέρα παίρνονται μέτρα έτσι όπως γίναμε. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει με την απελπισία που επικρατεί παντού. Δηλαδή τι θα ακούσουμε μετά; Ότι το Star βγάζει ρεπορτάζ για το γκόμενο της Μενεγάκη για να μας αποπροσανατολίσει από το πρόβλημα; Τα ίδια έλεγαν και για τη Eurovision. Ο κόσμος ασχολείται με τη Eurovision αντί για τα προβλήματα του κλάδου, κλπ. Μαλακίες. Αν είσαι συνειδητοποιημένος και ενεργός πολίτης, δε φτάνει άρτος και θεάματα για να σε πάρουν από το πρόβλημα. Δε φτάνει ούτε η σύλληψη της Χ.Α. ούτε όποια άλλη κίνηση που θα περιφρουρήσει τα άγια και δημοκρατικά μας ιδεώδη για να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι ζούμε στα όρια της φτώχειας και της ξεφτίλας. Είναι στο χέρι μας να μείνουμε εστιασμένοι σε όσα είναι καθολικά και οικουμενικά και να παρακολουθήσουμε από κοντά το τι γίνεται και να μην αναλωθούμε σε φωτογραφίες προφίλ με το σήμα της Χ.Α. μέσα σε ένα απαγορευτικό, κλπ κλπ. 

Είμαστε γρήγοροι σε όλα. Απαντάμε γρήγορα σε ερωτήσεις λες και παίζουμε στον εκατομμυριούχο, ακόμα κι αν η πρώτη παπαριά που έρχεται στο μυαλό μας είναι και η πιο αφελής και ηλίθια ατάκα που μπορούμε να πούμε. Έχουμε μια έμφυτη σχεδόν ακατανόητη ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο. Και μέσα σε αυτή την ανάγκη ακυρώνουμε τη διαδικασία της μάθησης και της κατανόησης κάτι που μπορεί να έρχεται έξω από το μικρόκοσμο μας. Χαιρόμαστε να τσακωνόμαστε, online, offline, με όλους και για όλα. Είμαστε λαός του καφενείου. Σα τους παππούδες που ο καθένας πιάνει ένα μονό τραπέζι σε μια γωνία και φωνάζουν ο ένας στον άλλο για το δίκιο τους με το κομπολόι στο χέρι. Δε μάθαμε να περιμένουμε, να αναλύουμε και να εξετάζουμε, παρά μόνο πέφτουμε με τα μούτρα για να είμαστε οι πρώτοι που καταδικάζουν. Οι πρώτοι που έχουν άποψη. Αλλά τι άποψη; Αυτή που μας επιβάλλουν; Αυτή που φαίνεται από μια πρώτη ματιά σωστή; Και τι παίζει από πίσω; Θα δούμε... Κάποιος άλλος παρακάτω θα έρθει και θα μας πει και μετά θα σπεύσουμε πρώτοι πάλι να μοιραστούμε το πρώτο άρθρο "Η συνωμοσία πίσω από τη σύλληψη της Χ.Α.", κλπ κλπ κλπ. 

Μάθετε να συνθέτετε, να συνδέετε και να συμπληρώνετε τα κενά ρε Έλληνες... Δείτε και αυτά, όποιος και να τα γράφει. Δείτε και άλλα. Και μη κρίνετε από άλλες εποχές και καταστάσεις ή από τις προκαταλήψεις σας. Στη δημοκρατία πρέπει κανείς να αντλεί από όλους και όλα. Ακόμα και εκείνους που ακούγονται ακραίοι και τρελοί. Αλλά για το θεό, μη γίνετε ο λαός του "μοιράζομαι" και του "αναπαράγω". Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να σκεφτείτε μέσα σε όλο αυτό. Μην αφήνετε τους άλλους να ορίζουν τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς σας, γιατί αργά ή γρήγορα θα είναι οι ίδιοι που θα ορίσουν και τις απαντήσεις που θα πάρετε. Μην αφήνετε ούτε εμένα, ούτε κανέναν. Βάλτε τα μόνοι σας τα ερωτήματα και πάρτε τα άλλα των διπλανών σας να τα πάτε ένα βήμα παρακάτω. 

