tag:blogger.com,1999:blog-33484690472204059832024-02-20T10:17:34.642+02:00Στην Ελλάς του 2000...Νεο-Έλληνας σε απόγνωση...Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.comBlogger22125tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-74184174045192169862016-03-08T17:06:00.001+02:002016-03-08T17:13:28.933+02:00Υπάρχουμε κι εμείς...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουμε κι εμείς</b>. Ή σε μια έκδοση περισσότερο "καθομιλουμένη", είμαστε κι εμείς εδώ αδερφέ! Η φράση παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου τα τελευταία 24ωρα. Είμαστε κι εμείς εδώ ρε γαμώτο. Σκέφτομαι και αναφέρομαι περιοριζόμενος στη χώρα μου και σε όσα βλέπω γύρω μου με όση περισσότερη βεβαιότητα γίνεται να έχω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουν αυτοί που χρόνια τώρα πουλάνε εκδούλευση</b> και τρέχουν σε ομιλίες, σεμινάρια, διαδηλώσεις και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, για να καταγράψουν χιλιόμετρα. Χιλιόμετρα κομματικά ή όχι. Χιλιόμετρα που στο ταμείο εξαργυρώνονται με κάποια θέση ή κάποια δουλειά. Είναι όλοι αυτοί που όταν εμείς πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα ή βλέπαμε καμία ταινία και κανένα θέατρο, στριμώχνονταν στις πίσω θέσεις μιας αίθουσας με σημαντικούς τύπους και φίλαγαν κατουρημένες ποδιές, ή έγλυφαν κώλους. Έτσι απλά. Είναι μπλε, πράσινοι και εσχάτως κόκκινοι. Και τελικά είναι όλοι το ίδιο ανίκανοι και βαθιά επιζήμιοι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουν και εκείνοι που πάτησαν επί πτωμάτων</b>. Εκείνοι που θυσίασαν χρόνο αλλά περισσότερο ανθρωπιά και καταπιάστηκαν με ασχολίες που εν γνώση τους ήταν επιζήμιες για συνανθρώπους τους. Εκείνοι που πούλησαν κρέμες, μετά χρυσό, μετά πετρέλαιο και πάει λέγοντας, γεμίζοντας άπειρες πυραμίδες ή ανεστραμμένες πυραμίδες με κορόιδα που είχαν λεφτά για χάλασμα, κυνηγώντας το όνειρο του εύκολου χρήματος. Είναι αυτοί που δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό και που κοιμούνται πιο ελαφρά κι από τη μητέρα Τερέζα κάθε βράδυ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουν και κάποιοι ακόμα που εκτοξεύθηκαν</b> αναμενόμενα, προδιαγεγραμμένα σχεδόν. Εκείνοι που είχαν την τύχη, τα μέσα αλλά και σε συνδυασμό την ικανότητα, να ξεφύγουν νωρίς. Να πάνε σε πανεπιστήμια μεγάλα, μεγαλύτερα κι από τους ίδιους. Είτε εντός είτε εκτός της χώρας. Και με τα χαρτιά αυτά, ακολούθησαν καριέρες έξω, αλλού. Ή γύρισαν/έμειναν εδώ πουλώντας τα χαρτιά τους έναντι ενός αντιτίμου σοβαρού που τους επιτρέπει να ζουν άνετα. Και που αν τους ρωτήσεις, δε θα σου πουν ποτέ ότι τα λεφτά που έβαλαν στις σπουδές τους δε θα τα πάρουν ποτέ πίσω. Γιατί αυτό δεν ήταν ποτέ ο σκοπός. Τα λεφτά μπήκαν (μοναχά τους θαρρείς, αλλά μπήκαν). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουν και εκείνοι που απλά υπάρχουν</b>. Που σηκώνονται το πρωί, κάνουν τη δουλειά και μετά συνεχίζουν σε οικογένειες, φίλους, παρέες και γκόμενες, χωρίς πολλή σκέψη. Είναι εκείνοι που παίζουν με το χαρτί που τους δόθηκε, χωρίς μπλόφες, χωρίς κόλπα και τεχνικές. Θα παίξουν το χαρτί που έχουν όσο πιο καλά μπορούν και στο τέλος της παρτίδας απλά θα σηκωθούν από το τραπέζι ανέκφραστοι. Ίσως έχουν υπάρξει στις παραπάνω κατηγορίες για κάποιο διάστημα και μετά ποιος ξέρει, κάηκαν; Ίσως. Ίσως και να έχουν βρει τον τρόπο να περνάνε μέσα από όλο αυτό χωρίς άγχος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά, <b>υπάρχουμε κι εμείς</b>. Εμείς που κατά τεκμήριο είμαστε οι καλύτεροι από όλους τους παραπάνω. Όχι. Δεν είναι τέτοιο το κείμενο. Εμείς άλλωστε δεν είμαστε των άκρων, οπότε δε μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι αλλά ούτε και οι χειρότεροι. Εμείς είμαστε ο μέσος όρος. Αυτός ο μέσος όρος που πουθενά δεν εκφράζεται. Σα την κοινή λογική ένα πράμα, που ποτέ δεν πρυτανεύει. Όχι όμως, δεν είμαστε η κοινή λογική. Είμαστε απλά η κοινή συνισταμένη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχουμε κι εμείς</b> που δεν είχαμε ούτε μπάρμπα στην Κορώνη, ούτε τίποτα ιδιαίτερα λεφτά από την οικογένεια. Εμείς που δεν είμαστε τέρατα ευφυίας αλλά δε μας λες και βλάκες. Που πήραμε 1-2 πτυχία στο όριο και σε σχολές της σειράς. Εμείς που δεν είμαστε ούτε οσφυοκάμπτες που έλεγε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στο Εκμεκ Παγωτό κάποτε. Που δεν πήραμε κανέναν μαλάκα από πίσω για να μας βάλει μετά στη θεσούλα. Εμείς που δε μπορούμε γενικά να κάνουμε κακό στον κόσμο και να εξαπατούμε και να είμαστε ΟΚ με αυτό. Εμείς που έχουμε έστω και λίγο τσίπα. Λίγο. Εμείς που μαζί με όλα τα καλά ένστικτα έχουμε και μερικά κακά βέβαια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Εμείς που χαιρόμαστε λίγο όταν οι βλάκες την πληρώνουν</b>, όταν οι ανίκανοι χάνουν και καμία θέση ή όταν οι κλέφτες μπαίνουν φυλακή (στη χάση και στη φέξη). Εμείς που ελπίζουμε κάποια μέρα οι ηλίθιοι να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση. Κι όπως υπάρχουμε και είμαστε γύρω τριγύρω, αναρωτιόμαστε και αναρωτιέμαι, πότε ακριβώς (εμείς που προσπαθούμε να τσεκάρουμε όλα τα κουτάκια στην λίστα του "καλού ανθρώπου"), θα έρθει και η δική μας η σειρά. Πότε θα έρθει η σειρά μας να δικαιωθούμε. Ίσως να είναι μετά τους γλύφτες, τους ψεύτες και τους κλέφτες, μετά τους έχοντες και τους κατέχοντες και σίγουρα μετά τους ηλίθιους. Ίσως γι' αυτό να αργεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-22746661338288458552015-08-22T19:23:00.001+03:002015-08-23T01:24:17.883+03:00Σαν το μετανάστη...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Βρέθηκα αυτό το καλοκαίρι για διακοπές στη Λέσβο. Εκεί που πριν 8 χρόνια, πέρασα ένα μέρος της στρατιωτικής μου θητείας. Με πολλές καλές αναμνήσεις, κυρίως γιατί τότε όπως και τώρα, είχα κοντά μου έναν φίλο και αδερφό, ντόπιο, που με βοήθησε όσο κανείς. Κι αν η προηγούμενη επίσκεψη μου ήταν ευχάριστη, αυτή τη φορά είχα πολλούς λόγους για να αισθάνομαι περίεργα, άβολα και στενάχωρα. Για την ακρίβεια, περίπου 10.000 λόγους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τόσοι ήταν περίπου, οι μετανάστες, Σύριοι, Πακιστανοί και λοιποί, που στοιβάχτηκαν πάνω στο νησί, τόσο απότομα που νόμιζες πως βούλιαξε λιγάκι από το βάρος. Το βάρος του πόνου και όχι των ανθρώπων φυσικά, που είναι πάντα καλοδεχούμενοι. Σκεφτόμουν ότι ίσως για αυτό το λόγο η θάλασσα στην Ερεσό ανέβηκε μερικά μέτρα, μικραίνοντας την παραλία αισθητά, γιατί ακόμα και το νησί, ανάποδα στους νόμους της γεωλογίας, αποφάσισε να βουλιάξει λίγο κάτω από το βάρος όλων αυτών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι ετούτοι, διάλεγαν το Μόλυβο, τη Συκαμινιά και την Πέτρα, περισσότερο γιατί η απόσταση από την Τουρκία μέχρι εκεί, ήταν πολύ μικρή. Τόσο μικρή που ο δουλέμπορος, τους έβαζε μέσα σε μια μεγάλη μαύρη φουσκωτή βάρκα τους φόραγε από ένα γιλέκο σωσίβιο (ή κουλούρα αν δεν υπήρχε άλλο) και τους έστελνε να πάνε απέναντι, στοχεύοντας τα φώτα της απέναντι παραλίας. Το λιμενικό, ακόμα κι αν τους έβλεπε, με την απειλή ότι θα σκίσουν τη βάρκα και θα πρέπει να τους μαζέψει εκείνο, δε μπορούσε να κάνει τίποτα παρά μόνο να τους συνοδεύσει μέχρι την ακτή για ασφάλεια. Φτάνοντας εκεί, τα σωσίβια έβγαιναν και αφήνονταν όλα τακτοποιημένα στην παραλία, όπου ο καλοθελητής Έλληνας τα μάζευε, είτε για να τα κρατήσει για πάρτη του (μη με ρωτάτε τι θα τα κάνει, κι εγώ απορώ), είτε για να τα πουλήσει και πάλι στον Τούρκο δουλέμπορο, πηγαίνοντας μέχρι τα όρια των χωρικών υδάτων, για να φορεθούν από τους επόμενους...! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι άρτι αφιχθέντες πρόσφυγες, μαζεύονταν σε κάποια σημεία που είχε λίγο νερό και σκιά, πριν ξεκινήσουν ομάδες ομάδες, για να περπατήσουν τα 40-50-60 χλμ μέχρι την πόλη της Μυτιλήνης. Πόσο είναι αυτό σε ώρα; Αν υπολογίσετε ένα μέσο ρυθμό βαδίσματος τα 5 χιλιόμετρα την ώρα, τότε μιλάμε για 8-10-12 ώρες χωρίς τις στάσεις, για να φτάσει κάποιος στην Μυτιλήνη. Μέσα στον ήλιο και τη ζέστη, αφού οι πορείες αυτές γίνονταν στο διάστημα από τις εννιά ή δέκα το πρωί μέχρι το απόγευμα. Χωρίς νερό για πολλά χιλιόμετρα και με τον κίνδυνο να τους πατήσει και κανένα αμάξι έτσι όπως περπατούσαν στα όρια της ασφάλτου και πετάγονταν πίσω από θάμνους και δέντρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ψυχές ταλαιπωρημένες μα και ανακουφισμένες. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, μα περισσότερο θαρρώ έφηβοι. Έφηβοι γελαστοί και αισιόδοξοι, έστω και μακριά από το σπίτι τους, με έναν πόλεμο στην πλάτη και στον ορίζοντα τους, την αισιοδοξία του καλύτερου. Παιδιά που άμα τα έπαιρνες από τους επαρχιακούς δρόμους που περπατούσαν ώρες ατελείωτες σε γραμμή, ή δίπλα δίπλα, και τα έβαζες στο κέντρο της Αθήνας, θα νόμιζες από το βλέμμα και τα χαμόγελα τους, ότι πρόκειται για κάποια εκπαιδευτική εκδρομή από άλλη χώρα. Εμείς τους κοιτούσαμε στεναχωρημένοι και αμήχανοι και εκείνοι είχαν ένα βλέμμα που σου έδειχνε ότι δε χωρούσε καμία λύπηση στην κουβέντα, παρά μόνο αλληλεγγύη και βοήθεια. Ένα μπουκάλι νερό, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα ή ένας χαιρετισμός. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μέσα σε αυτούς, άλλες τόσες οικογένειες. Πατεράδες και μανάδες με δύο βρέφη στην αγκαλιά, ή με παιδιά πολύ μικρά για να αντέξουν αυτές τις αποστάσεις σε αυτές τις θερμοκρασίες. Μοιραία λοιπόν, το παιδί ήταν στην αγκαλιά του γονέα και στην ασφάλεια της αποκοιμώταν εξουθενωμένο από την ταλαιπωρία. Και ανάθεμα με, κοιμόντουσαν όλα τόσο αφημένα, με το κεφάλι να κρέμεται προς τα πίσω, που μέσα στον παραλογισμό των ημερών, έκανες τη μακάβρια σκέψη ότι οι γονείς τους τα κουβαλούσαν άψυχα κάτω από τον καυτό ήλιο. Αυτοί ήταν διαφορετικοί από τους έφηβους. Οι γονείς είχαν μια ανησυχία και μια εγρήγορση στο βλέμμα τους. Δεν ήταν μόνοι τους, δεν είχαν την άγνοια του κινδύνου, αλλά την πλήρη επίγνωση της ανάγκης για προστασία του παιδιού τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και άλλοι πολλοί, όλοι με ένα σακίδιο στην πλάτη στην καλύτερη περίπτωση ή και χωρίς αυτό, ταξιδεύοντας όσο πιο ελαφριά γίνεται, αφού φαντάζομαι ότι οι δουλέμποροι από την άλλη μεριά δεν τους έδιναν τη δυνατότητα έξτρα αποσκευής με λίγα παραπάνω ευρώ, όπως κάνουν οι αεροπορικές. Μια τσαντούλα με τα απαραίτητα ρούχα, άντε και ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και με όσα χρήματα μπορούσαν να έχουν μαζί τους με ασφάλεια, υπολογισμένα μέχρι το ευρώ, για να τους φτάσουν εκεί που θέλανε να πάνε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπολογισμένα μέχρι να συναντήσουν τον απατεώνα που σε κατάστημα της προκυμαίας, έβαλε τα πολύμπριζα στη σειρά τους χρέωνε 5 ευρώ (!) την κάθε φόρτιση για το κινητό τους! Ναι, ακριβώς έτσι έγινε. Υπολογισμένα μέχρι να βρουν τον Ελληνάρα πρατηριούχο που έβγαζε κράχτη στον κεντρικό δρόμο ο οποίος κουνούσε μια σκηνή πέρα δώθε, και την πουλούσε έναντι 35 ευρώ τη μια! Υπολογισμένα μέχρι να αράξει μπροστά τους ο γύφτος με το Datsun και να τους ζητήσει 50 ευρώ το κεφάλι για να τους πάει από τον Μόλυβο μέχρι το λιμάνι. Και πόσα άλλα. Η οργή και ο θυμός για την εκμετάλλευση αυτή πραγματικά περισσεύει, αλλά δεν είναι ίσως της ώρας για να αναθεματίσει κανείς. Έχω την ελπίδα ότι όποιος Θεός υπάρχει, θα τους το πληρώσει διπλό το κακό που έκαναν και ότι τα λεφτά που μάζεψαν από τον πόνο του άλλου, θα τα φάνε αλλού... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μερικά στρατόπεδα έκλεισαν και έγιναν στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ψηλούς φράχτες και container, αλλά τουλάχιστον κάποια στιγμή άνοιξαν οι πόρτες τους και έτσι οι άνθρωποι μπόρεσαν να βγουν και να περπατήσουν ελεύθερα έξω. Η εικόνα και μόνο αυτών των στρατοπέδων, μου έφερε στη μνήμη σκηνές από πολεμικές ταινίες που περιέγραφαν παγκόσμιους πολέμους. Κοντά σε αυτά και οι αθάνατοι Έλληνες που έστησαν τις καντίνες τους στα πέριξ αυτών των χώρων και πουλούσαν φαγητό στον κόσμο, κάνοντας καλύτερες εισπράξεις από καντίνα μέσα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τουλάχιστον, αν το αντίτιμο ήταν το σωστό, αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα κι αν κερδοσκοπούν πάνω στην ανάγκη, πρόσφεραν μια λύση, λίγο φαγητό. Αυτούς βεβαίως δε τους κυνήγησε κανείς, γιατί τους άλλους που προσπάθησαν χωρίς αντίτιμο να πάρουν μετανάστες και να τους κατεβάσουν στην πόλη για να απογραφούν, με τα πολιτικά τους αυτοκίνητα, τους πέρασαν αυτόφωρο...!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα ακριτικά νησιά μας, δε μπορούν να "αντέξουν" αυτό το κύμα μεταναστών. Δε μπορούν καν να λειτουργήσουν ως "καλοί αγωγοί" αυτών των περίπου 2.000.000 ανθρώπων που πέρασαν ή πρόκειται να περάσουν. Ακόμα κι αν κάποια όπως η Λέσβος είναι μεγάλα και περισσότερο οργανωμένα. Ακόμα και έτσι, είναι πολύ δύσκολο. Αλλά, όπως και να έχει, κατά πάσα πιθανότητα όλο αυτό είναι αναπόφευκτο. Κι έτσι, μέσα σε όλο αυτό, καλούμαστε όλοι μας σε όλη την Ελλάδα, να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο γίνεται ώστε αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν και να πάνε εκεί που θέλουν. Μην ανησυχείτε, δε ζήλεψαν τον ήλιο και τα νησιά. Δε θέλουν να μείνουν εδώ, κι αυτό μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίζει και να μας στεναχωρεί, παρά να μας ανακουφίζει. