Ανάπτυξη: Αν αργήσω, φάτε...

Έρχεται η ανάπτυξη, ζυγώνει... Κάποιοι την είδαν γωνία Πατησίων και Σταδίου, άλλοι την είδαν προς αεροδρόμιο μεριά, άλλοι την είδαν στα πιο τρελά τους όνειρα... Εμείς ακόμα ζούμε με την προσμονή της. Μια μαγική στιγμή που όλα θα αλλάξουν.. Τσουνάμι ευρώ θα ξεχυθούν στις μεγάλες αρτηρίες της πόλης και θα παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους... Λεφτά θα μπαίνουν από τις πόρτες και ομόλογα θα βγαίνουν από το παράθυρο! Θα μας επιστραφούν τα κλεμμένα, θα πάρουμε πίσω όλα τα χρυσά που ενεχυριάσαμε στα μαγαζάκια με τα κάγκελα και τις σιδεριές, μέχρι και τα δόντια τα χρυσά! 

Θα έρθουν και ψυχολόγοι και θα μας κάνουν support για να επανέλθουμε! Θα μας μάθουν ξανά να μη φοβόμαστε να πάρουμε ένα γάλα παραπάνω ή μια μπλούζα από τα H&M! "Πάρε τη μπλούζα, θα σου φτάσουν, η ανάπτυξη είναι εδώ..". Θα μας κρατάνε από το χέρι όταν θα βγαίνουμε για ψώνια, ο καθένας με τον προσωπικό του ψυχολόγο, και θα μας λένε "πάει η κρίση, ανήκει στο παρελθόν, πέρασαν αυτά!". Και μεις, γελαστοί και γελασμένοι που έλεγε και ο Δημήτρης Μητροπάνος, θα επιστρέψουμε σε όλα αυτά που τόσο λάθος κάναμε πριν μερικά χρόνια. Γιατί απλά όλα είναι ένας κύκλος καθώς φαίνεται... 

Έρχεται η ανάπτυξη και ξαφνικά, όλοι όσοι παίρνουν 550 ευρώ το μήνα, θα δουν τις αποδοχές τους να διπλασιάζονται τουλάχιστον, χωρίς κανένα λόγο. Έτσι, γιατί ήρθε η ανάπτυξη! Σε μια βραδιά, όλα όσα παραχωρήσαμε, επιδόματα, συντάξεις, κλπ, θα έρθουν πίσω να μας γεμίσουν τις τσέπες! Σε μια βραδιά, 1.500.000 άνεργοι, θα βρουν δουλειά στις καλύτερες εταιρίες και όλοι τους θα αρχίσουν να κάνουν σχέδια για το μέλλον! Οικογένειες, παιδιά, το σπίτι που πάντα ήθελαν, και πάει λέγοντας... Θα πάρουμε όλοι αμάξι καινούργιο, υβριδικό, να ταιριάζει με τις περιβαλλοντικές μας ανησυχίες, γιατί με τόσα λεφτά πια, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε άλλα πράγματα να ασχολούμαστε, αφού όλα τα άλλα θα είναι λυμένα! Οικολογικό αμάξι, βιολογικά προϊόντα και καμπάνιες για να σωθεί επιτέλους η καρέτα-καρέτα και η μονάχους-μονάχους... 

Και όλοι αυτοί που λιγοψύχησαν και μας άφησαν για τα ευρώ ή τα δολάρια και τα γιεν του εξωτερικού, τώρα θα κάθονται στα σύνορα και θα κοιτάνε εμάς μέσα από αυτά, να γελάμε, να τρώμε και να περνάμε τέλεια! Θα κάθονται όπως τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε, μπροστά από τη βιτρίνα του φούρνου και θα κοιτάνε τις τυρόπιτες με τα σάλια τους να τρέχουν! Και τότε, μεγαλόψυχοι όντας, θα πάρουμε μια τυρόπιτα και θα βγούμε στην πόρτα να την κεράσουμε. Αλλά θα τους πούμε ότι μέσα δε μπαίνουν, καθώς όταν ο φούρνος (η χώρα) τους είχε ανάγκη, εκείνοι, τα μεγάλα μυαλά, έφυγαν! Και μείναμε εμείς οι ηλίθιοι να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα! Τώρα, μόνο για τα δικά μας τα παιδιά υπάρχει φαγητό! Αυτοί, να μείνουν έξω, να ασπρίσουν από την έλλειψη ήλιου και να κάνουν παιδιά με κάποια ξένη αλογομούρα, πιο άσπρα κι από το γάλα! Για να μάθουν! 

Από ένα τέτοιο όνειρο ξύπνησα τις προάλλες, φωνάζοντας "αφήστε τους να μπουν ρε παιδιά, έχει ψωμί για όλους!". Μετά κατάλαβα ότι η ανάπτυξη έχει αργήσει... Τίποτα από όλα αυτά δεν παίζει, όχι ακόμα τουλάχιστον. Μέχρι να παίξει κάτι, μένω στα 30 και κάτι, με ένα μισθό για τον οποίο αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός μα όχι υπερήφανος, με κάποια όνειρα on hold και με την ελπίδα ότι όταν 2-3 πράγματα στρώσουν, δε θα έχουμε χάσει πάρα πολλά. Γιατί χαμένοι είμαστε όπως και να έχει.. Από χέρι...