Εποχή του μέτρου;

Σε αυτή την ίδια χώρα... Χαφιέδες ο ένας του άλλου... Χαφιέδες και κουτσομπόληδες και χαιρέκακοι.. Είμαστε έτσι; Όχι όλοι, όχι πάντα. Κυρίως όχι πάντα. Η αλήθεια είναι ότι μας βγαίνει έτσι κι αλλιώς τελικά. Κάποιες φορές στο ένα άκρο και κάποιες στο άλλο. Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας και όπως αλλιώς τα ορίζουν αυτοί που τα μελετούν καλύτερα από εμάς. Εμείς προς το παρόν απλά τα ζούμε μα τελικά ίσως για αυτό το λόγο έχουμε περισσότερα να πούμε για αυτά από τους καθηγητάδες και τους κοινωνιολόγους που κάθονται αναπαυτικά και με ασφάλεια πίσω από γραφεία...

Γίναμε θέλοντας και μη ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Κοιτάς τριγύρω, ανθρώπους μίζερους, απογοητευμένους μα περισσότερο θυμωμένους. Ανθρώπους που περιμένουν στη γωνία για ευκαιρίες να βριστούν, να κάνουν χειρονομίες, να φωνάξουν και να πλακωθούν στο ξύλο αν το "ευνοήσει" η κατάσταση. Για ένα πάρκινγκ, για ένα σκυλί που γαβγίζει παραπάνω από το κανονικό, για μια σειρά στην εφορία, για ένα φανάρι που άργησε κ.ο.κ. Βαθύτερα αίτια; Διαλέξτε εσείς και πείτε μου. Τα λεφτά που είναι λίγα και που είναι το εμφανέστερο των προβλημάτων και αυτό που πρώτα από όλα το νιώθει κανείς..; Όσα θέλαμε να κάνουμε που δεν έγιναν; Οι σπουδές που δεν έγιναν ποτέ; Η γυναίκα ή ο άντρας που πάντα ήθελες και που ποτέ δεν είχες; Λίγο από όλα και τίποτα από όλα αυτά. Περισσότερο έλλειμμα παιδείας θαρρώ. Έλλειμμα παιδείας και παιδέματος για να μάθουμε τον εαυτό μας. Δεν κουραστήκαμε ποτέ αισθάνομαι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Δε ψάξαμε όρια και αντοχές. Απλά αρχίσαμε να τρέχουμε, να τρέχουμε, να αποκτούμε και να ρωτάμε μετά το αντίτιμο, να αγοράζουμε και να μην πληρώνουμε ποτέ. Δε στρέψαμε ποτέ το βλέμμα προς τα μέσα. Ούτε η προηγούμενη γενιά, ούτε αυτή εδώ. Τώρα αρχίζουμε να το κάνουμε αναγκαστικά, τώρα που τα έξω φώτα έσβησαν και μαζί έσβησε και η δυνατότητα (η χρηματική) του να τα κρατάμε αναμμένα. 

Δε φταίει μόνο η κρίση, δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίνε και άλλα, φταίμε και μεις. Αυτό που στην ουσία έγινε, ήταν ότι η κρίση μας πήρε πίσω τα άλλοθι που μπορούσαμε μέχρι τώρα να χρησιμοποιούμε για να μασκαρεύουμε άλλα προβλήματα βαθύτερα. Μας πήρε τις διακοπές που ήταν μια κάποια λύση σε όλη την καταπίεση της καθημερινότητας. Μας πήρε το περιττό και το λούσο που ήταν κι αυτό μια εκτόνωση. Ήταν ένας τρόπος αποφυγής του να κοιτάξεις προς τα μέσα. Να αναρωτηθείς γιατί αισθάνεσαι έτσι, γιατί έχεις αυτό το πλάκωμα στο στήθος και να το λύσεις. Τότε, όταν αισθανόσουν έτσι, υπήρχε διέξοδος στο ξόδεμα του χρήματος και του εαυτού σου μέσα από το πρώτο. Τώρα; Τώρα λιγότερα άλλοθι, λιγότερες και οι διέξοδοι... Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι καλύτερα έτσι; 

