Είναι Τετάρτη, 5/5/2010... Και δεν νιώθω καθόλου όμορφα. Αυτή η μέρα πρέπει να φύγει όσο πιο αναίμακτα γίνεται... Αλλά και για αυτό αργά είναι... Αυτή τη μέρα, αφού φύγει, πρέπει να την κρατήσουμε καλά φυλαγμένη. Γιατί τέτοιες μέρες, όσο παρακαλάς να φύγουν, τόσο δεν πρέπει να τις αφήνεις να πάνε χαμένες... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... ποτέ! Έφυγαν σε ένα πρωινό όπως έφυγες και συ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Έφυγαν για να πάνε να ζήσουν παιδιά, σπίτια, οικογένειες, τους εαυτούς τους. Έφυγαν και πήραν ένα καφέ από τη γωνία και μπήκαν στο κλουβί τους για να βγει η μέρα. Έφυγαν και κάποια σκεφτόταν ότι σε κάτι μήνες θα έφερνε στον κόσμο μια ακόμα ζωή... Και ίσως να είχε τίποτα περιοδικά με μωρουδιακά και να διάβαζε. Ίσως και να μπήκε στο facebook και να το είπε σε κάποια μακρινή της φίλη ότι περιμένει μωρό... Δεν θα γυρίσουν σπίτι τους... Ακούει κάνεις;;;
Δεν φιλοδοξώ να κερδίσω δημοτικότητα (άλλωστε ανώνυμα γράφω), δεν φιλοδοξώ στο εύκολο δάκρυ, ούτε περιμένω να βγάλω λεφτά από αυτό. Δεν μπορείτε να με βάλετε λοιπόν σε μια κατηγορία δημοσιογράφων, ποιητών, λαοπλάνων ή συναφών επαγγελμάτων. Αυτό που γράφω είναι πάνω στη μυρωδιά της ζωής, στην πραγματικότητα που τσακίζει κόκαλα και που πονάει. Δεν θα γυρίσουν ποτέ... Ακούει κανείς;;;
Πότε θα ξυπνήσετε; Πότε θα ξυπνήσουμε όλοι; Πότε θα δούμε πέρα από την μεγάλη μας μύτη...; Που πρέπει να είναι τεράστια τελικά για να κρύβει με τόση επιτυχία όλα τα υπόλοιπα! Τι εννοώ; Μπαίνω στο facebook... Μπαίνω για να δω πόσο σας πείραξε όλο αυτό που έγινε σήμερα. Και ναι, σας θεωρώ αντιπροσωπευτικό δείγμα. Γιατί έχω 300+ "φίλους" που όλους σας γνώρισα κάποια στιγμή στη ζωή μου. Δεν είστε διακοσμητικοί... Και έτσι μπορώ να σας μαλώσω, να σας μετρήσω, να σας κατσαδιάσω... Μπορώ να σας καταλογίσω πράγματα. Και θα το κάνω!
Συναυλία του Manu Chao (ή όπως διάβολο τον λένε) στην Ελλάδα το καλοκαίρι, αφιέρωση τραγουδιού των Πυξ Λαξ σε μια κάποια γκόμενα, δεν θα γυρίσουν ποτέ, σχόλιο σε μια ηλίθια φωτογραφία, high score σε κάποιο ηλίθιο παιχνίδι, δεν θα γυρίσουν ποτέ... Σχόλιο γιατί ατίμασαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, διαφημίσεις από το πλαίσιο και το e-shop για τα νέα gadgets... ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ! Ακούει κανείς;;; Νιώθει κανείς;;; Που είστε που να με πάρει;
Χτίσατε τον μικρό σας πολύτιμο κόσμο και ζείτε μόνο εκεί μέσα; Είναι αποστειρωμένα στο facebook? Είναι καλά να είναι όλα Like...? Το dislike δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σας; Βάζει κάποιος μια ανάρτηση και ένα πολύ σωστό σχόλιο για τα επεισόδια... Πάει από κάτω κάποιος άλλος και κάνει, "Like". Τι "Like"; Γιατί "Like"; Τι σου "Like" ρε μεγάλε; Τι σου αρέσει;;; Χάσατε και αυτό; Χάσατε τη γνώμη σας; Βαριέστε το να γράψετε κάτι; Να κάνετε μια γαμημένη σωστή χρήση αυτού του πράγματος που εκτός 2-3 χρήσεων κατά τα άλλα σας αποχαυνώνει; Τώρα σας πήρε και την κρίση; Δηλαδή, είναι σαν να είσαι μέσα στη μαστούρα, πετάγεται κάποιος πιο μαστουρωμένος από σένα, λέει μια παπάρα και εσύ κουνάς το κεφάλι σαν το πρόβατο και λες... "Yeaaaahh", "I Like"... Και τέλος! Δεν θα γυρίσουν ποτέ σπίτι τους.
