Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Υπάρχουμε κι εμείς...

Υπάρχουμε κι εμείς. Ή σε μια έκδοση περισσότερο "καθομιλουμένη", είμαστε κι εμείς εδώ αδερφέ! Η φράση παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου τα τελευταία 24ωρα. Είμαστε κι εμείς εδώ ρε γαμώτο. Σκέφτομαι και αναφέρομαι περιοριζόμενος στη χώρα μου και σε όσα βλέπω γύρω μου με όση περισσότερη βεβαιότητα γίνεται να έχω. 

Υπάρχουν αυτοί που χρόνια τώρα πουλάνε εκδούλευση και τρέχουν σε ομιλίες, σεμινάρια, διαδηλώσεις και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, για να καταγράψουν χιλιόμετρα. Χιλιόμετρα κομματικά ή όχι. Χιλιόμετρα που στο ταμείο εξαργυρώνονται με κάποια θέση ή κάποια δουλειά. Είναι όλοι αυτοί που όταν εμείς πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα ή βλέπαμε καμία ταινία και κανένα θέατρο, στριμώχνονταν στις πίσω θέσεις μιας αίθουσας με σημαντικούς τύπους και φίλαγαν κατουρημένες ποδιές, ή έγλυφαν κώλους. Έτσι απλά. Είναι μπλε, πράσινοι και εσχάτως κόκκινοι. Και τελικά είναι όλοι το ίδιο ανίκανοι και βαθιά επιζήμιοι. 

Υπάρχουν και εκείνοι που πάτησαν επί πτωμάτων. Εκείνοι που θυσίασαν χρόνο αλλά περισσότερο ανθρωπιά και καταπιάστηκαν με ασχολίες που εν γνώση τους ήταν επιζήμιες για συνανθρώπους τους. Εκείνοι που πούλησαν κρέμες, μετά χρυσό, μετά πετρέλαιο και πάει λέγοντας, γεμίζοντας άπειρες πυραμίδες ή ανεστραμμένες πυραμίδες με κορόιδα που είχαν λεφτά για χάλασμα, κυνηγώντας το όνειρο του εύκολου χρήματος. Είναι αυτοί που δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό και που κοιμούνται πιο ελαφρά κι από τη μητέρα Τερέζα κάθε βράδυ.

Υπάρχουν και κάποιοι ακόμα που εκτοξεύθηκαν αναμενόμενα, προδιαγεγραμμένα σχεδόν. Εκείνοι που είχαν την τύχη, τα μέσα αλλά και σε συνδυασμό την ικανότητα, να ξεφύγουν νωρίς. Να πάνε σε πανεπιστήμια μεγάλα, μεγαλύτερα κι από τους ίδιους. Είτε εντός είτε εκτός της χώρας. Και με τα χαρτιά αυτά, ακολούθησαν καριέρες έξω, αλλού. Ή γύρισαν/έμειναν εδώ πουλώντας τα χαρτιά τους έναντι ενός αντιτίμου σοβαρού που τους επιτρέπει να ζουν άνετα. Και που αν τους ρωτήσεις, δε θα σου πουν ποτέ ότι τα λεφτά που έβαλαν στις σπουδές τους δε θα τα πάρουν ποτέ πίσω. Γιατί αυτό δεν ήταν ποτέ ο σκοπός. Τα λεφτά μπήκαν (μοναχά τους θαρρείς, αλλά μπήκαν). 

Υπάρχουν και εκείνοι που απλά υπάρχουν. Που σηκώνονται το πρωί, κάνουν τη δουλειά και μετά συνεχίζουν σε οικογένειες, φίλους, παρέες και γκόμενες, χωρίς πολλή σκέψη. Είναι εκείνοι που παίζουν με το χαρτί που τους δόθηκε, χωρίς μπλόφες, χωρίς κόλπα και τεχνικές. Θα παίξουν το χαρτί που έχουν όσο πιο καλά μπορούν και στο τέλος της παρτίδας απλά θα σηκωθούν από το τραπέζι ανέκφραστοι. Ίσως έχουν υπάρξει στις παραπάνω κατηγορίες για κάποιο διάστημα και μετά ποιος ξέρει, κάηκαν; Ίσως. Ίσως και να έχουν βρει τον τρόπο να περνάνε μέσα από όλο αυτό χωρίς άγχος.

Και μετά, υπάρχουμε κι εμείς. Εμείς που κατά τεκμήριο είμαστε οι καλύτεροι από όλους τους παραπάνω. Όχι. Δεν είναι τέτοιο το κείμενο. Εμείς άλλωστε δεν είμαστε των άκρων, οπότε δε μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι αλλά ούτε και οι χειρότεροι. Εμείς είμαστε ο μέσος όρος. Αυτός ο μέσος όρος που πουθενά δεν εκφράζεται. Σα την κοινή λογική ένα πράμα, που ποτέ δεν πρυτανεύει. Όχι όμως, δεν είμαστε η κοινή λογική. Είμαστε απλά η κοινή συνισταμένη. 

Υπάρχουμε κι εμείς που δεν είχαμε ούτε μπάρμπα στην Κορώνη, ούτε τίποτα ιδιαίτερα λεφτά από την οικογένεια. Εμείς που δεν είμαστε τέρατα ευφυίας αλλά δε μας λες και βλάκες. Που πήραμε 1-2 πτυχία στο όριο και σε σχολές της σειράς. Εμείς που δεν είμαστε ούτε οσφυοκάμπτες που έλεγε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στο Εκμεκ Παγωτό κάποτε. Που δεν πήραμε κανέναν μαλάκα από πίσω για να μας βάλει μετά στη θεσούλα. Εμείς που δε μπορούμε γενικά να κάνουμε κακό στον κόσμο και να εξαπατούμε και να είμαστε ΟΚ με αυτό. Εμείς που έχουμε έστω και λίγο τσίπα. Λίγο. Εμείς που μαζί με όλα τα καλά ένστικτα έχουμε και μερικά κακά βέβαια. 

Εμείς που χαιρόμαστε λίγο όταν οι βλάκες την πληρώνουν, όταν οι ανίκανοι χάνουν και καμία θέση ή όταν οι κλέφτες μπαίνουν φυλακή (στη χάση και στη φέξη). Εμείς που ελπίζουμε κάποια μέρα οι ηλίθιοι να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση. Κι όπως υπάρχουμε και είμαστε γύρω τριγύρω, αναρωτιόμαστε και αναρωτιέμαι, πότε ακριβώς (εμείς που προσπαθούμε να τσεκάρουμε όλα τα κουτάκια στην λίστα του "καλού ανθρώπου"), θα έρθει και η δική μας η σειρά. Πότε θα έρθει η σειρά μας να δικαιωθούμε. Ίσως να είναι μετά τους γλύφτες, τους ψεύτες και τους κλέφτες, μετά τους έχοντες και τους κατέχοντες και σίγουρα μετά τους ηλίθιους. Ίσως γι' αυτό να αργεί.