Πάντα επέλεγα ή προσπαθούσα να δω το ποτήρι μισογεμάτο και έτσι επιλέγω και τώρα. Ευκαιρία για παρέες που ενώνονται στο πρόβλημα και συμπάσχουν. Προτιμότερο από μονάδες στη δική τους επίπλαστη πραγματικότητα. Και όσες από αυτές αξίζουν, θα συνεχίσουν να είναι παρέες και μετά τη λύση των προβλημάτων, στην μετά-κρίσης εποχή. Λιγότερα χρήματα; Προσπάθεια εύρεσης τρόπων να κάνεις και έτσι όσα έκανες πριν. Φτηνότερα ποτά, φτηνότερος καφές, λιγότερα τσιγάρα και φαγητό τόσο όσο, περισσότερο γιατί το πολύ, το αλόγιστο, απλά τροφοδοτούσε τόσα χρόνια τις κρέμες, τα γυμναστήρια και τα κόμπλεξ μας για τα κιλά που έπρεπε να χάσουμε, παράλληλα με το πλούσιο γεύμα στην ταβέρνα κάθε Κυριακή. Δημιουργούσαμε πάχος για να ψάχνουμε τρόπους να το χάσουμε. Ας μη το δημιουργούμε εξαρχής λοιπόν. Ένα γάλα και όχι τρία για να χαλάνε και να τα πετάμε, ένα πακέτο μακαρόνια και πάει λέγοντας. Εποχή του μέτρου... "Παν μέτρον άριστον" επικαλούμαστε με κάθε ευκαιρία, αλλά αλίμονο αν ένας στους εκατό που το λένε το εφαρμόζουν κιόλας...Εποχή του μέτρου και όχι της μιζέριας όμως, γιατί το όριο είναι θολό και παρεξηγήσιμο. Δε θα θέλαμε νομίζω να δημιουργήσουμε άλλη μια γενιά με σύνδρομα κατοχής, γιατί μετά απλά θα κάνουμε άλλον ένα κύκλο στην ιστορία, τόσο σύντομο και προβλέψιμο που θα είναι σχεδόν τρομακτικό, μετά τη γενιά του '40 να φτιάξουμε άλλη μια τέτοια, 70 χρόνια μετά! 

Δεν είναι ακριβώς το δίλημμα του "ή αλλάζουμε ή χανόμαστε" που τόσο εκφοβιστικά χρησιμοποιήθηκε, αλλά τελικά είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε όσα δεχόμασταν τόσα χρόνια σα δεδομένα, γιατί προφανώς δε δούλεψαν τόσο καλά για μας, ούτε και για αυτούς που μας μεγάλωσαν στα πρότυπα της εποχής τους. Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε για να βελτιώσουμε τη βάση αυτού που είμαστε και σε συνέχεια, αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας. Δε θα χαθούμε, για λόγους πολλούς. Είμαστε αρκετά πεισματάρηδες και πολύτιμοι για να χαθούμε ή να μας αφήσουν να χαθούμε ή να "μας χάσουν" εσκεμμένα. Απλά κατά καιρούς κάποιοι στοχοποιούνται, όπως στο μικροπεριβάλλον μιας χώρας την πληρώνουν τάξεις και επαγγέλματα, έτσι και στο μάκρο επίπεδο την πληρώνουν ζώνες και χώρες. Και είναι όλο αυτό σα τους πιγκουίνους που μαζεύονται στα κοπάδια για να προστατευτούν από το κρύο. Όλοι μαζί, σπρώχνονται ασταμάτητα και έτσι ένας πιγκουίνος μπορεί να βρεθεί από το άκρο του κύκλου, εκτεθειμένος στο κρύο, μέχρι το κέντρο του, στη ζέστη. Ας σκεφτούμε ότι απλά η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι στο έξω μέρος του κύκλου σαν ένας "ριγμένος" πιγκουίνος. 

Οι Έλληνες του (μ)Ουγκώ..