Στην Ελλάδα του 2010 (και δεν λέω πλανήτη ή κόσμο, γιατί θα αδικήσω τους υπόλοιπους), τέσσερις ζωές πέθαναν από ασφυξία μέσα σε μια τράπεζα, μέρα μεσημέρι. Στην Ελλάδα του 2010, δεν σκοτώθηκε ένας πεζός από κάποιον απρόσεκτο, δεν πέθανε κάποιος από μια ανίατη ασθένεια, τρεις άνθρωποι και ένα μωρό στα σπλάχνα μιας μάνας (ακούτε; νιώθετε;) δεν μπορούσαν να ανασάνουν! Τους δολοφόνησαν κάτι μαλάκες! Και πάνω σε αυτό έχετε να πείτε Like? Ή να πείτε για τη νέα συναυλία του καλοκαιριού... Δεν θα γυρίσουν πίσω... ποτέ! Πόσες φορές να το γράψω πια;;; Πού είστε ρε γαμώτο; Τι σας έκαναν;
Τα 800 ευρώ σας ενδιαφέρουν περισσότερο; Σας νοιάζει το κωλονήσι των διακοπών; Το νέο σας τηλέφωνο; Το ενοίκιο που ανεβαίνει; Η σχέση που δεν σας κάθεται; Το αφεντικό που σας καταπιέζει; Η γκρίνια της μάνας; Η βρώμα της Αθήνας; Η ακρίβεια στη βενζίνη, ή το γαμημένο το μαλλί που δεν κάθεται με το ζελέ; Ξέρετε κάτι; Αυτοί οι άνθρωποι με τέτοιες έγνοιες πήγαν στη δουλειά τους σήμερα το πρωί... Και έχασαν τη ζωή τους. Τελεία. Έτσι όπως την χάνετε και εσείς μέρα με τη μέρα, με τρόπο πιο ύπουλο και λιγότερο απόλυτο, αλλά εξίσου μη αναστρέψιμο... Δεν θα γυρίσουν πίσω... Κάποιοι από εσάς, νιώθω να έχετε φύγει ήδη. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το ξέρετε.
Γιατί σε αυτή τη χώρα, τα αυτονόητα έγιναν τόσο δυσκόλως εννοούμενα; Που την χάσαμε τη μπάλα; Δεν ζήτησα από κανέναν να πάρει τα στουπιά και να κάψει τη Βουλή. Δεν ζήτησα από κανέναν αυτοχειρία... Ζήτησα το απλό. Ζήτησα την ευαισθησία. Ζητάω την συνειδητοποίηση, την συμπόνοια, την αγάπη, το σεβασμό, τον αποτροπιασμό, το κάτι ρε πούστη μου. Ζητάω μια γαμημένη γραμμή στο καρδιογράφημα. Να καταλάβω ότι κάτι γίνεται. Η σιωπή δεν είναι δικαιολογία. Το να αισθάνεται κανείς δεν είναι δρόμος. Το να πνίγει και να τα βιώνει μέσα του, δεν μου λέει τίποτα. Το να τα γράφει και πολύ περισσότερο να τα συζητάει, κάτι μου λέει. Το να κάνει πράξεις αυτά που γράφει, ακόμα περισσότερα! Μιλήστε, ακούστε, νιώστε! Κάποιος δίπλα σας δεν έχει πάρει χαμπάρι... Κάποιος δίπλα σας κοιμάται! Σκουντήξτε τον! Βγάλτε τον από τη μουργέλα... Θυμώστε τον... Θυμώστε τον γιατί αυτοί δεν θα γυρίσουν πίσω. Γιατί κάποιοι αυτή τη στιγμή, τους κλαίνε με μαύρο δάκρυ και χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί.