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι εγκληματίες και δολοφόνοι. Είναι ελάχιστοι όσοι παρανομούν. Είναι άνθρωποι σαν όλους μας, που βρέθηκαν εκεί που το ίδιο εύκολα θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ακόμα πιο δύσκολο σε τέτοιες ώρες εθνικής κρίσης να είναι κάποιος αλληλέγγυος με αυτούς τους ανθρώπους, μα νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Προσωπικά, τις τελευταίες μέρες, περισσότερο σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους παρά την φαρσοκωμωδία που παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Θα πει κανείς ότι ίσως είναι πιο εύκολο να ασχολείσαι με προβλήματα άλλων παρά με τα δικά σου. Και σε κάτι τέτοιο βέβαια, θα μπορούσα να απαντήσω ότι αυτά είναι πραγματικά προβλήματα, ή τουλάχιστον πιο επείγοντα και βασικά. </div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-29791555375855894282015-07-10T16:12:00.001+03:002015-07-10T16:12:29.766+03:00Κοινωνικό-Πολιτικά Μέσα Δικτύωσης...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Κάθε αρθρογράφος, ξεκινώντας να γράψει κάτι, οτιδήποτε, έχει συνήθως μια χούφτα επιλογές για το πως θα χειριστεί το θέμα του. Τουλάχιστον όταν η πένα ή το πληκτρολόγιο είναι ελεύθερα και δεν "χορηγούνται" από κάπου. Μπορεί λοιπόν να πάει από τη μια ή την άλλη μεριά ενός ζητήματος ή μπορεί να το δει από ψηλά και να κρατήσει ουδέτερη στάση. Νομίζω πως κάπως έτσι ήταν κι αυτές οι μέρες στα κοινωνικά δίκτυα με το δημοψήφισμα. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κι αν θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει αυτή τη στάση του καθενός με κάτι, είναι λίγο σαν το λεωφορείο. Τα άκρα των απόψεων, είναι πάντα μπροστά, κοντά στον οδηγό. Είναι αυτοί που με το πρώτο φρενάρισμα σκάνε στο παρμπρίζ με τα μούτρα, γιατί είναι εκείνοι που εκτίθενται περισσότερο και που "ανοίγονται" πιο πολύ, διαλέγοντας ένα "στρατόπεδο" άποψης. Μετά, έχεις αυτούς που είναι στη μέση και κρατάνε μια μετριοπαθή/ειρηνική/δε τσακώνομαι με κανέναν στάση. Αυτοί που ότι και να γίνει, προλαβαίνουν στο απότομο φρενάρισμα και πιάνονται από τη χειρολαβή. Και μετά, έχεις αυτούς που είναι πίσω πίσω, που πιθανά δεν ασχολούνται καν όταν το κάθε ζήτημα είναι στα πάνω του, και βγαίνουν απλά μετά, εκ του ασφαλούς, έχοντας διαμορφώσει πια την επικρατούσα άποψη συνήθως. Και έτσι, είναι αυτοί που βγαίνουν στη στάση του λεωφορείου ατσαλάκωτοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάπως έτσι είναι και τα άρθρα ή τα ποσταρίσματα που διαβάζω αυτές τις μέρες. Κάποιοι σαν και μένα, λυσσάνε υπέρ του ΌΧΙ ή υπέρ του ΝΑΙ. Τσακώνονται, βρίζονται, διαγράφουν επαφές, μπλοκάρουν επαφές, ποστάρουν προκλητικά άρθρα (ή καλύτερα provocative όπως λένε και στο χωριό μου) και γενικά κοπανιούνται πρωί-βράδυ. Από την άλλη, είχαμε αυτούς που προσπαθώντας να κάνουν τη διαφορά, ή από άποψη (ή επειδή δεν είχαν άποψη για το θέμα), επικεντρώθηκαν στην ανάγκη για ομοψυχία και ομόνοια. Αν με ρωτάτε, νομίζω πως κι αυτές οι φωνές έχουν μια μικρή χρησιμότητα γιατί μας υπενθυμίζουν (σε αυτούς που δε το ξέρουν ήδη) είναι ότι καλό, πολιτισμένο και πρέπον, να κρατάμε τις διαμάχες σε ένα επίπεδο, εκεί που ακόμα είναι εποικοδομητικές και να μην ξεκατινιαζόμαστε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά, έχεις αυτούς που δεν πήγαν ούτε από τη μια μεριά, ούτε από την άλλη, αλλά ούτε και στη μέση. Και που βγαίνουν μετά και ασχολούνται με ότι άσχετο μπορεί να είναι "δίπλα" από το ζήτημα για το οποίο έχει γίνει το "έλα να δεις και να θαυμάσεις", απλά για να πούνε κάτι. Σε αυτή την κατηγορία είναι και εκείνοι που απλά έμειναν στον πάγκο κατά τη διάρκεια του αγώνα και διαμόρφωσαν άποψη μετά τα γεγονότα, το οποίο είναι φρόνιμο και σοφό, μα θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν προσφέρει τίποτα στην συζήτηση και στην κατανόηση του θέματός, όταν τα πράγματα είναι στα φόρτε τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και σκέφτομαι μαζί με τα παραπάνω, πόσο καλό μας κάνει η ύπαρξη αυτών των κοινωνικών δικτύων. Πόσο πολύ όλα αυτά τα δίκτυα έχουν μετατραπεί σε μια σύγχρονη εκδοχή μιας εκκλησίας του δήμου ίσως. Πόσο βοηθάνε τελικά. Πόσο απέτρεψαν την παραπληροφόρηση (από όπου κι αν προέρχεται αυτή) και πόσο βοήθησαν τον καθένα μας να σχηματίσει άποψη και να καταλάβει λίγο καλύτερα, θέματα που πριν μερικά χρόνια αποτελούσαν αχαρτογράφητα νερά για όλους μας. Capital controls, τόκοι, δάνεια, ΕΚΤ, νομισματικές ενώσεις και πάει λέγοντας. Μάθαμε ιστορία που δεν είχαμε στο μυαλό μας και καταλάβαμε συσχετισμούς δυνάμεων που τους αγνοούσαμε επιδεικτικά ως τώρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γι' αυτό το λόγο είμαι αντίθετος στην "έννοια" που βλέπω να συζητιέται σαν "επαναστάτες του Facebook ή του Twitter". Το θεωρώ χαζό και αφελές να λέγεται κάτι τέτοιο για όλους όσοι έγραφαν ή έλεγαν την άποψη τους τόσες μέρες. Όσο μη-πολιτικοποιημένοι και αν ήταν, όσο κι αν κάποια από όσα έγραφαν ήταν αφελή και σε ένα πρώτο επίπεδο μόνο. Άλλωστε, δε μπορώ να πιστέψω ότι κανείς από όλους αυτούς που έγραφαν, δεν κατέβηκε σε συναντήσεις στο Σύνταγμα. Άρα, ο "καναπές" ακυρώνεται από την αρχή της κουβέντας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εγώ προσωπικά βλέπω μια νέα έννοια μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και αυτή είναι τα κοινωνικό-πολιτικά δίκτυα. Μέσα από ακρότητες κάποιες φορές, ναι, μέσα από νεύρα και πολλά κεφαλαία ή θαυμαστικά. Έστω και έτσι, έστω και αργά, φαίνεται να κινητοποιείται και να προβληματίζεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που ήδη το έκανε. Και πίσω από το χαμό των Selfies, των χορηγούμενων διαφημίσεων και των Check-in, αρχίζει να φαίνεται κάτι νέο, μια νέα χρήση που έχει πολύ ενδιαφέρον για αρχή... </div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-61391146308515333772015-06-29T12:57:00.003+03:002015-06-29T12:57:38.540+03:00Ο χειρότερος μαθητής της τάξης!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Στο σχολείο, είχαμε καλούς και κακούς μαθητές. Υπήρχαν και τα φυτά, ένα από τα οποία ήμουν εγώ ο ίδιος, υπήρχαν οι μέτριοι αλλά και οι κακοί μαθητές. Αυτοί που για κάποιο λόγο είτε δεν ήθελαν είτε δε μπορούσαν να "πάρουν τα γράμματα", όπως λέει ο σοφός λαός. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην τάξη είχαμε και τον Παύλο. Με τον Παύλο ήμαστε συμμαθητές από το δημοτικό. Καθόταν πάντα στο τελευταίο θρανίο, από 6-7 χρονών που τον θυμάμαι μέχρι τώρα στα 17, πάντα με το ίδιο βλέμμα αδιαφορίας για τα πάντα. Δε το γούσταρε το σχολείο. Έτσι απλά. Ωστόσο, με ένα μαγικό τρόπο, πάντα κατάφερνε να τσιμπήσει κάτι από την παράδοση και να ψευτογράψει 1-2 αράδες στις εξετάσεις, τόσο όσο χρειαζόταν για να περάσει την τάξη. Από όσο θυμόμουν, μόνο 2-3 δάσκαλοι είχαν καταφέρει να τον παρακινήσουν και να τον κάνουν να ασχοληθεί λίγο, αλλά μέχρι εκεί. Ήταν θαύμα και που είχε φτάσει μια τάξη πριν το τέλος του λυκείου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήταν χαζός, ή κάτι τέτοιο, απλά φαινόταν να μην ήθελε να μπει στη γενικότερη διαδικασία. Για την ακρίβεια, έμπαινε στον κόπο να συμμετάσχει μόνο όταν ήταν κάτι που τον ενδιέφερε, ή όταν ήταν να μιλήσουμε για το που θα πάμε εκδρομή. Ήταν πρώτος στις καταλήψεις και συνήθως ο τελευταίος που έμπαινε στην τάξη μετά το διάλειμμα, αν έμπαινε γενικότερα. Ο πατέρας του Παύλου, ήταν ο κύριος Μιχάλης. Ο κύριος Μιχάλης ήταν από τους πιο πλούσιους Αθηναίους, πλοιοκτήτης, ο οποίος είχε φτιάξει μια μικρή αυτοκρατορία με πολύ κόπο και δουλειά και ήταν από τους ανθρώπους που έδιναν και βοηθούσαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κύριος Μιχάλης ήταν ο ευεργέτης όλου του δήμου. Αν δεν υπήρχε εκείνος με τις δωρεές του, τίποτα δε θα είχε γίνει. Έφτιαξε κλειστό γυμναστήριο και βοήθησε παιδιά να βρουν διεξόδους μέσα από τον αθλητισμό. Έφτιαξε δημόσια βιβλιοθήκη, δίνοντας πρόσβαση σε γνώση και βιβλία που δε θα μπορούσαν να αγοραστούν από τις φτωχές οικογένειες της περιοχής. Γενικά, θα έλεγε κανείς ότι ο δήμος χρωστούσε την εξέλιξη του και την ευημερία των τελευταίων είκοσι χρόνων στον κύριο Μιχάλη. Κι έτσι, οι δάσκαλοι και οι μετέπειτα καθηγητές του Παύλου, είχαν αποφασίσει, σιωπηρά, μεταξύ τους, να πάρουν τον Παύλο από το χέρι και να τον βοηθήσουν να βγάλει το σχολείο κουτσά στραβά. Άλλωστε, ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα με τέτοια ιστορία πίσω του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ωστόσο, κάποια στιγμή, ο Παύλος έφτασε στην τάξη που πια οι προφορικοί βαθμοί που αφειδώς του χάριζαν οι καθηγητές του στο παρελθόν, δεν μπορούσαν να τον σώσουν. Τώρα πια, έπρεπε να γράψει εξετάσεις σε πανελλήνιο επίπεδο και να αποδείξει τι μπορεί να κάνει ο ίδιος, χωρίς τα δεκανίκια του ονόματος του. Βέβαια, τον Παύλο δε τον ένοιαζε και πολύ για όλο αυτό. Ούτε τον πατέρα του τόσο, που ήταν πρακτικός άνθρωπος και ήξερε βαθιά μέσα του ότι το παιδί του δεν ήταν φτιαγμένο για σχολεία και σπουδές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μάνα του Παύλου ήταν μια άλλη ιστορία. Η κυρία Ελένη δε μπορούσε να δεχτεί ότι ο γιος της δε μπορούσε. Ερχόταν κάθε φορά που παίρναμε ελέγχους στο σχολείο, φουσκωμένη σαν το παγόνι. Έφευγε πάλι με το κεφάλι ψηλά, αλλά με μια πίκρα που φαινόταν στο βλέμμα της. Διατηρούσε την ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή ο Παύλος θα μεταμορφωνόταν στον καλύτερο μαθητή. Πλήρωνε φροντιστήρια, πλήρωνε ιδιαίτερα και άλλαζε δασκάλους στον κανακάρη της κάθε τέσσερις μήνες το λιγότερο! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν υπήρξε ούτε ένας φροντιστής που να την έβγαλε καθαρή περισσότερο από έξι μήνες. Από ότι μου έλεγε ο Παύλος, ερχόντουσαν όλοι στο σπίτι τις πρώτες δυο μέρες, τόσο σίγουροι για την ικανότητα τους. Και μετά από μερικές μέρες, όλοι κατέληγαν στο ότι το παιδί δεν είχε βάσεις και ότι έφταιγαν λίγο ή πολύ όλοι οι προηγούμενοι δάσκαλοι που τον είχαν φέρει ως εδώ. Μόνο ένας από τους τελευταίους φροντιστές είχε το θράσος να πει στη μάνα του την ωμή αλήθεια, ότι το παιδί δε θα έκανε ποτέ τίποτα, και εκείνη τον έδιωξε με τις κλωτσιές. Από την άλλη, ο Παύλος συνέχιζε να περνάει τις τάξεις, να απολαμβάνει τα λεφτά του μπαμπά και να γελάει με όλη την κατάσταση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή, στις εξετάσεις της δεύτερης τάξης του λυκείου, ο Παύλος κόπηκε στα γραπτά. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να γίνει για να περάσει στην επόμενη τάξη και πιθανώς σε κάποιο τμήμα. Η μάνα του, ήρθε στο σχολείο λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και φώναζε σε όλους τους καθηγητές. Ζητούσε κάτι να κάνουν για να περάσει το παιδί την τάξη και να μπορέσει να μπει σε μια σχολή τελειώνοντας του λύκειο. Απειλούσε θεούς και δαίμονες για αυτά που είχε προσφέρει ο άντρας της και που χάρη σε αυτά, μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους όλοι οι δάσκαλοι. "<i>Αν δεν ήμασταν εμείς, δε θα υπήρχατε ούτε εσείς</i>", έφτασε να τους πει πάνω στο παραλήρημα της! Ακόμα και ότι τώρα πάνε χαμένοι οι κόποι του Παύλου και η πορεία που έκανε τόσα χρόνια στο σχολείο (εκεί μέχρι και ο Διευθυντής γέλασε). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το χαμό που έκανε τον σταμάτησε ο Παύλος ο οποίος άραζε με κάτι φίλους του κοντά στις μπασκέτες. Άκουσε τη φασαρία και ράθυμος έσυρε τα πόδια του μέχρι το γραφείο των καθηγητών όπου πήρε τη μάνα του από το χέρι και την έβγαλε έξω μιλώντας της πολύ ήρεμα. Της εξήγησε όλα εκείνα που μέχρι τότε διάλεγε να αγνοεί. Πόσο δεν ήταν για εκείνον όλο αυτό και πόσο ήθελε στην πραγματικότητα να κάνει κάτι άλλο με τη ζωή του. Της εξήγησε ότι κανείς δε χάνεται και ότι έχει δυνατότητες να κάνει πράγματα και έξω από αυτό το κομμάτι του συστήματος. Της έδωσε να καταλάβει πόσοι δρόμοι υπήρχαν, το ίδιο ή περισσότερο δύσκολοι, που όλοι όμως έβγαζαν κάπου καλύτερα. Την πήγε μέχρι την πόρτα και επέστρεψε στην παρέα του για να αράξει και πάλι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δε ξέρω που είναι σήμερα ο Παύλος. Φαντάζομαι ότι δεν έχει μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας των χρημάτων που είχε μαζέψει ο πατέρας του τα οποία έφταναν για πέντε ζωές. Τον είχα δει πριν μερικά χρόνια σε μια συνάντηση συμμαθητών και μου είχε πει ότι ασχολήθηκε με άλλα πράγματα μετά το σχολείο, κάνοντας από τον αγρότη, μέχρι τον ιδιοκτήτη καφετέριας και άλλες 2-3 δουλειές. Πιστεύω πολύ στο ότι κανείς δεν πάει χαμένος, ειδικά από τη στιγμή που καταλαβαίνει το ποιος είναι και το που πηγαίνει σε αυτή τη ζωή. Όταν δηλαδή βρίσκει την πυξίδα του. Όταν κανείς είναι χαμένος και έχει αυταπάτες για το ποιος είναι και τι μπορεί να γίνει, τότε έχει πραγματικό πρόβλημα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και αναρωτιέμαι, μήπως ο Παύλος μοιάζει σε μια αναλογία με την Ελλάδα; Μήπως ο κύριος Μιχάλης δεν είναι η ιστορία μας και όλη μας η γεωπολιτική και πολιτιστική μας προίκα; Μήπως η μάνα του Παύλου, δεν είναι η φωνή του συνετού και του απαραίτητου; Η φωνή του φόβου ίσως..; Μήπως όπως υπάρχουν δρόμοι εκτός της συμβατικής εκπαίδευσης, έτσι υπάρχουν δρόμοι και έξω από μια ένωση που μόνο ένωση δεν είναι τελικά; Μήπως αυτό το σύστημα μας κράτησε μέσα του με νύχια και με δόντια, αλλά τελικά είμαστε τόσο περιθωριακοί όσο ο Παύλος; Μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο στηριζόμενοι σε αυτό που έχουμε μέσα μας; Μήπως απλά πρέπει να το πάρουμε απόφαση; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-4035850284280719492014-05-21T12:45:00.000+03:002014-05-21T12:53:53.628+03:00Ανάπτυξη: Αν αργήσω, φάτε... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Έρχεται η ανάπτυξη, ζυγώνει... Κάποιοι την είδαν γωνία Πατησίων και Σταδίου, άλλοι την είδαν προς αεροδρόμιο μεριά, άλλοι την είδαν στα πιο τρελά τους όνειρα... Εμείς ακόμα ζούμε με την προσμονή της. Μια μαγική στιγμή που όλα θα αλλάξουν.. Τσουνάμι ευρώ θα ξεχυθούν στις μεγάλες αρτηρίες της πόλης και θα παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους... Λεφτά θα μπαίνουν από τις πόρτες και ομόλογα θα βγαίνουν από το παράθυρο! Θα μας επιστραφούν τα κλεμμένα, θα πάρουμε πίσω όλα τα χρυσά που ενεχυριάσαμε στα μαγαζάκια με τα κάγκελα και τις σιδεριές, μέχρι και τα δόντια τα χρυσά! