Ιανουάριος 2013. Επιζήσαμε από μνημόνια, αντιμνημόνια, εκλογές, επανεκλογές και ανασχηματισμούς μαζί με ολίγη από αναρχία και μερικούς βανδαλισμούς. Αυγές χρυσές, μαύρες νύχτες και αυγά μελάτα και διώξεις δημοσιογράφων και προστασία υπουργών ή κλεφτών του δημόσιου χρήματος. Αποκαλύψεις για κάτι μίζες που θα μπορούσαν να συντηρήσουν Αφρικανικά κρατίδια, ατιμωρησία και οι ίδιες δηλώσεις των πολιτικών στα παράθυρα περί του κράτους δικαίου και της ανάγκης μιας δίκαιης έρευνας. Φόροι, νέοι φόροι, παράφοροι φόροι, φόροι για τους φόρους και φόροι αλληλεγγύης προς αυτόν που μας φτώχυνε τόσο, το ίδιο το κράτος! Τραγική ειρωνία μα και θυμός πάνω από όλα, θυμός πολύς και συσσωρευμένος. Πολλές διαδηλώσεις, πολλές πορείες και οδομαχίες με δακρυγόνα που κάπου ησύχασαν όμως. Όσο κι αν η τρίχες του κεφαλιού μας σηκώθηκαν σε κάθε νέα αποκάλυψη, όσο κι αν είπαμε πόσο ακόμα πιά; Όσο κι αν είμασταν έτοιμη να πάρουμε κανένα ξύλο και να αρχίσουμε να τρέχουμε προς τη Βουλή, άλλο τόσο περιορίσαμε τα έξοδα και τη ζωή την ίδια στο ελάχιστο δυνατό και σιωπήσαμε. Ηρεμήσαμε…
Ηρεμήσαμε, αλλά όχι γιατί χάσαμε ή γιατί ξεχάσαμε. Ηρεμήσαμε γιατί ίσως πρόσκαιρα στερέψαμε από φωνή. Γιατί ίσως είδαμε τα όρια μας να στενεύουν και μαζί τα περιθώρια και είπαμε να μαζέψουμε λίγο μια κατάσταση, στη δουλειά μας, στο σπίτι, στην οικογένεια ή στη σχέση μας. Γυρίσαμε πίσω και συζητήσαμε, αλλάξαμε, προσαρμόσαμε και είπαμε, εντάξει, θα τη βγάλουμε καθαρή και τώρα. Ούτως ή αλλιώς, πόσο ακόμα θα μας πάει έτσι; Μπόρα είναι, όπως ήρθε θα φύγει. Πόσο πιο κάτω να πάμε;
Κι όμως, ο χρόνος άλλαξε και όσα αγνοούσαμε ήρθαν να μας χτυπήσουν στη πλάτη με την αρχή του νέου έτους… Έχει και νέα μέτρα. Έχει ακόμα πιο χαμηλές συντάξεις, δεν έχει δώρα, έχει λιγότερες θέσεις εργασίας και νέες απολύσεις και άλλα τόσα καλούδια. Το ωραίο με αυτή την κατάσταση είναι ότι πλέον έχουμε διευρύνει πολύ τις αντοχές και τις ανοχές μας. Πόσα πια να ακούσεις για να ξαφνιαστείς; Με την κατάσταση όπως είναι, θαρρώ πως μόνο η προσγείωση διαστημοπλοίου με εξωγήινες αγελάδες στην πλατεία Συντάγματος μπορεί να προκαλούσε μια κάποια έκπληξη. Έχουμε πλέον περάσει στην αναισθησία με ένα τρόπο που θα ζήλευε και ο καλύτερος αναισθησιολόγος του κόσμου! Εκεί που έλεγαν για έναν που έκλεψε 10.000 ευρώ με μια υπεξαίρεση και πεταγώσουν ρωτώντας πως έγινε, τώρα λένε για κάποιον που πήρε τα δεκαπλάσια και κανείς δε κουνάει βλέφαρο! Σα να είμαστε όλοι σε νιρβάνα!
Κι όμως, όσο κι αν τα πράγματα φαίνονται ήρεμα εδώ και κάποιο καιρό, ο θυμός να ξέρετε, είναι περίεργο πράγμα. Ο θυμός, όπως και το μίσος, όπως και η αγάπη είναι σωρευτικά συναισθήματα και ύπουλα. Μαζεύονται με τον καιρό, κρύβονται πίσω από ένα μάτι που ελαφρα γυαλίζει και περιμένουν τη στιγμή να ξεσπάσουν… Περιμένουν αυτή την καθοριστική τελευταία σταγόνα του ποτηριού. Κι αν οι Έλληνες τώρα μοιάζουν σαν τους Άθλιους του Βίκτωρ (Μ)Ουγκώ, σας βεβαιώνω ότι όταν θα μας τα πάρουν όλα θα είμαστε περισσότερο επικίνδυνοι παρά άθλιοι, γιατί πολύ απλά δε θα έχουμε τίποτα να χάσουμε πια.