Ιανουάριος 2013. Επιζήσαμε από μνημόνια, αντιμνημόνια, εκλογές, επανεκλογές και ανασχηματισμούς μαζί με ολίγη από αναρχία και μερικούς βανδαλισμούς. Αυγές χρυσές, μαύρες νύχτες και αυγά μελάτα και διώξεις δημοσιογράφων και προστασία υπουργών ή κλεφτών του δημόσιου χρήματος. Αποκαλύψεις για κάτι μίζες που θα μπορούσαν να συντηρήσουν Αφρικανικά κρατίδια, ατιμωρησία και οι ίδιες δηλώσεις των πολιτικών στα παράθυρα περί του κράτους δικαίου και της ανάγκης μιας δίκαιης έρευνας. Φόροι, νέοι φόροι, παράφοροι φόροι, φόροι για τους φόρους και φόροι αλληλεγγύης προς αυτόν που μας φτώχυνε τόσο, το ίδιο το κράτος! Τραγική ειρωνία μα και θυμός πάνω από όλα, θυμός πολύς και συσσωρευμένος. Πολλές διαδηλώσεις, πολλές πορείες και οδομαχίες με δακρυγόνα που κάπου ησύχασαν όμως. Όσο κι αν η τρίχες του κεφαλιού μας σηκώθηκαν σε κάθε νέα αποκάλυψη, όσο κι αν είπαμε πόσο ακόμα πιά; Όσο κι αν είμασταν έτοιμη να πάρουμε κανένα ξύλο και να αρχίσουμε να τρέχουμε προς τη Βουλή, άλλο τόσο περιορίσαμε τα έξοδα και τη ζωή την ίδια στο ελάχιστο δυνατό και σιωπήσαμε. Ηρεμήσαμε… 

Ηρεμήσαμε, αλλά όχι γιατί χάσαμε ή γιατί ξεχάσαμε. Ηρεμήσαμε γιατί ίσως πρόσκαιρα στερέψαμε από φωνή. Γιατί ίσως είδαμε τα όρια μας να στενεύουν και μαζί τα περιθώρια και είπαμε να μαζέψουμε λίγο μια κατάσταση, στη δουλειά μας, στο σπίτι, στην οικογένεια ή στη σχέση μας. Γυρίσαμε πίσω και συζητήσαμε, αλλάξαμε, προσαρμόσαμε και είπαμε, εντάξει, θα τη βγάλουμε καθαρή και τώρα. Ούτως ή αλλιώς, πόσο ακόμα θα μας πάει έτσι; Μπόρα είναι, όπως ήρθε θα φύγει. Πόσο πιο κάτω να πάμε; 

Κι όμως, ο χρόνος άλλαξε και όσα αγνοούσαμε ήρθαν να μας χτυπήσουν στη πλάτη με την αρχή του νέου έτους… Έχει και νέα μέτρα. Έχει ακόμα πιο χαμηλές συντάξεις, δεν έχει δώρα, έχει λιγότερες θέσεις εργασίας και νέες απολύσεις και άλλα τόσα καλούδια. Το ωραίο με αυτή την κατάσταση είναι ότι πλέον έχουμε διευρύνει πολύ τις αντοχές και τις ανοχές μας. Πόσα πια να ακούσεις για να ξαφνιαστείς; Με την κατάσταση όπως είναι, θαρρώ πως μόνο η προσγείωση διαστημοπλοίου με εξωγήινες αγελάδες στην πλατεία Συντάγματος μπορεί να προκαλούσε μια κάποια έκπληξη. Έχουμε πλέον περάσει στην αναισθησία με ένα τρόπο που θα ζήλευε και ο καλύτερος αναισθησιολόγος του κόσμου! Εκεί που έλεγαν για έναν που έκλεψε 10.000 ευρώ με μια υπεξαίρεση και πεταγώσουν ρωτώντας πως έγινε, τώρα λένε για κάποιον που πήρε τα δεκαπλάσια και κανείς δε κουνάει βλέφαρο! Σα να είμαστε όλοι σε νιρβάνα! 

Κι όμως, όσο κι αν τα πράγματα φαίνονται ήρεμα εδώ και κάποιο καιρό, ο θυμός να ξέρετε, είναι περίεργο πράγμα. Ο θυμός, όπως και το μίσος, όπως και η αγάπη είναι σωρευτικά συναισθήματα και ύπουλα. Μαζεύονται με τον καιρό, κρύβονται πίσω από ένα μάτι που ελαφρα γυαλίζει και περιμένουν τη στιγμή να ξεσπάσουν… Περιμένουν αυτή την καθοριστική τελευταία σταγόνα του ποτηριού. Κι αν οι Έλληνες τώρα μοιάζουν σαν τους Άθλιους του Βίκτωρ (Μ)Ουγκώ, σας βεβαιώνω ότι όταν θα μας τα πάρουν όλα θα είμαστε περισσότερο επικίνδυνοι παρά άθλιοι, γιατί πολύ απλά δε θα έχουμε τίποτα να χάσουμε πια.