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα έρθουν και ψυχολόγοι και θα μας κάνουν support για να επανέλθουμε! Θα μας μάθουν ξανά να μη φοβόμαστε να πάρουμε ένα γάλα παραπάνω ή μια μπλούζα από τα H&M! "Πάρε τη μπλούζα, θα σου φτάσουν, η ανάπτυξη είναι εδώ..". Θα μας κρατάνε από το χέρι όταν θα βγαίνουμε για ψώνια, ο καθένας με τον προσωπικό του ψυχολόγο, και θα μας λένε "πάει η κρίση, ανήκει στο παρελθόν, πέρασαν αυτά!". Και μεις, γελαστοί και γελασμένοι που έλεγε και ο Δημήτρης Μητροπάνος, θα επιστρέψουμε σε όλα αυτά που τόσο λάθος κάναμε πριν μερικά χρόνια. Γιατί απλά όλα είναι ένας κύκλος καθώς φαίνεται... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έρχεται η ανάπτυξη και ξαφνικά, όλοι όσοι παίρνουν 550 ευρώ το μήνα, θα δουν τις αποδοχές τους να διπλασιάζονται τουλάχιστον, χωρίς κανένα λόγο. Έτσι, γιατί ήρθε η ανάπτυξη! Σε μια βραδιά, όλα όσα παραχωρήσαμε, επιδόματα, συντάξεις, κλπ, θα έρθουν πίσω να μας γεμίσουν τις τσέπες! Σε μια βραδιά, 1.500.000 άνεργοι, θα βρουν δουλειά στις καλύτερες εταιρίες και όλοι τους θα αρχίσουν να κάνουν σχέδια για το μέλλον! Οικογένειες, παιδιά, το σπίτι που πάντα ήθελαν, και πάει λέγοντας... Θα πάρουμε όλοι αμάξι καινούργιο, υβριδικό, να ταιριάζει με τις περιβαλλοντικές μας ανησυχίες, γιατί με τόσα λεφτά πια, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε άλλα πράγματα να ασχολούμαστε, αφού όλα τα άλλα θα είναι λυμένα! Οικολογικό αμάξι, βιολογικά προϊόντα και καμπάνιες για να σωθεί επιτέλους η καρέτα-καρέτα και η μονάχους-μονάχους... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και όλοι αυτοί που λιγοψύχησαν και μας άφησαν για τα ευρώ ή τα δολάρια και τα γιεν του εξωτερικού, τώρα θα κάθονται στα σύνορα και θα κοιτάνε εμάς μέσα από αυτά, να γελάμε, να τρώμε και να περνάμε τέλεια! Θα κάθονται όπως τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε, μπροστά από τη βιτρίνα του φούρνου και θα κοιτάνε τις τυρόπιτες με τα σάλια τους να τρέχουν! Και τότε, μεγαλόψυχοι όντας, θα πάρουμε μια τυρόπιτα και θα βγούμε στην πόρτα να την κεράσουμε. Αλλά θα τους πούμε ότι μέσα δε μπαίνουν, καθώς όταν ο φούρνος (η χώρα) τους είχε ανάγκη, εκείνοι, τα μεγάλα μυαλά, έφυγαν! Και μείναμε εμείς οι ηλίθιοι να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα! Τώρα, μόνο για τα δικά μας τα παιδιά υπάρχει φαγητό! Αυτοί, να μείνουν έξω, να ασπρίσουν από την έλλειψη ήλιου και να κάνουν παιδιά με κάποια ξένη αλογομούρα, πιο άσπρα κι από το γάλα! Για να μάθουν! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από ένα τέτοιο όνειρο ξύπνησα τις προάλλες, φωνάζοντας "αφήστε τους να μπουν ρε παιδιά, έχει ψωμί για όλους!". Μετά κατάλαβα ότι η ανάπτυξη έχει αργήσει... Τίποτα από όλα αυτά δεν παίζει, όχι ακόμα τουλάχιστον. Μέχρι να παίξει κάτι, μένω στα 30 και κάτι, με ένα μισθό για τον οποίο αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός μα όχι υπερήφανος, με κάποια όνειρα on hold και με την ελπίδα ότι όταν 2-3 πράγματα στρώσουν, δε θα έχουμε χάσει πάρα πολλά. Γιατί χαμένοι είμαστε όπως και να έχει.. Από χέρι... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-62324523633323742014-03-31T15:02:00.001+03:002014-03-31T15:02:18.035+03:00Πλειοψηφίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Πολυνομοσχέδιο... Τρομακτική λέξη... Η μόνη θετική συνεπαγωγή στη λέξη "πολύ" η οποία κατευθείαν ακυρώνεται από τη λέξη "νόμος" και γίνεται ακόμα χειρότερη από εκείνη του "σχεδίου". Δε θυμάμαι ποτέ τα τελευταία χρόνια να υπήρξε κάποιο σχέδιο που να αποδείχθηκε με οποιονδήποτε τρόπο ευεργετικό... Επίφαση δημοκρατίας, καιρό τώρα, αφού κάθε διαφορετική φωνή, με όποια σκοπιμότητα κι αν αυτή ορθώνεται, διαγράφεται σχεδόν αυτομάτως... Τι; Ψήφισες κάτι άλλο από αυτό που είπαμε; Zonk! Έξω... Ουστ! Τις επιπτώσεις των πολυνομοσχεδίων δε θα τις κουβεντιάσω. Τις βιώνουμε όλοι μας, καιρό τώρα στο πετσί μας. Ούτε τη χρησιμότητα τους θα ήθελα να θίξω. Μπορώ να πάω είτε με τη μεριά εκείνων που λένε ότι μόνο έτσι θα σωθεί η χώρα αλλά και με την άλλη πλευρά, που λέει ότι τελείωσαν οι τρύπες στο ζωνάρι και δε μπορούμε να το σφίξουμε άλλο... Δε θα μπω σε αυτή την κουβέντα γιατί νομίζω ότι είναι για άλλους που βγάζουν το ψωμάκι τους από τέτοιες αναλύσεις... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα όμως θα το πω και είναι εντελώς υποκειμενικό... Όντας 31 ετών, δουλεύοντας με μισό ρεπό την εβδομάδα εδώ και 6 χρόνια, μη βγάζοντας ποτέ αρκετά χρήματα για να ζήσω άνετα, με τρία πτυχία και δική μου επιχείρηση, αισθάνομαι πολύ μαλάκας! Και περισσότερο γιατί ανήκω σε μια μεγάλη πλειοψηφία που το νιώθει αυτό. Γνωρίζω, όπως και πολλοί από εμάς, ότι είμαι επαρκώς ικανός για να βγάζω τα διπλά χρήματα και να ζω λίγο άνετα. Αντί αυτού, είμαι στη μέση μιας κωλοκατάστασης στην οποία αγωνίζομαι καθημερινά για τα αυτονόητα, στερούμαι βασικών αγαθών όπως ο χρόνος και οι κοινωνικές επαφές αλλά και κάποιων (ίσως) δευτερευόντων όπως πρόσβαση στις τέχνες, επιμόρφωση, διασκέδαση, κλπ. Έχω περάσει σχεδόν μια δεκαπενταετία δουλεύοντας και δεν έχω τίποτα να δείξω για αυτό, αναφορικά με τραπεζικές καταθέσεις, ποιότητα ζωής, κλπ κλπ. Αλλά αρκετά για μένα... Αυτό με το οποίο απόρησα πολύ πρόσφατα και ίσως αδικαιολόγητα αργά, είναι η πλειοψηφίες που τελικά μας κυβερνούν... Περισσότερο γιατί ένιωσα μέλος της παραπάνω πλειοψηφίας των 30 και κάτι που περνά τόσο χάλια και αναρωτήθηκα για αυτούς που αποφασίζουν για εμάς...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να απαιτούνται 151 ψήφοι στη Βουλή των Ελλήνων για να περάσει όποιο νομοσχέδιο; Δηλαδή οι μισοί συν ένας, μπορούν να αποφασίζουν για τους υπόλοιπους μισούς; Δε νομίζω Τάκη. Μου ακούγεται λίγο παπαριά όλο αυτό... Η Δημοκρατία δηλαδή (ποια δημοκρατία, αλλά anyway), η δημοκρατία είναι η επικράτηση του μισού δήμου πάνω στον άλλο μισό; Μήπως για τα σημαντικά, που λογικά ότι ψηφίζεται στη Βουλή είναι σημαντικό, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω από το 50%; Ίσως το 60%, το 65%; Είναι ακόμα η ίδια λογική όπως στο σχολείο που το 10 πέρναγε ή στο πανεπιστήμιο που το 5 πέρναγε...; Είναι αρκετό όμως για κάποιον να ξέρει τα μισά; Είναι αρκετό για τους μισούς να ξέρουν το καλό μας και να το αποφασίζουν με την απειλή διαγραφών κλπ; Όχι, δεν είναι. Όχι πια... Ίσως να μην ήταν και ποτέ... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου χωρίς να περιμένω κάποια απάντηση, είναι πόσοι από τους ύποπτους νόμους, πόσα ξεπουλήματα κρατικής περιουσίας και πόσες ύποπτες υποθέσεις θα είχαν περάσει από τη Βουλή μας, αν τελικά για να περάσουν απαιτούσαν έγκριση από περισσότερους από τους μισούς..; Φαντάζομαι πολύ πιο λίγοι... Και μην αρχίσετε να μου λέτε ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει πλειοψηφία για να μπορεί να κάνει έργα και μεταρρυθμίσεις και άλλα τέτοια όμορφα, γιατί θα σας απαντήσω ότι όταν κάποιος επιδιώκει να κάνει κάτι καλό για το κοινωνικό σύνολο, συνήθως θα έχει τη στήριξη όλων και όχι μόνο των δικών του. Αν δε την έχει, μάλλον κάτι πρέπει να αλλάξει στο σκεπτικό του, λαμβάνοντας υπόψιν κάτι περισσότερο από το 50% του κόσμου. Το πολιτικό σύστημα του 50%, δεν είναι αρκετό. Τελεία και παύλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τον ίδιο τρόπο που το να ζει κανείς στο 50% των δυνατοτήτων του, όπως ζω εγώ σήμερα, δεν είναι αρκετό, έτσι δεν είναι αρκετό και το 50% των "ναι" για να γυρίσει ο... ήλιος... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-9574140318303499082014-01-27T12:56:00.001+02:002014-03-31T15:05:04.315+03:00Μάθημα... πτυχίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Έχω πάρει σχεδόν τρία πτυχία πανεπιστημίων. Για την ακρίβεια, το τρίτο, το διδακτορικό είναι στο φούρνο και "ψήνεται" δίπλα από ένα παστίτσιο που στρίμωξε μέσα η μάνα μου... Λένε ότι με τα χρόνια έρχεται η σοφία, η γνώση, κλπ... αλλά όντας 30+ και έχοντας πληρώσει αυτή τη γνώση με χρόνο και χρήμα, αναρωτιέμαι... γιατί; Γιατί έπρεπε να περάσω από μερικά σχετικά και άλλα άσχετα πράγματα για να καταλάβω σήμερα, 31 χρόνια μετά, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ανάγκη να περάσω τέσσερα (πτυχίο) συν ένα (μεταπτυχιακό) συν πέντε (διδακτορικό) χρόνια, μια δεκαετία γεμάτη, για να καταλάβω το προφανές; Δε το νομίζω. Για την ακρίβεια, νομίζω πως η ατάκα του <b>"πρέπει να πάθεις για να μάθεις", είναι η πιο σίγουρη συνταγή αποτυχίας και ξοδέματος ταυτόχρονα</b>! Βέβαια, ότι και να μου έλεγαν πριν αποφασίσω να σπουδάσω, θα ήταν δύσκολο να το λάβω σαν δεδομένο, περισσότερο γιατί είναι στη φύση ή τον εγωισμό των περισσοτέρων από εμάς, ριζωμένη η αντίληψη ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε, καλύτερα από τον αποτυχημένο που έρχεται και νομίζει ότι τα ξέρει όλα, δίνοντας συμβουλές. Και καλώς είναι έτσι, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Αν οι μεγάλοι εφευρέτες έμεναν στις εφευρέσεις άλλων, πολλά από όσα γνωρίζουμε σήμερα δε θα είχαν εφευρεθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια, εδώ το θέμα συζήτησης δεν είναι οι απεριόριστες πιθανότητες της επιστήμης. Είναι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και οι δεδομένες αδυναμίες και τα όρια του. Τα προβλήματα αυτά τα ξέρετε ήδη γιατί τα βιώνετε στο πετσί σας. Τα ξέρουν και άλλοι, πιο σπουδαγμένοι από εμένα, που μπορούν να σας τα ορίσουν πολύ όμορφα, με γραφικές παραστάσεις και με νούμερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για μένα, πιο πολύ από όλα είναι κρίσιμο τελικά το πως αντιλαμβανόμαστε την εκπαίδευση. Πως την αξιολογούμε και τι στάση κρατάμε απέναντι της, μαζί και με τις προσδοκίες μας από αυτή. Οι περισσότεροι από εμάς, νομίζω πως <b>την αντιλαμβανόμαστε σαν μια διαδικασία από βήματα, τα οποία πρέπει κανείς να ολοκληρώσει σα κάποιο βιντεοπαιχνίδι στο οποίο τελειώνεις τη μια πίστα μετά την άλλη</b>, για να φτάσεις στο επιθυμητό, τον τερματισμό και την εύρεση εργασίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Βλέπουμε την εκπαίδευση σαν ένα μονοπάτι, ίδιο και απαράλλακτο για όλους.</b> Σα το στρατό που κάποια πράγματα και διαδικασίες είναι παγιωμένα και σταθερά, για δεκαετίες ολόκληρες. Ακολουθούμε τα ίδια 2-3 μονοπάτια που όλοι οι άλλοι πριν από εμάς ακολούθησαν, σκεπτόμενοι μόνο τις επιτυχίες τους και όχι τις αποτυχίες τους. Και βέβαια, χωρίς σεβασμό ως προς τα δικά μας "θέλω" τα οποία κάπου σε όλη την πορεία θυσιάζουμε ή τα αφήνουμε στην άκρη γιατί νομίζουμε ότι δε θα μας οδηγήσουν στο στόχο μας. <b>Ένας στόχος που τις περισσότερες φορές είναι τόσο μίζερος όσο οι λέξεις που τον εκφράζουν, όπως "δουλίτσα", "μισθουλάκος"</b>, κ.ο.κ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Βλέπουμε την εκπαίδευση σαν κάτι αναγκαίο και κακό μαζί που έχει αρχή, μέση και τέλος.</b> Δεν είναι έτσι όμως. Η εκπαίδευση μας κρατά όλη μας τη ζωή, είτε το θέλουμε είτε όχι. Μαθαίνουμε συνεχώς, είτε σαν επαγγελματίες είτε σαν άνθρωπο και αυτό δεν είναι κακό. Είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς. Το κεκτημένο μιας δουλειάς είναι εκεί μόνο για να μια πρόσκαιρη επιβεβαίωση που μας επιτρέπει να πατήσουμε πάνω της για να πάμε παρακάτω. Τίποτα άλλο. Ευτυχώς η εποχή έβγαλε μόνη της από το παράθυρο την αντίληψη της ζωούλας με μια δουλίτσα που οδηγεί στη συνταξούλα. Δε μας χρειάζεται αυτή η αντίληψη αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ζωντανοί και δημιουργικοί. <b>Δε μιλάω για πλήρη εργασιακή αβεβαιότητα, όχι, αλλά για εξέλιξη, ψάξιμο, πρόοδο και κίνηση</b>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μονοπάτια τα σίγουρα και τα τακτοποιημένα θα υπάρχουν πάντα για όλους όσοι θέλουν την ασφάλεια και το βόλεμα. Το θέμα είναι όμως να μην είναι στημένο όλο το εκπαιδευτικό σύστημα σε αυτή τη λογική γιατί πολύ απλά, σε ένα τόσο ταχέως μεταλλασσόμενο κόσμο, δεν υπάρχουν αρκετές σίγουρες και άκοπες θέσεις για όλους. Κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία, άλλο χιλιοειπωμένο, αλλά πολύ αληθινό. Νομίζω πως ήρθε η ώρα <b>να ασχοληθούμε σοβαρά με την εκπαίδευση μας</b>, τους τρόπους, τις διαδικασίες και τις επιλογές μας, κοιτώντας πολύ καλά την αγορά, ναι, αλλά πριν από αυτό, κοιτώντας πολύ καλά μέσα μας. Μόνο κάνοντας τη σωστή επιλογή για την καριέρα που θα ακολουθήσει κάποιος, μπορεί να ολοκληρωθεί επαγγελματικά και ίσως να φέρει και την αλλαγή στο ίδιο το επάγγελμα που θα διαλέξει, αντί να το φέρει εις πέρας για 40 χρόνια και μετά να πάρει σύνταξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί φλυαρώ τόση ώρα; Για να πω σε όλους όσοι απλά διεκπεραιώνουν πτυχία ή ζωές, να σταματήσουν τώρα. Να σταματήσουν και να σκεφτούν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν και τους εκφράζει. Και όλο αυτό να μη το κάνουν μόνοι τους. Να ρωτήσουν, να ερευνήσουν και να μάθουν από την εμπειρία ανθρώπων που ήταν εκεί πριν από αυτούς. <b>Ας μοιραστούμε επιτέλους και κάτι σημαντικό, πέρα από tweets και posts... </b></div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-26834489925602793692014-01-05T11:07:00.000+02:002014-01-05T11:10:31.275+02:00Ευρώπη σε όλα... Όχι μόνο στα μισά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξυπνάω μια Κυριακή πρωί, φτιάχνω καφέ και όπως περιμένω το laptop να ανοίξει καλά τα μάτια του πριν αρχίσω να δουλεύω, ανοίγω για λίγο την τηλεόραση... Τσακωμοί, Κυριακή πρωί! Μα Κυριακη πρωί; Δηλαδή να ανοίξω το μάτι για να χαλαρώσω μια μέρα και να πέσω πάνω σε αυτό;;; Δε μπορεί να περιμένει μέχρι τη Δευτέρα που θα είμαι στη δουλειά αυτή την ώρα;<br />
<br />