Σε αυτούς χρωστάτε να καταλάβετε τι έγινε. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι το χρωστάτε στον εαυτό σας, τουλάχιστον πάρτε το χαμπάρι ότι το χρωστάτε σε αυτούς. Πολύ λυπάμαι που είμαι νεο - Έλληνας. Ντρέπομαι πάρα πολύ. Κι ας μην έκαψα εγώ αυτές τις ψυχές, ας μην έσπασα εγώ στο ξύλο τα ΜΑΤ, ας μην έδειρα εγώ τους διαδηλωτές, ας μην είμαι εγώ υπουργός, ας μην είμαι τίποτα από όλα αυτά. Λυπάμαι για λογαριασμό κάποιων ανθρώπων. Και αύριο δεν θα πάω να δουλέψω όπως πήγα σήμερα. Κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε καν. Δεν γύρισαν ποτέ...
Ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για τα παραπάνω. Ίσως, αλλά έχω γνώμη και έχω και το μέσο να την καταθέτω. Νιώθω ότι αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος και καταραμένος την ίδια στιγμή. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα άλλο παρά μόνο από ανθρώπους. Αυτοί του έλλειπαν πάντα. Και πάλι, όταν τους χρειαζόταν ήταν πάντα εκεί. Η Ελλάδα πάντα σκότωνε τα παιδιά της. Πάντα είχε τον τρόπο της. Σήμερα, πολλά από δαύτα κοιμούνται με τα μάτια ανοικτά και βλέπουν με τα μάτια κλειστά. Δεν έχετε αισθήσεις. Δεν έχετε γνώμη σιγά - σιγά. Έχετε φύγει και πάτε, ένας θεός ξέρει που... Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γυρίσετε ποτέ...
Καλή σας νύχτα!
ΥΓ: Και ας με συγχωρήσουν οι "φίλοι" μου στο facebook. Δεν είστε όλοι έτσι... Αλλά πάλι, αν είστε εκτός από "φίλοι" και φίλοι... Τότε αυτή η γραμμή είναι περιττή έτσι κι αλλιώς!
Αυτές τις μέρες είσαι αγανακτισμένος Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις την τηλεόραση, βρίζεις λίγο, την κλείνεις τελικά, φτιάχνεις καφέ. Βλέπεις τους ανθρώπους να σπαρταράνε πάνω από τις περιουσίες τους. Πνίγεσαι. Σε έχει πιάσει το αντιστασιακό σου και όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μιλάς γι αυτό, καταλήγοντας πάντα στο εκτελεστικό απόσπασμα που αρμόζει στους υπαίτιους. Ίσως κάποια στιγμή να έκλαψες κιόλας, ίσως να πας και σε κάποια συγκέντρωση διαμαρτυρίας γιατί από καιρό ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο αλλά σοβαρό λόγο δεν έβρισκες. Τώρα όμως έχεις λόγο και έχεις και μια φωνή που πολύ θέλει να φωνάξει για τις αντοχές σου, που είναι στα όριά τους τελευταία. Όλα αυτά είναι πολύ θλιβερά, όχι όμως για τον διάχυτο πόνο που έχουν προκαλέσει. Γιατί έπρεπε να γίνουν για να καταλάβεις πως υπάρχει φωτιά και καίει. Πρέπει να κλείσει ο Alpha τον πόνο σε ένα βιντεάκι για να τον δεις? Είναι στους δρόμους, κοίτα τον. Είναι στα πακεταρισμένα δείγματα ανθρώπων στο γραφείο σου. Η φωτιά είναι παντού και γύρω σου και μέσα σου. Και την κοιτάς μα ποτέ δεν τη βλέπεις! Θα πας να φωνάξεις για τους αγνώστους, τη στιγμή που ζεις επί πτωμάτων. Ανθρώπινων, περιβαλλοντικών, ακόμα και του ίδιου του δικού σου πτώματος που σέρνεις δεξιά αριστερά κάθε μέρα. Ρωτάει ο κόσμος "γιατί?". Να γιατί! Γιατί δεν έχουμε ανθρώπινη βάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου φωνάζω επιπλήτοντάς σε, περισσότερο για να τα ακούω κι εγώ που κάνω τα ολόιδια.
Σήκω. Δες τη φωτιά επιτέλους. Μας καίει χρόνια τώρα.