Τρεις καραγκιοζοπαπάρες, τσακώνονται (πάλι) για το 25ευρω στην υγεία. Γιατί να τη δίνουμε, ποιοι να τα δίνουν, ποιοι να μη τα δίνουν, ποιος το σκέφτηκε αρχικά, γιατί το ψήφισαν, κλπ κλπ. Μετά τα πρώτα 3-4 λεπτά, δεν άκουγα τίποτα, ή μάλλον δε καταλάβαινα τίποτα έτσι που μιλούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, οπότε έκλεισα την τηλεόραση για να σκεφτώ λίγο καλύτερα και να επεξεργαστώ το θέμα...<br />
<br />
Το μυαλό μου πάει πίσω σε άλλο ένα λαμπρό μέτρο που αυτή η μαριονέτα στο Υπουργείο Υγείας θυμήθηκε πριν λίγο καιρό, αυτό του καπνίσματος... Τότε, είχαμε ακούσει από τον ίδιο σε κάποιο από τα πολλά παράθυρα, ότι το κόστος νοσηλείας όλων των ανθρώπων που παθαίνουν οτιδήποτε από το κάπνισμα, είναι τεράστιο και είναι μεγαλύτερο από τις απώλειες σε φόρο από τη μειωμένη πιθανά, πώληση τσιγάρων... Μας λέει δηλαδή, ότι κάποιοι Νορβηγοί, Σουηδοί, κλπ επιστήμονες, που έχουν πέντε δράμια μυαλό παραπάνω, τα έβαλαν κάτω και είδαν... Πόσο μας κόστισε ο κύριος Χ.Φ. που πέθανε από καρκίνο στους πνεύμονες σε νοσηλεία; 20.000. Πόσα τσιγάρα κάπνισε περίπου στη ζωή του; Χ πακέτα επί τον Υ φόρο, ίσον 10.000 ευρώ. Άρα, με τη ζωή που έκανε, "κόστισε" στο κράτος 10.000 (νοσηλεία μείον φόρος). Αν δε κάπνιζε, θα ήταν στο μηδέν το ποσό αυτό... Άρα, καλύτερα να του κόψουμε ή περιορίσουμε το τσιγάρο για να μειωθεί ο κίνδυνος να μας κοστίσει 20.000 για τη νοσηλεία του... Τι; Τα είχε πληρώσει τα 20.000 με εισφορές;; Ναι, τα είχε πληρώσει, αλλά γιατί να μη μας μείνουν κάβα; Γίνονται και ατυχήματα βρε αδερφέ...<br />
<br />
Είναι πολύ πρακτική η σκέψη και σίγουρα έχει ένα νόημα, δε λέω. Κάτι παρόμοιο φαντάζομαι ήρθαν και είπαν πάλι στο μικρό Casoline... Γιατί κύριε Γεωργιάδη έχετε 2.000 εισαγωγές κάθε μέρα στα Χ νοσοκομεία της χώρας; Σα πολλές μου φαίνονται.. Μήπως κύριε Γεωργιάδη πάτε για ψύλλου πήδημα στο νοσοκομείο σε αυτή τη χώρα; Ξέρετε πόσο κοστίζει η εργατοώρα του γιατρού κύριε Γεωργιάδη; Ξέρετε πόσο κοστίζει το να κάτσει και να μιλάει μισή ώρα με μια γιαγιά που έχει κάτι ασήμαντο ή τίποτα; Κοστίζει πάρα πολύ για να το πληρώνει το κράτος... Βάλτε 25 ευρώ χρέωση για την εισαγωγή να δείτε αν θα πάει κανείς στο νοσοκομείο ξανά... Θα πηγαίνουν μόνο αν τους κοπεί χέρι/πόδι ή αν είναι τόσο χάλια που δε μπορούν να περπατήσουν... Και θα σας μένουν και τα 25 ευρώ κάθε φορά...<br />
<br />
Μπορεί και να μη σκέφτηκαν έτσι... Έτσι σκέφτομαι εγώ, αν μου έλεγε κάποιος σαν οικονομολόγος που σπούδασα ότι έχω ένα μαγαζί που έχει τόση δυναμικότητα να εξυπηρετήσει Χ κόσμο και έχω υπαλλήλους που είναι περιορισμένοι πόροι γιατί δεν έχω λεφτά να προσλάβω άλλους.. Θα έλεγα, πάμε να βάλουμε ένα κόστος εισόδου. Δε θα έρχεται όποιος και όποιος... Θες να σε εξυπηρετήσω; Είσοδος στα Χ χρήματα για να αφιερώσω τους πόρους μου σε σένα. Αν μπαίνει όποιος και όποιος, έτσι για το παραμικρό, δε μπορώ να εξυπηρετήσω ούτε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη... Εδώ όμως δε μιλάμε για ένα μαγαζί. Μιλάμε για δημόσια υγεία, τύπου δωρεάν, που την πληρώσαμε και την πληρώνουμε οι περισσότεροι και που είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ! Η παραπάνω σκέψη, προφανώς στην επέκταση της οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση της υγείας τελικά. Είναι κακό αυτό; Όχι, γιατί αν ο καθένας μας έδινε όλα τα λεφτά που δίνει σε μια ιδιωτική κλινική κάθε μήνα, θα τον είχαν βασιλιά κάθε φορά που θα έμπαινε στο νοσοκομείο για οτιδήποτε. Τώρα, τα πετάμε σε ένα δημοσίο φορέα που κατασπαταλά τα λεφτά σε υπερτιμολογημένες πάνες και μετά βγάζουμε από την τσέπη μας να πληρώσουμε και το ιδιωτικό αν μας τύχει κάτι πιο σοβαρό... Ελλαδάρα...<br />
<br />
Έξω όμως δεν είναι έτσι.. Έξω, αυτά τα έχουν σκεφτεί χρόνια πριν (τουλάχιστον τα κράτη τα οποία μας δίνουν σήμερα συμβουλές ή εντολές περισσότερο). Έχουν παροχές προς τον πολίτη, χώρους άσκησης και αναψυχής, υποδομές και τόσα άλλα... Και όλα μαζί, λίγο το ένα, λίγο το άλλο συμπληρώνουν την εικόνα ενός πολίτη που είναι μέρος του όλου, που τον σέβονται και θέλουν να τον κρατήσουν υγιή και ζωντανό για να προσφέρει και να απολαμβάνει. Είναι μια άλλη κουβέντα που θέλει το κράτος να καταλαβαίνει ότι μπορεί να είναι τόσο δυνατό όσο ο πιο αδύναμος κρίκος του, δηλαδή ο πολίτης.<br />
<br />
Εμείς εδώ στο Ελλαδιστάν, όπως πάντα, αντιγράφουμε ότι μπορούμε να δούμε από την κόλλα του μπροστινού. Δε καταλαβαίνουμε ή δε βάζουμε το χρόνο να δούμε όλη την εικόνα. Δε κάνουμε τον κόπο να προσφέρουμε στους πολίτες, αλλά κοιτάμε πως θα τους κρατήσουμε αιματοδότες του κράτους μέχρι να πεθάνουν, για να πάρουν τη θέση τους τα παιδιά τους. Αν κάποια στιγμή καταλάβουμε την αξία της μιας ανθρώπινης οντότητας στο μηχανισμό του κράτους, της χώρας, τότε ίσως κάτι να αλλάξει. Λογικά, αυτή η μέρα θα αργήσει πολύ ακόμη... </div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-61671228147837923502013-09-30T13:47:00.000+03:002013-09-30T13:51:26.811+03:00Μασημένη τροφή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Και ξυπνάω ένα Σάββατο πρωί (μεσημέρι σχεδόν), βάζω λίγο καφέ και κάθομαι στην τηλεόραση μέχρι να καταλάβω ότι ξύπνησα. Και κει που στρίβω το τσιγάρο, χαμός... Ζωντανές συνδέσεις, απεσταλμένοι στην Ευελπίδων και στη ΓΑΔΑ, τόσα ψευτο-αγχωμένα πρόσωπα ρεπόρτερ... Άλλοι, καριερίστες, βρήκαν το σκάνδαλο που περίμεναν τόσο καιρό για να κάνουν ένα βήμα ακόμα στην καριέρα τους. Και οι συνήθεις αιμοδιψείς μεγαλό-δημοσιογράφοι που επαναλαμβάνουν τα πάντα δέκα φορές, λες και είμαστε μαλάκες ή βλέπουμε επανάληψη της Λάμψης, δεκαπέντε χρόνια μετά. Στην καλύτερη τους φόρμα όλοι, ειδικά μετά την προπόνηση που έκαναν με το φόνο του παιδιού. Η καλύτερη τους, μαραθώνιοι συνδέσεων, ακριβές διαφημίσεις και ζωντανές συνδέσεις με ειδικούς και ανειδίκευτους που λένε τη παπάρα τους. Και όσο καλύτερη και ηχηρότερη η παπάρα, τόσο περισσότερο τους κρατάνε στα παράθυρα. Δε το είδα, το έκλεισα και είπα να πάω online που εκεί έχω την επιλογή του να κλείσω το παράθυρο που δε μου λέει τίποτα... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και στο internet τα ίδια. Status ικανοποίησης, "<i>αααααχ</i>", "<i>επιτέλους</i>", "<i>φάτε σκατά</i>", "<i>φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες</i>", κλπ κλπ κλπ. Στο άλλο άκρο, κάποιοι λένε ότι δε λύθηκε κανένα πρόβλημα μας τώρα με τη σύλληψη και πιθανά τη διάλυση μιας εγκληματικής οργάνωσης. Της τρελής το μαλλί... Γενικά, στην Ελλάδα καθένας έχει μια άποψη για το οτιδήποτε. Μια άποψη που είναι συνήθως ένα μπάσταρδο επιρροών από τους φόβους, τα κόμπλεξ και τα προβλήματα μας αλλά και τις φωνές των καναλιών και των ρεπορτάζ. Μαζί και οι κοινωνικές μας ευαισθησίες και το σοκ για το θάνατο ενός ανθρώπου που ότι και να ήταν, ότι κόντρες και να είχε, όσο και να έμπαινε στο μάτι κάποιων, σίγουρα δεν του άξιζε αυτό που συνέβη (γιατί από κάποιους ηλίθιους το ακούσαμε και αυτό). Οι Έλληνες είμαστε γρήγοροι στα πάντα. Στο θυμό, στην αγάπη, στην αγανάκτηση και στο να ξεχνάμε. Απόψεις στον αέρα, χωρίς να σκεφτούμε καλά καλά τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια σύλληψη. "<i>Τουλάχιστον τους έπιασαν έστω και αργά, έστω και τώρα</i>". Γιατί τώρα; Γιατί τόσο αργά; Δε μπορούσαν τόσο καιρό; Λίγους είχαν σκοτώσει; Δε τα ξέραμε ήδη; Έπρεπε να φάνε Έλληνα; Μήπως η Χ.Α. εξάντλησε την χρησιμότητα της στο να θολώνει άλλα πράγματα; Μήπως η ανάγκη για αντιπερισπασμό ήταν μεγαλύτερη από την ανάγκη ενός κοινωνικού αντίβαρου που συντηρούσε το μίσος μας και το φόβο μας εστιασμένο πάνω της; Δε ξέρω. Πάντως ήδη με το χαμό της Χ.Α. να μας κρατά απασχολημένους, γίνονται πράγματα όπως <a href="http://www.logiosermis.net/2013/09/blog-post_7102.html#.UklNsoZ7L0o" target="_blank">αυτό</a>... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι από την άλλη, είναι εύκολο το να λες τώρα που ο κόσμος ασχολείται με αυτό, θα περάσουν άλλα. Παπαριές καμαρωτές αν με ρωτάτε. Κάθε μέρα παίρνονται μέτρα έτσι όπως γίναμε. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει με την απελπισία που επικρατεί παντού. Δηλαδή τι θα ακούσουμε μετά; Ότι το Star βγάζει ρεπορτάζ για το γκόμενο της Μενεγάκη για να μας αποπροσανατολίσει από το πρόβλημα; Τα ίδια έλεγαν και για τη Eurovision. Ο κόσμος ασχολείται με τη Eurovision αντί για τα προβλήματα του κλάδου, κλπ. Μαλακίες. Αν είσαι συνειδητοποιημένος και ενεργός πολίτης, δε φτάνει άρτος και θεάματα για να σε πάρουν από το πρόβλημα. Δε φτάνει ούτε η σύλληψη της Χ.Α. ούτε όποια άλλη κίνηση που θα περιφρουρήσει τα άγια και δημοκρατικά μας ιδεώδη για να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι ζούμε στα όρια της φτώχειας και της ξεφτίλας. Είναι στο χέρι μας να μείνουμε εστιασμένοι σε όσα είναι καθολικά και οικουμενικά και να παρακολουθήσουμε από κοντά το τι γίνεται και να μην αναλωθούμε σε φωτογραφίες προφίλ με το σήμα της Χ.Α. μέσα σε ένα απαγορευτικό, κλπ κλπ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαστε γρήγοροι σε όλα. Απαντάμε γρήγορα σε ερωτήσεις λες και παίζουμε στον εκατομμυριούχο, ακόμα κι αν η πρώτη παπαριά που έρχεται στο μυαλό μας είναι και η πιο αφελής και ηλίθια ατάκα που μπορούμε να πούμε. Έχουμε μια έμφυτη σχεδόν ακατανόητη ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο. Και μέσα σε αυτή την ανάγκη ακυρώνουμε τη διαδικασία της μάθησης και της κατανόησης κάτι που μπορεί να έρχεται έξω από το μικρόκοσμο μας. Χαιρόμαστε να τσακωνόμαστε, online, offline, με όλους και για όλα. Είμαστε λαός του καφενείου. Σα τους παππούδες που ο καθένας πιάνει ένα μονό τραπέζι σε μια γωνία και φωνάζουν ο ένας στον άλλο για το δίκιο τους με το κομπολόι στο χέρι. Δε μάθαμε να περιμένουμε, να αναλύουμε και να εξετάζουμε, παρά μόνο πέφτουμε με τα μούτρα για να είμαστε οι πρώτοι που καταδικάζουν. Οι πρώτοι που έχουν άποψη. Αλλά τι άποψη; Αυτή που μας επιβάλλουν; Αυτή που φαίνεται από μια πρώτη ματιά σωστή; Και τι παίζει από πίσω; Θα δούμε... Κάποιος άλλος παρακάτω θα έρθει και θα μας πει και μετά θα σπεύσουμε πρώτοι πάλι να μοιραστούμε το πρώτο άρθρο "Η συνωμοσία πίσω από τη σύλληψη της Χ.Α.", κλπ κλπ κλπ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μάθετε να συνθέτετε, να συνδέετε και να συμπληρώνετε τα κενά ρε Έλληνες... Δείτε και <a href="http://www.koutipandoras.gr/43644/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1.html" target="_blank">αυτά</a>, όποιος και να τα γράφει. Δείτε και άλλα. Και μη κρίνετε από άλλες εποχές και καταστάσεις ή από τις προκαταλήψεις σας. Στη δημοκρατία πρέπει κανείς να αντλεί από όλους και όλα. Ακόμα και εκείνους που ακούγονται ακραίοι και τρελοί. Αλλά για το θεό, μη γίνετε ο λαός του "μοιράζομαι" και του "αναπαράγω". Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να σκεφτείτε μέσα σε όλο αυτό. Μην αφήνετε τους άλλους να ορίζουν τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς σας, γιατί αργά ή γρήγορα θα είναι οι ίδιοι που θα ορίσουν και τις απαντήσεις που θα πάρετε. Μην αφήνετε ούτε εμένα, ούτε κανέναν. Βάλτε τα μόνοι σας τα ερωτήματα και πάρτε τα άλλα των διπλανών σας να τα πάτε ένα βήμα παρακάτω. </div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-51096581273039694032013-09-03T01:00:00.002+03:002013-09-03T01:00:16.323+03:00Εποχή του μέτρου;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Σε αυτή την ίδια χώρα... Χαφιέδες ο ένας του άλλου... Χαφιέδες και κουτσομπόληδες και χαιρέκακοι.. Είμαστε έτσι; Όχι όλοι, όχι πάντα. Κυρίως όχι πάντα. Η αλήθεια είναι ότι μας βγαίνει έτσι κι αλλιώς τελικά. Κάποιες φορές στο ένα άκρο και κάποιες στο άλλο. Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας και όπως αλλιώς τα ορίζουν αυτοί που τα μελετούν καλύτερα από εμάς. Εμείς προς το παρόν απλά τα ζούμε μα τελικά ίσως για αυτό το λόγο έχουμε περισσότερα να πούμε για αυτά από τους καθηγητάδες και τους κοινωνιολόγους που κάθονται αναπαυτικά και με ασφάλεια πίσω από γραφεία...</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Γίναμε θέλοντας και μη ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Κοιτάς τριγύρω, ανθρώπους μίζερους, απογοητευμένους μα περισσότερο θυμωμένους. Ανθρώπους που περιμένουν στη γωνία για ευκαιρίες να βριστούν, να κάνουν χειρονομίες, να φωνάξουν και να πλακωθούν στο ξύλο αν το "ευνοήσει" η κατάσταση. Για ένα πάρκινγκ, για ένα σκυλί που γαβγίζει παραπάνω από το κανονικό, για μια σειρά στην εφορία, για ένα φανάρι που άργησε κ.ο.κ. Βαθύτερα αίτια; Διαλέξτε εσείς και πείτε μου. Τα λεφτά που είναι λίγα και που είναι το εμφανέστερο των προβλημάτων και αυτό που πρώτα από όλα το νιώθει κανείς..; Όσα θέλαμε να κάνουμε που δεν έγιναν; Οι σπουδές που δεν έγιναν ποτέ; Η γυναίκα ή ο άντρας που πάντα ήθελες και που ποτέ δεν είχες; Λίγο από όλα και τίποτα από όλα αυτά. Περισσότερο έλλειμμα παιδείας θαρρώ. Έλλειμμα παιδείας και παιδέματος για να μάθουμε τον εαυτό μας. Δεν κουραστήκαμε ποτέ αισθάνομαι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Δε ψάξαμε όρια και αντοχές. Απλά αρχίσαμε να τρέχουμε, να τρέχουμε, να αποκτούμε και να ρωτάμε μετά το αντίτιμο, να αγοράζουμε και να μην πληρώνουμε ποτέ. Δε στρέψαμε ποτέ το βλέμμα προς τα μέσα. Ούτε η προηγούμενη γενιά, ούτε αυτή εδώ. Τώρα αρχίζουμε να το κάνουμε αναγκαστικά, τώρα που τα έξω φώτα έσβησαν και μαζί έσβησε και η δυνατότητα (η χρηματική) του να τα κρατάμε αναμμένα. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δε φταίει μόνο η κρίση, δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίνε και άλλα, φταίμε και μεις. Αυτό που στην ουσία έγινε, ήταν ότι η κρίση μας πήρε πίσω τα άλλοθι που μπορούσαμε μέχρι τώρα να χρησιμοποιούμε για να μασκαρεύουμε άλλα προβλήματα βαθύτερα. Μας πήρε τις διακοπές που ήταν μια κάποια λύση σε όλη την καταπίεση της καθημερινότητας. Μας πήρε το περιττό και το λούσο που ήταν κι αυτό μια εκτόνωση. Ήταν ένας τρόπος αποφυγής του να κοιτάξεις προς τα μέσα. Να αναρωτηθείς γιατί αισθάνεσαι έτσι, γιατί έχεις αυτό το πλάκωμα στο στήθος και να το λύσεις. Τότε, όταν αισθανόσουν έτσι, υπήρχε διέξοδος στο ξόδεμα του χρήματος και του εαυτού σου μέσα από το πρώτο. Τώρα; Τώρα λιγότερα άλλοθι, λιγότερες και οι διέξοδοι... Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι καλύτερα έτσι; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντα επέλεγα ή προσπαθούσα να δω το ποτήρι μισογεμάτο και έτσι επιλέγω και τώρα. Ευκαιρία για παρέες που ενώνονται στο πρόβλημα και συμπάσχουν. Προτιμότερο από μονάδες στη δική τους επίπλαστη πραγματικότητα. Και όσες από αυτές αξίζουν, θα συνεχίσουν να είναι παρέες και μετά τη λύση των προβλημάτων, στην μετά-κρίσης εποχή. Λιγότερα χρήματα; Προσπάθεια εύρεσης τρόπων να κάνεις και έτσι όσα έκανες πριν. Φτηνότερα ποτά, φτηνότερος καφές, λιγότερα τσιγάρα και φαγητό τόσο όσο, περισσότερο γιατί το πολύ, το αλόγιστο, απλά τροφοδοτούσε τόσα χρόνια τις κρέμες, τα γυμναστήρια και τα κόμπλεξ μας για τα κιλά που έπρεπε να χάσουμε, παράλληλα με το πλούσιο γεύμα στην ταβέρνα κάθε Κυριακή. Δημιουργούσαμε πάχος για να ψάχνουμε τρόπους να το χάσουμε. Ας μη το δημιουργούμε εξαρχής λοιπόν. Ένα γάλα και όχι τρία για να χαλάνε και να τα πετάμε, ένα πακέτο μακαρόνια και πάει λέγοντας. Εποχή του μέτρου... "Παν μέτρον άριστον" επικαλούμαστε με κάθε ευκαιρία, αλλά αλίμονο αν ένας στους εκατό που το λένε το εφαρμόζουν κιόλας...Εποχή του μέτρου και όχι της μιζέριας όμως, γιατί το όριο είναι θολό και παρεξηγήσιμο. Δε θα θέλαμε νομίζω να δημιουργήσουμε άλλη μια γενιά με σύνδρομα κατοχής, γιατί μετά απλά θα κάνουμε άλλον ένα κύκλο στην ιστορία, τόσο σύντομο και προβλέψιμο που θα είναι σχεδόν τρομακτικό, μετά τη γενιά του '40 να φτιάξουμε άλλη μια τέτοια, 70 χρόνια μετά! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι ακριβώς το δίλημμα του "ή αλλάζουμε ή χανόμαστε" που τόσο εκφοβιστικά χρησιμοποιήθηκε, αλλά τελικά είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε όσα δεχόμασταν τόσα χρόνια σα δεδομένα, γιατί προφανώς δε δούλεψαν τόσο καλά για μας, ούτε και για αυτούς που μας μεγάλωσαν στα πρότυπα της εποχής τους. Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε για να βελτιώσουμε τη βάση αυτού που είμαστε και σε συνέχεια, αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας. Δε θα χαθούμε, για λόγους πολλούς. Είμαστε αρκετά πεισματάρηδες και πολύτιμοι για να χαθούμε ή να μας αφήσουν να χαθούμε ή να "μας χάσουν" εσκεμμένα. Απλά κατά καιρούς κάποιοι στοχοποιούνται, όπως στο μικροπεριβάλλον μιας χώρας την πληρώνουν τάξεις και επαγγέλματα, έτσι και στο μάκρο επίπεδο την πληρώνουν ζώνες και χώρες. Και είναι όλο αυτό σα τους πιγκουίνους που μαζεύονται στα κοπάδια για να προστατευτούν από το κρύο. Όλοι μαζί, σπρώχνονται ασταμάτητα και έτσι ένας πιγκουίνος μπορεί να βρεθεί από το άκρο του κύκλου, εκτεθειμένος στο κρύο, μέχρι το κέντρο του, στη ζέστη. Ας σκεφτούμε ότι απλά η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι στο έξω μέρος του κύκλου σαν ένας "ριγμένος" πιγκουίνος. </div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-16185246161040500182013-04-18T14:35:00.001+03:002013-04-18T14:37:53.920+03:00Οι Έλληνες του (μ)Ουγκώ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ιανουάριος 2013. Επιζήσαμε από μνημόνια, αντιμνημόνια, εκλογές, επανεκλογές και ανασχηματισμούς μαζί με ολίγη από αναρχία και μερικούς βανδαλισμούς. Αυγές χρυσές, μαύρες νύχτες και αυγά μελάτα και διώξεις δημοσιογράφων και προστασία υπουργών ή κλεφτών του δημόσιου χρήματος. Αποκαλύψεις για κάτι μίζες που θα μπορούσαν να συντηρήσουν Αφρικανικά κρατίδια, ατιμωρησία και οι ίδιες δηλώσεις των πολιτικών στα παράθυρα περί του κράτους δικαίου και της ανάγκης μιας δίκαιης έρευνας. Φόροι, νέοι φόροι, παράφοροι φόροι, φόροι για τους φόρους και φόροι αλληλεγγύης προς αυτόν που μας φτώχυνε τόσο, το ίδιο το κράτος! Τραγική ειρωνία μα και θυμός πάνω από όλα, θυμός πολύς και συσσωρευμένος. Πολλές διαδηλώσεις, πολλές πορείες και οδομαχίες με δακρυγόνα που κάπου ησύχασαν όμως. Όσο κι αν η τρίχες του κεφαλιού μας σηκώθηκαν σε κάθε νέα αποκάλυψη, όσο κι αν είπαμε πόσο ακόμα πιά; Όσο κι αν είμασταν έτοιμη να πάρουμε κανένα ξύλο και να αρχίσουμε να τρέχουμε προς τη Βουλή, άλλο τόσο περιορίσαμε τα έξοδα και τη ζωή την ίδια στο ελάχιστο δυνατό και σιωπήσαμε. Ηρεμήσαμε… </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ηρεμήσαμε, αλλά όχι γιατί χάσαμε ή γιατί ξεχάσαμε. Ηρεμήσαμε γιατί ίσως πρόσκαιρα στερέψαμε από φωνή. Γιατί ίσως είδαμε τα όρια μας να στενεύουν και μαζί τα περιθώρια και είπαμε να μαζέψουμε λίγο μια κατάσταση, στη δουλειά μας, στο σπίτι, στην οικογένεια ή στη σχέση μας. Γυρίσαμε πίσω και συζητήσαμε, αλλάξαμε, προσαρμόσαμε και είπαμε, εντάξει, θα τη βγάλουμε καθαρή και τώρα. Ούτως ή αλλιώς, πόσο ακόμα θα μας πάει έτσι; Μπόρα είναι, όπως ήρθε θα φύγει. Πόσο πιο κάτω να πάμε; </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κι όμως, ο χρόνος άλλαξε και όσα αγνοούσαμε ήρθαν να μας χτυπήσουν στη πλάτη με την αρχή του νέου έτους… Έχει και νέα μέτρα. Έχει ακόμα πιο χαμηλές συντάξεις, δεν έχει δώρα, έχει λιγότερες θέσεις εργασίας και νέες απολύσεις και άλλα τόσα καλούδια. Το ωραίο με αυτή την κατάσταση είναι ότι πλέον έχουμε διευρύνει πολύ τις αντοχές και τις ανοχές μας. Πόσα πια να ακούσεις για να ξαφνιαστείς; Με την κατάσταση όπως είναι, θαρρώ πως μόνο η προσγείωση διαστημοπλοίου με εξωγήινες αγελάδες στην πλατεία Συντάγματος μπορεί να προκαλούσε μια κάποια έκπληξη. Έχουμε πλέον περάσει στην αναισθησία με ένα τρόπο που θα ζήλευε και ο καλύτερος αναισθησιολόγος του κόσμου! Εκεί που έλεγαν για έναν που έκλεψε 10.000 ευρώ με μια υπεξαίρεση και πεταγώσουν ρωτώντας πως έγινε, τώρα λένε για κάποιον που πήρε τα δεκαπλάσια και κανείς δε κουνάει βλέφαρο! Σα να είμαστε όλοι σε νιρβάνα! </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κι όμως, όσο κι αν τα πράγματα φαίνονται ήρεμα εδώ και κάποιο καιρό, ο θυμός να ξέρετε, είναι περίεργο πράγμα. Ο θυμός, όπως και το μίσος, όπως και η αγάπη είναι σωρευτικά συναισθήματα και ύπουλα. Μαζεύονται με τον καιρό, κρύβονται πίσω από ένα μάτι που ελαφρα γυαλίζει και περιμένουν τη στιγμή να ξεσπάσουν… Περιμένουν αυτή την καθοριστική τελευταία σταγόνα του ποτηριού. Κι αν οι Έλληνες τώρα μοιάζουν σαν τους Άθλιους του Βίκτωρ (Μ)Ουγκώ, σας βεβαιώνω ότι όταν θα μας τα πάρουν όλα θα είμαστε περισσότερο επικίνδυνοι παρά άθλιοι, γιατί πολύ απλά δε θα έχουμε τίποτα να χάσουμε πια.</div>
</div>
Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-5745590933585181992012-02-09T00:09:00.001+02:002012-02-09T00:11:44.740+02:00Ένα δώρο... χρόνων!Είναι επιλογή το πως θα δει ο καθένας τις καταστάσεις και τα στραβά, τα ανάποδα ή τα καλά που του φέρνει η μοίρα ή το γραφτό στα πόδια του... Εγώ ισορροπώ ανάμεσα στη θετική σκέψη και τη γκρίνια, στην απογοήτευση και τη χαρά, είτε στα καλά είτε στα άσχημα. Κάπου εκεί ανάμεσα, μπορεί να μιζεριάζω στα καλά, αλλά καταφέρνω με μεγάλη επιτυχία να δίνω ευχάριστες νότες στα άσχημα! Τώρα, για παράδειγμα, μια γενιά ολόκληρη, πηγαίνει σαφέστατα κάποια χρόνια πίσω. Μαζί της, βρίσκω τον εαυτό μου να ανήκει στο "ενεργό" εργατικό δυναμικό αυτής της χώρας, ναι! Είμαι στην ηλικία 25-35, κάπου στη μέση του εύρους και είμαι αυτός για τον οποίο γράφονται τα lifestyle περιοδικά, αυτός για τον οποίο γίνονται οι διαφημίσεις αυτοκινήτων, εκείνος για τον οποίο προωθούνται τα νέα τηλέφωνα και οι ρομαντικές αποδράσεις σε εγχώριους και εξωτικούς προορισμούς! Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Μεγάλη τιμή! Βέβαια, λυπάμαι ιδιαίτερα που δε μπορώ να καταναλώσω όπως θα περιμένατε από μένα. Το έκανα για κάποιο διάστημα, όταν οι μύγες ήταν παχιές ακόμα... Τώρα; <br />
<br />
Τώρα γυρίζουμε πίσω... Δεν αλλά(ζουμε) όπως λένε τα σλόγκαν, μα γυρί(ζουμε) σε εποχές που ήταν αλλιώς! Συγκεκριμένα, βρίσκομαι στην κατάσταση του να έχω στην τσέπη μου, στα 29 μου χρόνια, περίπου τα χρήματα που στα 18 και στα 19 μου έπαιρνα σαν χαρτζιλίκι, όντας φοιτητής! Τα εκτιμούσα και τότε αυτά τα λίγα χρήματα, που δε τα δούλευα άλλωστε, τα εκτιμώ και σήμερα! Ειδικά σήμερα! Θα μπορούσα να γκρινιάξω πάρα πολύ για αυτή την κατάσταση, αλλά όχι! Επιλέγω να το δω θετικά! Δεν είναι άλλωστε κάθε μέρα που κάποιος σου κάνει δώρο 10 χρόνια από τη ζωή σου! Ίσως και περισσότερα, γιατί τώρα τελευταία, με τις τιμές της βενζίνης, ανακάλυψα και το ποδήλατο των γυμνασιακών μου χρόνων που κάποτε το παράτησα γιατί δεν ήταν cool για τις κοπέλες! Τι σου είναι η ρημάδα η μόδα... Τώρα αντιθέτως, είναι πολύ "in" να έχει κανείς ποδήλατο! Δε το κοροϊδεύω, ίσα ίσα που είμαι υπέρμαχος του κινήματος, ακόμα κι αν εκδηλώνεται σε πολλές περιπτώσεις μέσα από την αισχροκέρδια των καταστημάτων που τα πουλάνε! Τέλοσπαντων, εν τέλει από τη μία λόγω βενζίνης και από την άλλη λόγω μόδας, κέρδισα άλλα 5 χρόνια! Έτσι απλά, είμαι πάλι 14! Μου δόθηκε πίσω η μισή μου ζωή μέσα σε ένα χρόνο! <br />
<br />
Επίσης, αν και δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλός στη Φυσική, τώρα τελευταία άρχισα να καταλαβαίνω και τη θεωρία της σχετικότητας του Άινσταιν! Πραγματικά ο χρόνος δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από σχετικός όταν μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου γυρνάς πίσω μια δεκαπενταετία! Ώρα για νέες αρχές λοιπόν, με τα 15 χρόνια μου στην τσέπη, θα αρχίσω από την αρχή να σκέφτομαι ποιά σχολή θέλω να δηλώσω και να κάνω όνειρα για σπουδές μακριά από το σπίτι, γιατί ακόμα δεν αξιώθηκα να φύγω! Σκάρωσα και μια μικρή αγγελία να τη στείλω για δημοσίευση... "Εργαζόμενος με ευέλικτη απασχόληση, ετών 29, με δύο πτυχία οικονομικών και πληροφορικής, κάτοχος ποδηλάτου, αναζητά κοπέλα αναλόγων προσόντων για να ενώσουν τα... χαρτζιλίκια τους!"Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-52276873925364101902011-10-21T16:53:00.001+03:002011-10-22T01:54:51.069+03:00Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος...<i>Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος, εικόνες ξεχύνονται μεμιάς...</i> Χίλιες εικόνες, μάτια κλαμένα μα πεισματικά ανοιχτά, πρόσωπα βαμμένα λευκά με το αίμα τραγική αντίθεση. Διαδηλωτές, πανό, αστυνομικοί, φρουροί, φυτευτοί και εγκάθετοι μαζί με μια απελπισία, μια απόγνωση σε όλο αυτό. Ένας λαός έξω στο δρόμο. Τι πιο γενναίο; Τι πιο όμορφο; Ένας λαός στα όρια της απόγνωσης. Τι πιο λυπηρό; Τι πιο άσχημο; Ένας (ακόμα) άνθρωπος νεκρός, με παιδιά, με οικογένεια, με όνειρα και δίχως δουλειά. Είναι απαίσιο το συναίσθημα να μη μπορείς να προσφέρεις στην οικογένεια σου... Το έχω ζήσει και το κατανοώ, το νιώθω... Μέσα σε λίγα χρόνια έχουμε χάσει τόσους ανθρώπους, μικρούς, μεγάλους, από οικογένειες και με οικογένειες δικές τους. Άδικα, από αδέσποτες σφαίρες, από χημικά, εγκλωβισμένους σε κτίρια να ασφυκτιούν σαν τα ποντίκια και πόσα ακόμα. <br />
<br />
Θλίβομαι για τους ανθρώπους που φεύγουν γιατί δε μένει κάτι άλλο που έχει νόημα για να λυπηθεί κανείς. Δε θλίβομαι για την οικονομική κατάσταση, δε θλίβομαι για την αστυνομική βία, για το άσκοπο των θυσιών που κάνουμε όλοι μας, για νέους ανθρώπους που δε μπορούν να δουλέψουν δε θλίβομαι. Αγανακτώ, απορώ, αναρωτιέμαι τι μπορεί να ακολουθήσει και απελπίζομαι. Είμαι κοντά και μακριά, αποκλεισμένος σε μια γωνιά, λίγα μέτρα από όλα αυτά. Δίχως τηλεόραση, γιατί δε μπορώ να τα κοιτάζω πια, δίχως φωνές παρά μόνο όσες μπορούν και μπαίνουν από το τζάμι που άφησα επίτηδες μια χαραμάδα ανοιχτό. Έχω πει στον εαυτό μου, πολύ πριν ξεκινήσουν όλα δαύτα, ότι δεν πρέπει να λιγοψυχήσει κανείς μας. Το πιστεύω και το στηρίζω ακόμα. Καρφώνω το βλέμμα μου εκεί, όπως έκανα αρκετό καιρό και γι' αυτό το ξέρω καλά, και δε μορφάζω καθόλου. Μένω ακίνητος, ανέκφραστος και προσπαθώ να δείξω έτσι, πόσο μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλο αυτό. Μα έρχονται ώρες που μέσα στη σιωπή, εκεί στην πλήρη ακινησία, αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ... <br />
<br />
<i>Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις σιγά, στους βασιλιάδες τ'ουρανού...</i> Είμαστε πολλοί στο ίδιο καζάνι που η μοίρα μας έφερε να μην έχουμε τα εφόδια για να ζήσουμε τα όνειρα που μας φυτέψατε στο κεφάλι. Δεν έχουμε τα λεφτά, κι ας τα αγνοούμε επιδεικτικά όταν μαζευόμαστε όπου να ναι με μια μπύρα στο χέρι και παρέα. Δεν έχουμε όση γνώση θα έπρεπε, κι ας βρίσκουμε τρόπους να γινόμαστε εξυπνότεροι και να πηγαίνουμε μπροστά. Δεν έχουμε πολιτισμό μέσα μας ούτε γύρω μας, γι' αυτό δε βρίσκουμε ταυτότητες. Μα για ποια όνειρα σκάμε; Είναι αυτά που πραγματικά αξίζουν; Ίσως πρέπει να κοιτάξουμε καλά πλέον τι σκατά όνειρα είναι όλα αυτά. Γιατί τα περισσότερα δεν αξίζει όχι μόνο να τα ζεις, αλλά ούτε να τα σκέφτεσαι... Ίσως και γι' αυτό ακόμα πρέπει να δούμε καλά μέσα μας. Να αρχίσουμε να απομυθοποιούμε τα όνειρα που μας "φύτεψαν", ή αντίθετα, να τα σεβόμαστε περισσότερο για αυτό που είναι. <br />
<br />
Είναι πολλοί εκείνοι που δε μπορούν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε τα όνειρα που τους βάλατε στο κεφάλι τους για μας... Είναι οι γονείς μας που είδαν να γεννάνε επιστήμονες με κόπους και φροντιστήρια χρόνων και στερήσεις, απλά για να τους έχουν να περιφέρονται για απασχόληση άσκοπα και μάταια. Είναι κάτι παππούδες ξεχασμένοι σε χωριά που στέλνουν το κάτι σαν βοήθημα και που μέχρι πρόσφατα αισθανόντουσαν ότι έκαναν κάτι. Λίγο πριν μπει στο κεφάλι τους (ξανά) ο αγώνας για επιβίωση και το άγχος. Δε μπορώ να έχω κανένα σεβασμό για μια κοινωνία που δε φροντίζει τους ηλικιωμένους της, πραγματικά κανένα! Μπερδεμένα όλα, όπως ακριβώς τα γράφω, έτσι νομίζω πως είναι στο κεφάλι του καθενός. Και κάπου εκεί απλά έρχονται μερικά τραγούδια, όσο σχετικά ή άσχετα με όλο αυτό να σε ρίξουν ακόμα παρακάτω και να σκύβεις το κεφάλι αναζητώντας το γιατί... Μερικά τραγούδια που σε τραβάνε πάνω από το Σύνταγμα, έξω από τις φωνές και το χαμό και σε αφήνουν μετέωρο να χαζεύεις το πλήθος που αλληλοσπαράζεται, τους ένστολους φρουρούς μιας κατά φαντασίαν δημοκρατίας, τις φωτιές και τα πτώματα. Απλά για να αναρωτηθείς τι κάνεις μέσα σε όλο αυτό... <br />
<br />
<i>Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ, και που πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό... Προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το χώμα σου φιλώ...</i>Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-20081788746735983782011-08-31T18:22:00.001+03:002011-08-31T18:22:39.715+03:00Με καφέ και τσιγάρο...Μια που έχω πολύ καιρό να γράψω σε τούτο εδώ, ορίστε η διεύθυνση της σελίδας όπου εκτονώνομαι κυρίως... <br />
<br />
Με καφέ και τσιγάρο...<br />
<br />
<a href="http://mekafekaitsigaro.jimdo.com">http://mekafekaitsigaro.jimdo.com</a><br />
<br />
Καλή ανάγνωση και αντάμωση!Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-54399181830976851332011-07-06T16:02:00.001+03:002011-07-06T16:10:05.074+03:00Μνημείο Αγνώστου Έλληνα...Υπηρέτησα στην Προεδρική Φρουρά, ναι. Όχι πολλά χρόνια πριν, 3-4 πάνω κάτω. Δε δηλώνω εθνικόφρων ή ιδιαίτερα τρελαμένος με την έννοια της πατρίδας όπως κάποιοι την εμπορεύονται και την φοράνε στο στήθος, στην συνείδηση ή την κολλάνε αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους. Δε βγαίνω στο δρόμο να δέρνω στο όνομα της, ούτε μισώ κάθε μετανάστη που βλέπω στο δρόμο, κ.ο.κ. Και το ξεκαθαρίζω αυτό γιατί φοβάμαι ότι στο τέλος αυτού του κειμένου, πολλοί θα σπεύσουν να το ακυρώσουν επικαλούμενοι κάποιον κρυμμένο εθνικισμό, ρατσισμό, ή ότι άλλο... Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. <br />
<br />
Το συναίσθημα μου για τις τελευταίες εξελίξεις, για τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας, την οικονομική κατάσταση, τα αδιέξοδα, την χρεωκοπία και όλα τα υπόλοιπα, θα έλεγα ότι συγκλίνει με αυτό του μέσου Έλληνα. Δεν έχω κάποια απίστευτα έξυπνη ατάκα να προσφέρω στην "επανάσταση", δεν έχω ρηξικέλευθες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, δεν έχω κανένα μαγικό ματζούνι ρε αδερφέ... Δεν έχω καμία ρίζα από κάποιο μαγικό φυτό των Ιμαλαΐων ούτε νερό με όζον να σου δώσω για να την παλέψεις! <br />
<br />
Τι έχω; Έχω αγανάκτηση για το αδιέξοδο, έχω θυμό για όλους μας και όλους σας, έχω απορίες για τα χρόνια που δεν ήμουν τριγύρω να τα ζήσω. Έχω ερωτήσεις για μια γενιά που κατάφερε να γεννηθεί μέσα στο Πολυτεχνείο, να γαλουχηθεί με αυτό (και καλά) και μετά γέννησε με τη σειρά της παιδιά που προσπάθησε να τα βολέψει σε θέσεις και να τα κάνει λίγο ή πολύ εικόνα και ομοίωση αυτών που ήταν έξω από τις πόρτες του Πολυτεχνείου. Κρατούντες, δικτάτορες και καταπιεστές, στη ζωή τους, στη δουλειά τους, παντού. Αυτά τα σκατά πληρώνουμε. Έχω και ελπίδα όμως. Έχω ελπίδα στον Έλληνα, σε αυτό το κύτταρο που αν με ρωτάτε δε πιστεύω ότι υπάρχει στ' αλήθεια. Το θέμα όμως εδώ είναι ότι το πιστεύει ο μέσος Έλληνας ότι το έχει και κατά συνέπεια, δε θα μου έκανε εντύπωση αν το έβγαζε προς τα έξω. Άλλωστε, καμιά φορά φτάνει να το πιστέψεις. Ακόμα κι αν είσαι ο ίδιος ο φονιάς, ο ίδιος ο ληστής, ο ίδιος ο απατεώνας, ίσως πιστέψεις και γίνεις ο ίδιος ο τιμωρός, ο λυτρωτής και ο ήρωας. Δε ξέρω...<br />
<br />
Έχω και ένα άλλοθι και μια μεγαλύτερη ευκολία να σχολιάζω αυτά, γιατί δεν έχω (ακόμα) παιδιά, σκυλιά, δάνεια και άλλα. Και έτσι, σκέφτομαι καμιά φορά ότι ίσως να είμαι λίγο αυστηρός με όλα αυτά, ίσως να μην δικαιούμαι "δια να ομιλώ", όσο κάποιοι άλλοι που πρέπει να φέρουν φαγητό στο τραπέζι, να πληρώσουν φροντιστήρια, να πληρώσουν ρούχα, κλπ. Ναι, μπορεί... Αλλά είναι σίγουρο ότι με αφορά στον ίδιο βαθμό όλο αυτό, γιατί λίγα χρόνια πάνω, λίγα κάτω, είμαι στο ηλικιακό κέντρο των ανθρώπων που θα πρέπει να βάλουν πλάτη ή να στήσουν "πισινό" για να αλλάξει κάτι σε αυτή την κατάσταση. Είμαι και μέσα σε αυτούς που θα πληρώσουν τα σπασμένα, με φόρους, έκτακτες εισφορές και λοιπά... <br />
<br />
Αλλά για αλλού ξεκίνησα και αλλού έφτασα... Υπηρέτησα λοιπόν στην Προεδρική Φρουρά και πέρασα 131 ώρες της ζωής μου, ακίνητος, μπροστά από το κοινοβούλιο, και άλλες 29 πίσω στην Ηρώδου Αττικού. 160 ώρες ακινησίας. Το οποίο από μόνο του δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μετάλλιο ανδρείας, ούτε παράσημο, ούτε τίποτα. Τα πόδια μας και τις μέσες μας χαλάγαμε και κάναμε τη θητεία μας, ίσως με λίγες πιο "ιδιαίτερες" ταλαιπωρίες από άλλους στρατευμένους, αλλά κοντά στο σπίτι μας (οι περισσότεροι). Τι να πουν και άλλοι στον Έβρο και μακρύτερα θα πουν κάποιοι. Σύμφωνοι, μα το θέμα εδώ δεν είναι η σύγκριση. Είναι περισσότερο όλος ο συμβολισμός που αυτή η μορφή ενός Εύζωνα αποκτά σε στιγμές σαν αυτή που περνά η χώρα τελευταία. Και έτσι φτάνω σε αυτό που μου συνέβη εχθές το βράδυ. Χθες, από ότι έμαθα όταν έφτασα εκεί, ήταν η πρώτη φορά που άνοιξε η πλατεία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη στον κόσμο. Η πρώτη φορά μετά την αρχή των κινητοποιήσεων που βγήκαν οι μπάρες και ο κόσμος πλησίασε τους Εύζωνες. Τυχαία εντελώς, βρέθηκα στο μνημείο κάποια ώρα το βράδυ πριν την αλλαγή των σκοπών και του παρατηρητή. <br />
<br />
Ο κόσμος ήταν διασκορπισμένος στην πλατεία, άλλοι συζητούσαν, άλλοι κοίταζαν προς τη Βουλή, άλλοι προς τους Τσολιάδες, άλλοι καθόντουσαν απλά στα σκαλιά της πλατείας ή μέσα στο δρόμο και συζητούσαν. Αρκετά συνηθισμένο θέαμα σκέφτηκα, αν και γενικά με παραξένεψε το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο, οι ομάδες που φώναζαν συνθήματα ή μούτζωναν προς τη Βουλή, δε το έκαναν μπροστά από το μνημείο, αλλά πέρα, από το δρόμο, μακριά από τους Τσολιάδες. Μπορεί να έτυχε, σκέφτηκα. Το παράδοξο και το απροσδόκητο για μένα, συνέβη μόλις ήρθε η αλλαγή. Ο κόσμος μαζεύτηκε μεμιάς μπροστά στο μνημείο, οι παρέες σταμάτησαν τις κουβέντες και τώρα, ο μεγάλος όγκος του κόσμου ήταν μπροστά από το μνημείο και περίμενε την αλλαγή. Και έτσι, αυθόρμητα περισσότερο και χωρίς καμία ντουντούκα, άρχισαν όλοι να τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο και να φωνάζουν στους Τσολιάδες. "Μπράβο παλικάρια", "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" και άλλα τόσα, που μένει στον καθένα να τα κρίνει ως αντιδράσεις, αλλά που τελικά ήταν ένας παλμός του κόσμου. Που ήταν απλά εκεί. Χωρίς κόμματα, χωρίς σχέδιο, πλάνο και ατζέντα. <br />
<br />
"Μπράβο παλικάρια" είπε μια κυρία γύρω στα πενήντα και χειροκρότησε μόνη της, λίγη ώρα αφού ο Εθνικός Ύμνος έσβησε από τα αυτιά μας και οι Τσολιάδες έκαναν την αλλαγή τους. Τελείωσε τη φράση της και σκούπισε τα δάκρυα της. Αυτό μόνο. Έτσι απλά. Οι παλιοί σκοποί κατέβηκαν από το μνημείο, η αλλαγή ξεκίνησε να φύγει και όλοι ξέσπασαν πάλι σε χειροκροτήματα. Το ίδιο έγινε και 2-3 λεπτά αργότερα όταν οι νέοι σκοποί κατέβηκαν και πήραν θέση στις σκοπιές τους. Δε νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς επαρκώς ή αμερόληπτα να εξηγήσει όλο αυτό. Δεν είμαι και σίγουρος πόσο μέσα θα έπεφτε. Με αυτό κατά νου, αναρωτιέμαι. Τι μπορεί τελικά να δει κανείς σε έναν Τσολιά και να αντιδράσει έτσι; Μπορεί να δει την πατρίδα; Την έννοια της πατρίδας όπως την αντιλαμβάνονται οι φανατικοί των εμβλημάτων, των στολών και των πολέμων; Την πατρίδα του 1821; Του 1940; Μα αυτά είναι τα παιδιά του 80, του 85, του 90. Τα παιδιά που κοιτάνε να μπουν στο δημόσιο και να βολευτούν.. Είναι αυτοί; Αλλάζει κάτι επειδή είναι 1.90+ και ντυμένοι με τις στολές των προ-προ-πάππων τους; Ίσως να μην αλλάζει, ίσως να είναι τα ίδια λαμόγια που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Ίσως να είναι όπως εγώ και συ... <br />
<br />
Αυτό που για μένα έχει σημασία είναι ότι μιλάμε για κάποια παιδιά από 20 έως 30 χρονών πάνω κάτω, που στέκονται εκεί σε πείσμα μιας εποχής που τρέχει, σκοτώνει και σκοτώνεται και ψάχνει να δικάσει εκ των υστέρων. Στέκονται εκεί, πειθαρχημένοι και σίγουροι οι περισσότεροι για αυτό που κάνουν, περισσότερο πειθαρχημένοι από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Φυλάνε από το πρωί ως το βράδυ, κλαίνε και αυτοί από τα δακρυγόνα, δεν έχουν μάσκες και δε μπορούν να σκουπίσουν τα μάτια τους. Κι ας μην είναι οι σωτήρες του έθνους, κι ας είναι για άλλους κατάλοιπα άλλων εποχών κι ας έρχονται όσοι θέλουν να καταδικάσουν το στρατό (ούτε εγώ πιστεύω ότι χρειαζόμαστε στρατούς). Οι Τσολιάδες είναι εκεί και αποτελούν για κάποιους ανθρώπους έμπνευση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλώς ή κακώς. Ίσως αυτό να είναι αρκετό, ίσως να είναι μια αρχή για τώρα. <br />
<br />
ΥΓ: Μαντεύω πως τις επόμενες μέρες, κάποιος Υπουργός, όπως πάντα, θα πάει μέσα στο στρατόπεδο να τους συγχαρεί για την αντρεία τους... Βλακείες... Παπαριές... Ότι επιβράβευση χρειάζονται, την παίρνουν με το παραπάνω από όλους αυτούς που τους κάνουν παρέα κάθε βράδυ στο Σύνταγμα.Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-10892322162620104272010-11-17T13:09:00.000+02:002010-11-17T13:09:44.650+02:00Εδώ…; Πολυτεχνείο;Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, που πήγε τελικά όμως; Τι απέμεινε και τι κάνουμε εμείς για αυτό; Η γενιά των γονιών μας, ήταν ακριβώς στην ηλικία μας όταν έγινε όλο αυτό. Μερικοί με παιδιά, άλλοι χωρίς παιδιά ακόμα. Κάποιοι από εσάς, γεννηθήκατε ένα-δυό χρόνια μετά. Αυτό, από μόνο του, θα μπορούσε να είναι μια καλή δικαιολογία για να μην γνωρίζετε. Όχι τώρα όμως… Τι έμεινε τελικά από το Πολυτεχνείο, μετά από τις πολιτικές σταδιοδρομίες των τόσων; Αυτό το καημένο το Πολυτεχνείο κοντεύει να γίνει στην Ελλάδα, σαν το τίμιο ξύλο από το σταυρό του Ιησού. Ξέρετε, αν όλα τα φυλακτά που πωλούνται σαν τίμιο ξύλο, είχαν πράγματι κομμάτι από τον σταυρό του Ιησού, τότε θα έπρεπε να τον είχαν σταυρώσει είτε στην κιβωτό του Νώε, ή σε δάσος ολόκληρο! Έτσι και στο Πολυτεχνείο… Άλλος ένας να πει ότι ήταν μέσα, θα πρέπει να γράψουμε ξανά τα βιβλία της ιστορίας, αφού τελικά καθώς φαίνεται, όλη η Αθήνα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και απ’ έξω ήταν μόνο η χούντα! Αυτό το Πολυτεχνείο, έθρεψε τελικά γενιές και γενιές! Έθρεψε τους πολιτικούς που το καπηλεύτηκαν και πήραν θέσεις, έθρεψαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους και πάει ακόμα… Τι άλλο έμεινε απ’ το Πολυτεχνείο; Ενδυναμώθηκε μήπως το πανεπιστημιακό άσυλο; Το οποίο έφτασε στις μέρες μας να αποτελεί καταφύγιο ανθρώπων που δεν έχουν κανένα κοινό έρεισμα με κάποιους από εκείνους που έδρασαν στο Πολυτεχνείο; Δεν είμαι κατά του ασύλου, τουναντίον, είμαι υπέρ. Δεν πιστεύω σε ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, αλλά όλο αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάθε χρόνο με την επέτειο, είναι εντελώς εκτός. <br />
<br />
Που πήγε το Πολυτεχνείο; Έμεινε στις σχολικές γιορτές με τα τραγούδια του Λοΐζου και τα μαύρα σκηνικά. Στα παιδιά με τα τριαντάφυλλα στα χέρια και στις λίστες που διαβάζαμε με τα ονόματα εκείνων που σκοτώθηκαν. Εκείνες τις μέρες, όταν σκεφτόσουν τι έγινε τότε, μαύριζε η ψυχή σου. Μετά; Τι έγινε και φτάσαμε στο σήμερα; Μετά, το Πολυτεχνείο ανηφόρισε προς τα πανεπιστήμια, στην ανώτατη εκπαίδευση και έγινε αργία, αφορμή για καφέ, γιατί την ημέρα εκείνη είναι πάντα κλειστές οι σχολές… Και κάπου εκεί, ίσως και λίγο αργότερα, αρχίσαμε να το ξεχνάμε εντελώς. Γυρίζαμε σπίτι νωρίς για να μην μπλέξουμε στις φασαρίες, ενώ πολλές φορές δεν μας άφηναν καν να ανέβουμε στο κέντρο. Φταίμε κι εμείς… Και έτσι, κάθε χρόνο, το απόγευμα μας έβρισκε μπροστά από την τηλεόραση να περιμένουμε τα φετινά έκτροπα, με τους γονείς μας να κάθονται με το δάχτυλο επικριτικά και να μας δείχνουν λέγοντας «Στα ΄λεγα εγώ… Τι να πήγαινες να κάνεις; Να βρεις κανένα μπελά;». Με κείνα και με τα άλλα, τελειώσαμε το πανεπιστήμιο, κάναμε μεταπτυχιακά, διδακτορικά και λοιπά και κάποια στιγμή βρήκαμε δουλειά…<br />
<br />
Είμαι σήμερα από το πρωί στο γραφείο και ακούω ξανά Λοΐζο. Ψάχνω να βρω που πήγε το παιδί που άκουγε τα ίδια τραγούδια 15 χρόνια πριν και έκλαιγε. Ψάχνω να βρω γιατί δεν είναι ακόμα στο δρόμο, τώρα που ξέρει πιο πολλά από τότε. Ξέρει, αλλά γνωρίζει πραγματικά; Όχι! Είμαι εδώ, κλεισμένος καλά στον δεύτερο όροφο, οχυρωμένος πίσω από στοίβες χαρτιά… Μόνο που εμένα, το δικό μου «οχυρό» δεν μου προσφέρει προστασία όπως το Πολυτεχνείο κάποτε… Δεν προσπαθεί κανείς να μπει μέσα – δεν απειλούμαι… Δεν με ανάγκασε κανείς να παγιδευτώ. Είμαι κλεισμένος από μόνος μου εδώ, αδιαφορώ κι ας αγαπάω ακόμα, μα αναρωτιέμαι… Που πήγε το Πολυτεχνείο;Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-69429824682116780872010-06-01T23:27:00.000+03:002010-06-01T23:27:53.868+03:00Αυτή η πατρίδα μου ανήκει...Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον να φύγει από εκεί που γεννήθηκε, από εκεί που μεγάλωσε, από εκεί που ερωτεύτηκε...; Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον και πόσο δύσκολο συνάμα, να αφήσει αυτή την "κακόμοιρη" Ελλάδα και να φύγει για άλλα μέρη... Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι για εσάς, αλλά αυτό που ξέρω και αυτό που συζητάω, είναι το γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να φύγω εγώ...<br />
<br />
Αυτά τα χώματα μυρίζουν. Μυρίζουν αίμα και άνοιξη ταυτόχρονα, φωνάζουν και σιωπούν, τρέφουν εγκληματίες και αγίους. Αυτός ο τόπος γέννησε παιδιά και σταυρώθηκε από αυτά, πίστεψε υποσχέσεις και έτρεξε σε πορείες, μόνο για να ανακαλύψει ότι μάταια φώναξε και ότι οι ίδιοι που τον έβγαλαν στο δρόμο ήταν αυτοί που τον πούλησαν. Είναι καμιά παγκόσμια αλήθεια αυτό; Όχι. Αυτό συμβαίνει όπου υπάρχουν άνθρωποι. Όσο βαθιά κι αν μπει κανείς σε μια τέτοια ανάλυση, το ερώτημα πάντα παραμένει το ίδιο αμείλικτο και συνάμα ατομικό. Τι κάνω εγώ για αυτό;<br />
<br />
Εγώ λοιπόν, αυτή τη χώρα δεν την αφήνω. Δεν θα την αφήσω κι ας ανήκω σε μια ηλικία τέτοια που μπορώ να το κάνω ευκολότερα τώρα από ποτέ. Και ξέρεις, έχω όλα τα εφόδια και τα τυπικά (άχρηστα) προσόντα για να το κάνω. Δεν σου λέω ψέμματα, είναι όλα κορνιζαρισμένα και στριμωγμένα σ' ένα τοίχο σ' ένα διαμέρισμα στον Ταύρο... Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν φεύγω...<br />
<br />
Δεν φεύγω γιατί λίγους δρόμους κάτω από το Θησείο, έκανα την πρώτη μου βόλτα πιασμένος χέρι χέρι με μια κάποια Δανάη. Γιατί σε κάτι χαμένα καφέ στα Εξάρχεια και στην Φωκίωνος Νέγρη, ήπια τους πρώτους φοιτητικούς καφέδες και γιατί στην Πλάκα, ένα καλοκαίρι έψαχνα μια κοπέλα με ένα λουλούδι στο χέρι εκεί στους Αέρηδες. Γιατί σε κάτι σπαρμένα κομμάτια γης στο Αιγαίο μύρισα καλοκαίρια, γιασεμί και ασβέστη και κατηφόρισα στην παραλία με δυο ρακέτες και μια πετσέτα. <br />
<br />
Γιατί στη Ρόδο ένιωσα να μπαίνω σε ένα άλλο σύμπαν κάπου διακόσια χρόνια πίσω, γιατί στην Θεσσαλονίκη πάντα αισθάνομαι δύο πόντους ψηλότερος και γιατί ταξίδεψα σε μια νύχτα στη Χαλκιδική για να δω δεκαπέντε λεπτά μιας συναυλίας πριν αναγκαστώ από διακοπή ρεύματος να γυρίσω πάλι σε μια νύχτα στην Αθήνα. Γιατί αυτός ο τόπος έχει τον τρόπο να με κάνει στιγμές να αισθάνομαι τόσο μικρός και άλλες να νομίζω ότι μπορώ να πηδήξω πάνω από τον Όλυμπο με ένα άλμα. <br />
<br />
Γιατί στον Πλαταμώνα άνοιξε κάποτε ένα παράθυρο και ταξίδεψα μέσα του ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Γιατί στη Μυτιλήνη έχω πάντα ένα φίλο που κάθε φορά τρέχω να τον δω με την ίδια χαρά όπως την πρώτη φορά. Και ξέρεις κάτι άλλο; Εγώ σε αυτόν τον τόπο, έμαθα να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, κάτι μεσημέρια κάτω από κληματαριές και κάτι βράδια κάτω από τα αστέρια με μια μπύρα στο χέρι. Κι ας ήταν στιγμές που έχω νιώσει τόσο μόνος, πάντα είχε ένα τρόπο αυτή μου τη μοναξιά να την μοιράζεται. Μου φτάνει καμιά φορά, έτσι πνιγμένος που ζω στην Αθήνα, να ανέβω μέχρι το Λυκαβηττό για να νιώσω ότι μπορώ να κάνω ένα βήμα από εκείνο το βράχο για να πετάξω μέχρι το Σούνιο και μετά πάλι πίσω...<br />
<br />
Δεν θα την αφήσω την Ελλάδα αγαπητέ κύριε... Ναι, σε εσάς μιλάω που ίσως να είστε εκείνος που θέλει να με διώξει, ίσως να είστε ο πατέρας που θα θέλατε και το παιδί σας να φύγει, ίσως να είστε αυτός που με απαξιώνει τόσο ώστε να βάζει στοίχημα ότι θα φύγω... Όχι... Αυτή η πατρίδα μου ανήκει... Μου ανήκει στο ποσοστό που μου κληροδότησε ο παππούς μου πριν τέσσερα χρόνια, μου ανήκει στο μερίδιο που θα μου αφήσει ο πατέρας μου και το οποίο πρέπει να παραδώσω τουλάχιστον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο, στο δικό μου παιδί.<br />
<br />
Σ' αυτή την πατρίδα έχω ορίσει ότι μπορεί να ξέρω για αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή. Σ' αυτή την πατρίδα που ξενυχτάει, που αργεί στη δουλειά, που λιάζεται και που μαραίνεται ταυτόχρονα, σ' αυτήν ανήκω και αυτή μου ανήκει... Και δεν τη χαρίζω σε κανέναν σας.Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-19521808026468164482010-05-13T12:14:00.002+03:002010-05-13T12:14:34.429+03:00Λίγο ηφαίστειο!!!!<object width="400" height="200"><param name="allowfullscreen" value="true" /><param name="allowscriptaccess" value="always" /><param name="movie" value="http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=11673745&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1" /><embed src="http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=11673745&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="400" height="200"></embed></object><p><a href="http://vimeo.com/11673745">Iceland, Eyjafjallajökull - May 1st and 2nd, 2010</a> from <a href="http://vimeo.com/sstieg">Sean Stiegemeier</a> on <a href="http://vimeo.com">Vimeo</a>.</p>Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-2756956902462131922010-05-10T03:02:00.001+03:002010-05-26T10:37:56.457+03:00Ο gadget-άκιαςΟικονομική κρίση... Χαμός... Φτώχεια, διαδηλώσεις, αυξήσεις... Το ΦΠΑ που σε λίγο θα φτάσει σε επίπεδα θερμοκρασίας τον Αύγουστο και μεις στη μέση! Έτσι και εγώ από το μετερίζι μου με τους τρεις πυρήνες, την τεράστια RAM και την επίπεδη οθόνη μου, είπα να ασχοληθώ με αυτό ακριβώς...<br />
<br />
Με την τεχνολογία και την ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος ο φίλος μου!<br />
<br />
Διαφημίσεις, τεχνολογικά επιτεύγματα και επίπεδες οθόνες που δείχνουν πάντα επίπεδες κοιλιές όταν πάτε να τις αγοράσετε στο μαγαζί. Κινητά με κάμερα, με symbian, με bluetooth, με ασύρματα δίκτυα και με μεγάλες οθόνες αφής γιατί τελικά μόνο αυτά ακουμπάτε τόσες φορές την ημέρα.<br />
<br />
Μέσα στην μεγάλη σας νιρβάνα, ζείτε και βρήκατε πολλοί από εσάς κάτι νέο να κυνηγάτε... Την τεχνολογία που δυστυχώς τρέχει με ταχύτητες που ο φτωχός μισθός σας αδυνατεί να ακολουθήσει! Και έτσι, τις κάνετε δόσεις, τις κάνετε στερήσεις από άλλα πράγματα σίγουρα πιο σημαντικά. Και εκεί που όλος ο κόσμος ψάχνει να δει ποιοι έφαγαν τα λεφτά, εγώ κάνω τον ανήξερο και κοιτάζω προς Πέτρου Ράλλη, προς Σύνταγμα, προς Συγγρού και όπου αλλού έχουν σηκωθεί αυτοί οι ναοί της σύγχρονης θρησκείας σας!<br />
<br />
Ω! Έλληνες τρισμέγιστος λαός της υφηλίου, πάτε και κάνετε όλα τα αντίστοιχα gadget-o-μάγαζα ζάμπλουτα γιατί θέλετε να βλέπετε τη μπαλάρα σας κάθε Κυριακή μεγάλη σαν το κεφάλι σας! Στην τηλεόραση Full HD, Led, Stereo, Dolby Surround την 50άρα! Που στο δυάρι που μένετε, δεν χωράει γιατί θέλει 5 μέτρα απόσταση από τον καναπέ, και εσάς το σαλόνι είναι 2 επί 3! Αλλά την βάλατε για να την κοιτάτε στο μισό μέτρο, της στρώσατε και σεμεδάκια πάνω, και κοιτάτε τη Γερμανού τις Κυριακές και λέτε... "Πωπω, γέρασε κι αυτή!". Ναι, γιατί βλέπεις τη ρυτίδα σε High Definition και τρομάζεις! <br />
<br />
Γίνατε όλοι ειδικοί της τεχνολογίας και έχετε άποψη για τα πάντα! Ξέρετε ότι το τάδε κινητό είναι καλύτερο και δεν καταδέχεστε την φτηνή τηλεόραση γιατί η άλλη, η νέα έχει 400 MHz ρυθμό ανανέωσης ενώ η παλιά έχει 100! Και δεν καταλαβαίνετε ότι πολλά από αυτά είναι ζήτημα να τα αντιλαμβάνεται το μάτι σας καλά καλά! Έχετε ντυθεί με 100 ευρώ πατόκορφα και κουβαλάτε στην τσέπη σας άλλα 500 ευρώ με την μορφή του νέου iPhone...! Είμαστε φτηνοί στα βασικά έξοδα διαβίωσης μας και ακριβοί στα αξεσουάρ και τα είδη πολυτελείας!<br />
<br />
Αλλάζετε τους υπολογιστές σαν τα πουκάμισα κάθε δυο χρόνια και ούτε, γιατί ο παλιός είναι πλέον αργός, ή γιατί βγήκε το νέο μοντέλο που είναι πιο γρήγορο από το παλιό! Ποιος; Ο Έλληνας! Που πριν δέκα χρόνια δεν είχε κινητό! Που αναρωτιόταν αν όταν δεν έχει σήμα στο κινητό, μπορεί να παίζει κανονικά τα παιχνίδια! Που έμαθε να βγάζει φωτογραφίες διακοπών με μια μηχανή μιας χρήσης από το περίπτερο, και τώρα ψάχνει την κάμερα με τον ενσωματωμένο σκληρό δίσκο και το video HD.<br />
<br />
Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας! Έχω πληρώσει και πληρώνω το μερίδιο μου για τα άχρηστα πράγματα που στοιβάζονται σε κουτιά στην ντουλάπα. Έχω πληρώσει κινητά και ψηφιακές και υπολογιστές. Για αυτό νομιμοποιούμαι να έχω άποψη. Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, αλλά δεν θα βγω να τρέξω γυμνός στο Σύνταγμα με το φυλλάδιο του κάθε eshop στα τέτοια μου, φωνάζοντας "Τεχνολογία για όλους!" ή "LG, ηχεία, τεχνολογία!"...<br />
<br />
Αλλά μου σπάει τα νεύρα να βλέπω ανθρώπους υπνωτισμένους και παραμυθιασμένους, να χάνουν άλλα βασικά πράγματα και να τρέχουν πίσω από φούμαρα με χρωματιστά λαμπάκια! Ήρθε το κύμα της τεχνολογίας που μας πήρε και μας σήκωσε! Γίναμε σαν τους ιθαγενείς με τα χρωματιστά κολιέ! Ανάθεμα με, είναι όπως τότε στην Αμερική...! Μας δώσανε δυο χάντρες χρωματιστές και καθόμαστε και τις κοιτάμε να λαμπυρίζουν στον ήλιο σαν χαζοί! Μας τις έδωσαν τόσο ύπουλα που μας πήρανε το σπίτι σε δόσεις και ακόμα μυαλό δεν βάλαμε! <br />
<br />
Ανάθεμα με, παρακαλάω να κάτσει κάποιος με χρόνο στη διάθεση του, και να πάρει συνεντεύξεις από ανθρώπους γύρω στα 25 με 35... Πάω στοίχημα ότι ο μέσος Έλλην αυτής τη ηλικιακής ομάδας θα έχει αλλάξει στη ζωή του, πάνω από 7 κινητά τηλέφωνα, τουλάχιστον 2 υπολογιστές, θα έχει σε ένα ποσοστό 80% επίπεδη τηλεόραση, θα έχει και ένα netbook (ξέρετε, αυτά τα μικρά που οι Έλληνες τα κουβαλάνε πλέον και στις διακοπές μαζί), θα έχει σίγουρα ένα ή δύο playstation (γιατί και το παλιό το κρατάμε καβάτζα) και άλλα τόσα μαραφέτια! Πάω στοίχημα!<br />
<br />
Οι εμμονές είναι κακό πράγμα... Και επειδή δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο, πάω να κοιμηθώ. <br />
<br />
Θα αφήσω το mp3 player να φορτίζει μαζί με την κάμερα,<br />
Θα αφήσω το pc να κατεβάζει καμιά ταινία,<br />
Θα χαζέψω λίγο στο netbook να με πάρει ο ύπνος,<br />
Θα βάλω ξυπνητήρι στο iPhone,<br />
Αλλά πριν από όλα, θα πάω τουαλέτα με το φυλλάδιο του Media Marktt για ανάγνωσμα!<br />
<br />
Καληνύχτα!Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-60389735407494938072010-05-10T02:29:00.001+03:002010-05-10T02:35:49.112+03:00...ζητείται ενδοσκόπηση!Γεια σου ρε Έλληνα μάγκα. Στην ελληνική μαγκιά την τρισμέγιστη υποκλίνομαι και σήμερα και αναζητώ εις τα άχυρα βελόνες, έτσι όπως μόνο οι Έλληνες ξέρουμε να κάνουμε...! <br />
<br />
Με τον απόηχο της τραγωδίας της περασμένης εβδομάδας συνεχίζω να στύβω το κεφάλι μου και να μαζεύω απόψεις δεξιά και αριστερά για να καθίσω να τις αναλύσω και να βγάλω μιαν άκρη (λέμε τώρα). <br />
<br />
Τι κάνει ο Έλληνας; Ο Έλληνας είναι καλός σε ένα πράγμα. Είναι καλός στο να κατηγορεί! Τι κατηγορεί τώρα τελευταία; <br />
<br />
Κατηγορεί...<br />
...Τους πολιτικούς που έχουν φάει όλα τα λεφτά και συνεχίζουν (το ότι τους έβαλε ο ίδιος στη Βουλή, καμία σχέση δεν έχει)<br />
...Τους κομπιναδόρους που έφαγαν λεφτά στην πλάτη του κοσμάκη (το ότι θα το έκανε και ο ίδιος αν ήταν πιο έξυπνος, επίσης δεν έχει καμία σχέση)<br />
...Τον γνωστό που μπήκε με βύσμα στο δημόσιο και καθαρίζει 3.000 ευρώ και που και αυτός συνέβαλε στην οικονομική απαξίωση του τόπου (το ότι το ζήτησε από το γνωστό του υποψήφιο βουλευτή για τρίτη τετραετία σερί, καμία απολύτως σημασία δεν έχει)<br />
...Τον γιατρό που επειδή σπούδασε μέχρι τα 35, έχει κάνει το φακελάκι επάγγελμα και του τα παίρνει για ψύλλου πήδημα (γιατί αυτός αν ήταν γιατρός θα εκτελούσε λειτούργημα, και θα έπαιρνε φακελάκι μόνο από τους πλούσιους - κάτι σαν τον Ρομπέν των Γιατρών!)<br />
<br />
Και γενικά κατηγορεί δεξιά και αριστερά, ότι κινείται. Είναι καλός σε αυτό ο Έλληνας... Έλα που όμως αν δεν έχεις κάνει την αυτοκριτική σου, δεν μπορείς ΠΟΤΕ να κάνεις εποικοδομητική κριτική σε κανέναν...<br />
<br />
Η λέξη αυτοκριτική όμως, δεν υπάρχει σε κανένα σύγχρονο λεξικό. Και έτσι ο Έλληνας την αγνοεί. Θα μου πείτε, αν την είχε κανένα βιβλίο, θα το είχαν ανοίξει να το δουν; Άλλη κουβέντα αυτή θα σας πω, και μην με κολάζετε με άλλα, γιατί ξεκίνησα για κάτι και θα το τελειώσω!<br />
<br />
Και έτσι, ο Έλληνας που λέγαμε, ξέρει να κατηγορεί αλλά δεν ξέρει να κάνει κριτική γιατί πρώτα από όλα δεν είναι έντιμος με τον εαυτό του. Δεν μπορεί και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αυτή η αναθεματισμένη η κριτική έχει μέσα της και την έννοια της λύσης. Κάνεις μια κριτική για να βοηθήσεις σε μια κατεύθυνση... Κάνεις μια κριτική γιατί επιθυμείς μια λύση!<br />
<br />
Ώρες ώρες, ο Έλληνας νομίζεις ότι γεννήθηκε σαν το στρουμφάκι τον γκρινιάρη. Μονίμως γκρίνια γιατί έτσι μας αρέσει.. Σαν τη διαφήμιση. Ανάθεμα με, είμαι σίγουρος ότι αν ήταν κανένας Έλληνας τότε με το Τσουνάμι, αντί να τρέξει να σωθεί, θα καθόταν στην παραλία, ψάχνοντας τον υπεύθυνο και κράζοντας τον τύπο με τις ομπρέλες, γιατί του πλήρωσε ομπρέλα για όλη τη μέρα, τσάμπα... <br />
<br />
Στο κεφάλαιο του Έλληνα λοιπόν, έρχεται η δεύτερη άγνωστη λέξη... Ενδοσκόπηση! Ενδο... τι; Για τον Έλληνα, είναι τόσο δύσκολο να συλλάβει το νόημα αυτής της λέξης, όσο είναι για μια ξανθιά με Φρεντοτσίνο Caramel στο ένα χέρι, να ανοίξει την πόρτα του ταξί, τρεις το μεσημέρι στην Σταδίου και ενώ κορνάρει ο ταρίφας, κρατώντας στο άλλο χέρι την μούφα Luis Vuitton και τα ψώνια απ' το Bershka!<br />
<br />
Και επειδή σε κούρασα με τις ασυναρτησίες μου αγαπητέ αναγνώστη, επιστρέφω στο θέμα. Ο Έλληνας που τελικά βρήκε χίλιες δυο αιτίες για τα πρόσφατα επεισόδια, και έκανε και τις δίκες του στα καφενεία, στις παρέες, στα σπίτια, παντού. Ρώτησε το απλό; Ποιο απλό; Εγώ τι κάνω; Που έρχομαι στην εικόνα και τι ρόλο παίζω;;; Τι να φταίω, για παράδειγμα, για τα οικονομικά χάλια της χώρας;;<br />
<br />
Εγώ που...<br />
...δεν παίρνω αποδείξεις από κανέναν για να γλιτώσω κανένα δίφραγκο<br />
...στο εξοχικό που σηκώνω στη Λούτσα, δεν προσλαμβάνω Έλληνες εργάτες γιατί θέλουν παραπάνω λεφτά<br />
...πάω διακοπές το καλοκαίρι και χαλάω δυο μηνιάτικα, αλλά απόδειξη δεν παίρνω από κανέναν! <br />
...ψάχνω για ένα βύσμα για να αυξήσω την μάζα των δημοσίων υπαλλήλων κατά ένα<br />
...ψάχνω τρόπο να πάρω νωρίς τη σύνταξη για να αράξω<br />
...τελικά είμαι αλάνθαστος και μακάρι να έκαναν όλοι οι άλλοι αυτά που κάνω και εγώ! Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι εμένα!!!<br />
<br />
Αγαπητέ πλην τίμιε Έλληνα, όταν είσαι σε μια χώρα με 60% φοροδιαφυγή στο ΙΚΑ από ανθρώπους που δουλεύουν ανασφάλιστοι, όταν ο καθένας μας, στα πρότυπα των πολιτικών, προσπαθεί στον μικρόκοσμο του να κλέψει όσα πιο πολλά μπορεί... Είναι δύσκολο να δείχνεις με το δάχτυλο και να κατηγορείς τους άλλους μόνο...<br />
<br />
Όταν 30.000 άνθρωποι δήλωναν έναν νεκρό τους συγγενή ζωντανό και έπαιρναν συντάξεις ΤΕΒΕ μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους μπαμπά, θείου, αδελφής και εξαδέλφης, τι περιμένεις;; Αυτά ποιοι τα κάνουν;;; Οι πολιτικοί μόνο; ΌΧΙ! Αυτά τα κάνουν άνθρωποι σαν κι εμάς... Εμείς ξαφνικά, επειδή κλέβουμε λιγότερα, γίναμε υπεράνω κριτικής;<br />
<br />
Το παραπάνω και παρακάτω κομμάτι, δεν γράφεται ούτε από λογιστή ούτε υπάλληλο υπουργείου οικονομικών! Γράφεται περισσότερο για ένα γενικό γαμώτο και δεν θα ήθελα να αδικηθεί επικεντρώνοντας μόνο στην "οικονομική" του πλευρά. Αλλά αυτό το πράγμα έχει παραγίνει...<br />
<br />
Σε μια χώρα που όλοι φοροδιαφεύγουμε, πόσο περιμένετε να αντέξει; Πόσο; Έχετε πάρει χαμπάρι, από όλα τα παραπάνω, πόσα λεφτά δεν φαίνονται πουθενά και κάνουν φτερά; Γιατί για να πας και να κάνεις άρχοντας τις διακοπές σου, τα σκας στην κυρα Μαριγώ που τελικά βγαίνει το καλοκαίρι και μια καμαρούλα μια σταλιά, την έχει νοικιάσει για 60 από τις 90 μέρες (στάνταρ!) με 40 ευρώ τη μέρα... 2.400! Και πόσοι τέτοιοι είναι; Εσείς δεν το κάνετε; Είμαι σίγουρος πως κάποιοι το κάνετε...<br />
<br />
Αλλά, ο δικός μου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... Σας έχω νέα! Και του δίπλα ο σκοπός, "άγια" τα κάνει τα μέσα...! Αγιάσαμε όλοι και κοιτάμε άλλους να σταυρώσουμε στο τέλος ε; Όχι, δεν φταίμε μόνο εμείς και ούτε οι πολιτικοί την βγάζουν λάδι. Αλλά πως να φτιάξεις πανάθεμα με τον οποιονδήποτε άλλον, αν δεν φτιάξεις πρώτα τον εαυτό σου; Αν πρώτα δεν κάνεις το δυσκολότερο πράγμα, που είναι να γίνεις εσύ καλύτερος...<br />
<br />
Αλλά κάτι θεωρίες συνωμοσίας και κάτι άλλες λαμογιές, ξέρεις ρε Ελληνάρα να τις ανακαλύπτεις και να πέφτεις από τα σύννεφα! Ε λοιπόν, αν οι μισοί Έλληνες είχαν ως επάγγελμα την "Κατηγόρια" που έλεγε και η γιαγιά μου, οι άλλοι μισοί θα είχαν σαν επάγγελμα να πέφτουν από τα σύννεφα!<br />
<br />
Κοιτάζω καμιά φορά τη ζωή του Έλληνα (και την δική μου μαζί, Έλληνας είμαι, στην Ελλάδα προσπαθώ να ζήσω κι εγώ) και βλέπω ότι στην βάση του και στον τρόπο που σκέφτεται, ο Έλληνας έχει μάθει μόνο να αφαιρεί και να διαιρεί. Βρίσκει ποσοστά παντού (που τελικά είναι μια διαίρεση επί ενός συνόλου) για να αναδείξει πόσο αδικείται... "50% των Ελλήνων ζει στο όριο της φτώχειας", "30% των νοικοκυριών θα βγάλει το Πάσχα με δάνειο", κλπ κλπ. Με αφαιρέσεις προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του στην απ'έξω... "Α, εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό", "Εγώ δεν είχα βύσμα για το δημόσιο", κλπ κλπ. Δεν έχει μάθει όμως ούτε να προσθέτει, ούτε να πολλαπλασιάζει. Δεν έχει μάθει να βλέπει τα πράγματα έτσι. Αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα...<br />
<br />
"Θα πάω να μείνω με την Άννα για να μοιραστούμε τα έξοδα..". Να τα διαιρέσετε δηλαδή δια του δυο ε; Γιατί κανείς δεν λέει, "Θα πάω να μείνω με την Άννα, γιατί θα περνάμε καλά οι δυο μας" (εδώ έρχεται η πρόσθεση... (ένας ο Μάρκος, μια η Άννα, το σύνολον δυο! Και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπαν και οι Κατσιμιχαίοι!)<br />
<br />
Φτηνοί συλλογισμοί και τεχνάσματα ε; Έτσι θα σκεφτούν κάποιοι, αλλά τελικά, μπορείτε να μου πείτε ότι δεν είναι έτσι πραγματικά; <br />
<br />
Σε ένα λαό, που χρόνο με το χρόνο, επιλέγει την αφαίρεση και την διαίρεση (τι αρνητικές λέξεις), από την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό, που κοιτάζει όλο και λιγότερο μέσα του και όλο και περισσότερο στην κλειδαρότρυπα του δίπλα του, δεν έχω να πω κάτι περισσότερο.<br />
<br />
Ένα τελευταίο μόνο, σαν encore, που δεν είναι δικό μου αλλά που αξίζει την προσοχή σας νομίζω... "Όταν δείχνεις με το δάχτυλο σου κάποιον άλλο, τα τρία από τα υπόλοιπα τέσσερα δάχτυλα του χεριού σου, δείχνουν πίσω σε σένα..."<br />
<br />
Πόσα και πόσα τέτοια δάχτυλα δεν μας έχουν δείξει όλους μας καθημερινά... Αλλά.. Χαμπάρι!Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-605756710717197982010-05-07T11:07:00.001+03:002010-05-07T15:51:11.039+03:00Blog προτάσεις...!Το διαδίκτυο σαν έννοια, έχει μέσα του την δημιουργία δικτύων, δεσμών, συνδέσεων...<br />
<br />
Έχει έμφυτη την έννοια της κοινότητας... Έτσι και εγώ ψάχνω, διαβάζω και βρίσκω παρόμοιες με την δική μου τρέλες και τις καταθέτω εδώ. <br />
<br />
Δεν νομίζω να έχουν αντίρρηση οι δημιουργοί τους, αλλά αν έτσι είναι, ας μου το πουν να τα σβήσω.<br />
<br />
Ορίστε λοιπόν οι δικές μου "γέφυρες" προς τον τεράστιο κόσμο των blogs...<br />
<br />
<a href="http://lastin-firstout.blogspot.com">http://lastin-firstout.blogspot.com</a><br />
<br />
<a href="http://mekafekaitsigaro.yolasite.com">http://mekafekaitsigaro.yolasite.com<br />
</a><br />
<a href="http://cavestudioz.blogspot.com">http://cavestudioz.blogspot.com</a><br />
<br />
<a href="http://faeenamalaka.blogspot.com">http://faeenamalaka.blogspot.com</a><br />
<br />
Είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε το ίδιο καλά, όσο πέρασα εγώ διαβάζοντας τα..!<br />
<script type="text/javascript">
var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");
document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));
</script><br />
<script type="text/javascript">
try {
var pageTracker = _gat._getTracker("UA-16280712-1");
pageTracker._trackPageview();
} catch(err) {}</script>Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3348469047220405983.post-78325896209950175602010-05-05T22:04:00.001+03:002010-05-07T15:50:59.694+03:00Δεν θα γυρίσουν<span class="Apple-style-span" style=" color: rgb(255, 255, 255); font-family:'Lucida Grande', 'Arial Unicode MS', sans-serif;font-size:12px;"><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Είναι Τετάρτη, 5/5/2010... Και δεν νιώθω καθόλου όμορφα. Αυτή η μέρα πρέπει να φύγει όσο πιο αναίμακτα γίνεται... Αλλά και για αυτό αργά είναι... Αυτή τη μέρα, αφού φύγει, πρέπει να την κρατήσουμε καλά φυλαγμένη. Γιατί τέτοιες μέρες, όσο παρακαλάς να φύγουν, τόσο δεν πρέπει να τις αφήνεις να πάνε χαμένες... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... ποτέ! Έφυγαν σε ένα πρωινό όπως έφυγες και συ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Έφυγαν για να πάνε να ζήσουν παιδιά, σπίτια, οικογένειες, τους εαυτούς τους. Έφυγαν και πήραν ένα καφέ από τη γωνία και μπήκαν στο κλουβί τους για να βγει η μέρα. Έφυγαν και κάποια σκεφτόταν ότι σε κάτι μήνες θα έφερνε στον κόσμο μια ακόμα ζωή... Και ίσως να είχε τίποτα περιοδικά με μωρουδιακά και να διάβαζε. Ίσως και να μπήκε στο facebook και να το είπε σε κάποια μακρινή της φίλη ότι περιμένει μωρό... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... Ακούει κάνεις;;;</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Δεν φιλοδοξώ να κερδίσω δημοτικότητα (άλλωστε ανώνυμα γράφω), δεν φιλοδοξώ στο εύκολο δάκρυ, ούτε περιμένω να βγάλω λεφτά από αυτό. Δεν μπορείτε να με βάλετε λοιπόν σε μια κατηγορία δημοσιογράφων, ποιητών, λαοπλάνων ή συναφών επαγγελμάτων. Αυτό που γράφω είναι πάνω στη μυρωδιά της ζωής, στην πραγματικότητα που τσακίζει κόκαλα και που πονάει. Δεν θα γυρίσουν ποτέ... Ακούει κανείς;;; </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Πότε θα ξυπνήσετε; Πότε θα ξυπνήσουμε όλοι; Πότε θα δούμε πέρα από την μεγάλη μας μύτη...; Που πρέπει να είναι τεράστια τελικά για να κρύβει με τόση επιτυχία όλα τα υπόλοιπα! Τι εννοώ; Μπαίνω στο facebook... Μπαίνω για να δω πόσο σας πείραξε όλο αυτό που έγινε σήμερα. Και ναι, σας θεωρώ αντιπροσωπευτικό δείγμα. Γιατί έχω 300+ "φίλους" που όλους σας γνώρισα κάποια στιγμή στη ζωή μου. Δεν είστε διακοσμητικοί... Και έτσι μπορώ να σας μαλώσω, να σας μετρήσω, να σας κατσαδιάσω... Μπορώ να σας καταλογίσω πράγματα. Και θα το κάνω! </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Συναυλία του Manu Chao (ή όπως διάβολο τον λένε) στην Ελλάδα το καλοκαίρι, αφιέρωση τραγουδιού των Πυξ Λαξ σε μια κάποια γκόμενα, δεν θα γυρίσουν ποτέ, σχόλιο σε μια ηλίθια φωτογραφία, high score σε κάποιο ηλίθιο παιχνίδι, δεν θα γυρίσουν ποτέ... Σχόλιο γιατί ατίμασαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, διαφημίσεις από το πλαίσιο και το e-shop για τα νέα gadgets... ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ! Ακούει κανείς;;; Νιώθει κανείς;;; Που είστε που να με πάρει; </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Χτίσατε τον μικρό σας πολύτιμο κόσμο και ζείτε μόνο εκεί μέσα; Είναι αποστειρωμένα στο facebook? Είναι καλά να είναι όλα Like...? Το dislike δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σας; Βάζει κάποιος μια ανάρτηση και ένα πολύ σωστό σχόλιο για τα επεισόδια... Πάει από κάτω κάποιος άλλος και κάνει, "Like". Τι "Like"; Γιατί "Like"; Τι σου "Like" ρε μεγάλε; Τι σου αρέσει;;; Χάσατε και αυτό; Χάσατε τη γνώμη σας; Βαριέστε το να γράψετε κάτι; Να κάνετε μια γαμημένη σωστή χρήση αυτού του πράγματος που εκτός 2-3 χρήσεων κατά τα άλλα σας αποχαυνώνει; Τώρα σας πήρε και την κρίση; Δηλαδή, είναι σαν να είσαι μέσα στη μαστούρα, πετάγεται κάποιος πιο μαστουρωμένος από σένα, λέει μια παπάρα και εσύ κουνάς το κεφάλι σαν το πρόβατο και λες... "Yeaaaahh", "I Like"... Και τέλος! Δεν θα γυρίσουν ποτέ σπίτι τους.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Στην Ελλάδα του 2010 (και δεν λέω πλανήτη ή κόσμο, γιατί θα αδικήσω τους υπόλοιπους), τέσσερις ζωές πέθαναν από ασφυξία μέσα σε μια τράπεζα, μέρα μεσημέρι. Στην Ελλάδα του 2010, δεν σκοτώθηκε ένας πεζός από κάποιον απρόσεκτο, δεν πέθανε κάποιος από μια ανίατη ασθένεια, τρεις άνθρωποι και ένα μωρό στα σπλάχνα μιας μάνας (ακούτε; νιώθετε;) δεν μπορούσαν να ανασάνουν! Τους δολοφόνησαν κάτι μαλάκες! Και πάνω σε αυτό έχετε να πείτε Like? Ή να πείτε για τη νέα συναυλία του καλοκαιριού... Δεν θα γυρίσουν πίσω... ποτέ! Πόσες φορές να το γράψω πια;;; Πού είστε ρε γαμώτο; Τι σας έκαναν; </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Τα 800 ευρώ σας ενδιαφέρουν περισσότερο; Σας νοιάζει το κωλονήσι των διακοπών; Το νέο σας τηλέφωνο; Το ενοίκιο που ανεβαίνει; Η σχέση που δεν σας κάθεται; Το αφεντικό που σας καταπιέζει; Η γκρίνια της μάνας; Η βρώμα της Αθήνας; Η ακρίβεια στη βενζίνη, ή το γαμημένο το μαλλί που δεν κάθεται με το ζελέ; Ξέρετε κάτι; Αυτοί οι άνθρωποι με τέτοιες έγνοιες πήγαν στη δουλειά τους σήμερα το πρωί... Και έχασαν τη ζωή τους. Τελεία. Έτσι όπως την χάνετε και εσείς μέρα με τη μέρα, με τρόπο πιο ύπουλο και λιγότερο απόλυτο, αλλά εξίσου μη αναστρέψιμο... Δεν θα γυρίσουν πίσω... Κάποιοι από εσάς, νιώθω να έχετε φύγει ήδη. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το ξέρετε.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Γιατί σε αυτή τη χώρα, τα αυτονόητα έγιναν τόσο δυσκόλως εννοούμενα; Που την χάσαμε τη μπάλα; Δεν ζήτησα από κανέναν να πάρει τα στουπιά και να κάψει τη Βουλή. Δεν ζήτησα από κανέναν αυτοχειρία... Ζήτησα το απλό. Ζήτησα την ευαισθησία. Ζητάω την συνειδητοποίηση, την συμπόνοια, την αγάπη, το σεβασμό, τον αποτροπιασμό, το κάτι ρε πούστη μου. Ζητάω μια γαμημένη γραμμή στο καρδιογράφημα. Να καταλάβω ότι κάτι γίνεται. Η σιωπή δεν είναι δικαιολογία. Το να αισθάνεται κανείς δεν είναι δρόμος. Το να πνίγει και να τα βιώνει μέσα του, δεν μου λέει τίποτα. Το να τα γράφει και πολύ περισσότερο να τα συζητάει, κάτι μου λέει. Το να κάνει πράξεις αυτά που γράφει, ακόμα περισσότερα! Μιλήστε, ακούστε, νιώστε! Κάποιος δίπλα σας δεν έχει πάρει χαμπάρι... Κάποιος δίπλα σας κοιμάται! Σκουντήξτε τον! Βγάλτε τον από τη μουργέλα... Θυμώστε τον... Θυμώστε τον γιατί αυτοί δεν θα γυρίσουν πίσω. Γιατί κάποιοι αυτή τη στιγμή, τους κλαίνε με μαύρο δάκρυ και χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Σε αυτούς χρωστάτε να καταλάβετε τι έγινε. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι το χρωστάτε στον εαυτό σας, τουλάχιστον πάρτε το χαμπάρι ότι το χρωστάτε σε αυτούς. Πολύ λυπάμαι που είμαι νεο - Έλληνας. Ντρέπομαι πάρα πολύ. Κι ας μην έκαψα εγώ αυτές τις ψυχές, ας μην έσπασα εγώ στο ξύλο τα ΜΑΤ, ας μην έδειρα εγώ τους διαδηλωτές, ας μην είμαι εγώ υπουργός, ας μην είμαι τίποτα από όλα αυτά. Λυπάμαι για λογαριασμό κάποιων ανθρώπων. Και αύριο δεν θα πάω να δουλέψω όπως πήγα σήμερα. Κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε καν. Δεν γύρισαν ποτέ... </span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τα παραπάνω. Ίσως, αλλά έχω γνώμη και έχω και το μέσο να την καταθέτω. Νιώθω ότι αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος και καταραμένος την ίδια στιγμή. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα άλλο παρά μόνο από ανθρώπους. Αυτοί του έλλειπαν πάντα. Και πάλι, όταν τους χρειαζόταν ήταν πάντα εκεί. Η Ελλάδα πάντα σκότωνε τα παιδιά της. Πάντα είχε τον τρόπο της. Σήμερα, πολλά από δαύτα κοιμούνται με τα μάτια ανοικτά και βλέπουν με τα μάτια κλειστά. Δεν έχετε αισθήσεις. Δεν έχετε γνώμη σιγά - σιγά. Έχετε φύγει και πάτε, ένας θεός ξέρει που... Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γυρίσετε ποτέ...</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Καλή σας νύχτα!</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">ΥΓ: Και ας με συγχωρήσουν οι "φίλοι" μου στο facebook. Δεν είστε όλοι έτσι... Αλλά πάλι, αν είστε εκτός από "φίλοι" και φίλοι... Τότε αυτή η γραμμή είναι περιττή έτσι κι αλλιώς! </span></p></span><br />
<script type="text/javascript">
var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");
document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));
</script><br />
<script type="text/javascript">
try {
var pageTracker = _gat._getTracker("UA-16280712-1");
pageTracker._trackPageview();
} catch(err) {}</script>Nik Palahttp://www.blogger.com/profile/07322775365969117754noreply@blogger.com1