Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος...

Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος, εικόνες ξεχύνονται μεμιάς... Χίλιες εικόνες, μάτια κλαμένα μα πεισματικά ανοιχτά, πρόσωπα βαμμένα λευκά με το αίμα τραγική αντίθεση. Διαδηλωτές, πανό, αστυνομικοί, φρουροί, φυτευτοί και εγκάθετοι μαζί με μια απελπισία, μια απόγνωση σε όλο αυτό. Ένας λαός έξω στο δρόμο. Τι πιο γενναίο; Τι πιο όμορφο; Ένας λαός στα όρια της απόγνωσης. Τι πιο λυπηρό; Τι πιο άσχημο; Ένας (ακόμα) άνθρωπος νεκρός, με παιδιά, με οικογένεια, με όνειρα και δίχως δουλειά. Είναι απαίσιο το συναίσθημα να μη μπορείς να προσφέρεις στην οικογένεια σου... Το έχω ζήσει και το κατανοώ, το νιώθω... Μέσα σε λίγα χρόνια έχουμε χάσει τόσους ανθρώπους, μικρούς, μεγάλους, από οικογένειες και με οικογένειες δικές τους. Άδικα, από αδέσποτες σφαίρες, από χημικά, εγκλωβισμένους σε κτίρια να ασφυκτιούν σαν τα ποντίκια και πόσα ακόμα.

Θλίβομαι για τους ανθρώπους που φεύγουν γιατί δε μένει κάτι άλλο που έχει νόημα για να λυπηθεί κανείς. Δε θλίβομαι για την οικονομική κατάσταση, δε θλίβομαι για την αστυνομική βία, για το άσκοπο των θυσιών που κάνουμε όλοι μας, για νέους ανθρώπους που δε μπορούν να δουλέψουν δε θλίβομαι. Αγανακτώ, απορώ, αναρωτιέμαι τι μπορεί να ακολουθήσει και απελπίζομαι. Είμαι κοντά και μακριά, αποκλεισμένος σε μια γωνιά, λίγα μέτρα από όλα αυτά. Δίχως τηλεόραση, γιατί δε μπορώ να τα κοιτάζω πια, δίχως φωνές παρά μόνο όσες μπορούν και μπαίνουν από το τζάμι που άφησα επίτηδες μια χαραμάδα ανοιχτό. Έχω πει στον εαυτό μου, πολύ πριν ξεκινήσουν όλα δαύτα, ότι δεν πρέπει να λιγοψυχήσει κανείς μας. Το πιστεύω και το στηρίζω ακόμα. Καρφώνω το βλέμμα μου εκεί, όπως έκανα αρκετό καιρό και γι' αυτό το ξέρω καλά, και δε μορφάζω καθόλου. Μένω ακίνητος, ανέκφραστος και προσπαθώ να δείξω έτσι, πόσο μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλο αυτό. Μα έρχονται ώρες που μέσα στη σιωπή, εκεί στην πλήρη ακινησία, αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ...

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις σιγά, στους βασιλιάδες τ'ουρανού... Είμαστε πολλοί στο ίδιο καζάνι που η μοίρα μας έφερε να μην έχουμε τα εφόδια για να ζήσουμε τα όνειρα που μας φυτέψατε στο κεφάλι. Δεν έχουμε τα λεφτά, κι ας τα αγνοούμε επιδεικτικά όταν μαζευόμαστε όπου να ναι με μια μπύρα στο χέρι και παρέα. Δεν έχουμε όση γνώση θα έπρεπε, κι ας βρίσκουμε τρόπους να γινόμαστε εξυπνότεροι και να πηγαίνουμε μπροστά. Δεν έχουμε πολιτισμό μέσα μας ούτε γύρω μας, γι' αυτό δε βρίσκουμε ταυτότητες. Μα για ποια όνειρα σκάμε; Είναι αυτά που πραγματικά αξίζουν; Ίσως πρέπει να κοιτάξουμε καλά πλέον τι σκατά όνειρα είναι όλα αυτά. Γιατί τα περισσότερα δεν αξίζει όχι μόνο να τα ζεις, αλλά ούτε να τα σκέφτεσαι... Ίσως και γι' αυτό ακόμα πρέπει να δούμε καλά μέσα μας. Να αρχίσουμε να απομυθοποιούμε τα όνειρα που μας "φύτεψαν", ή αντίθετα, να τα σεβόμαστε περισσότερο για αυτό που είναι.

Είναι πολλοί εκείνοι που δε μπορούν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε τα όνειρα που τους βάλατε στο κεφάλι τους για μας... Είναι οι γονείς μας που είδαν να γεννάνε επιστήμονες με κόπους και φροντιστήρια χρόνων και στερήσεις, απλά για να τους έχουν να περιφέρονται για απασχόληση άσκοπα και μάταια. Είναι κάτι παππούδες ξεχασμένοι σε χωριά που στέλνουν το κάτι σαν βοήθημα και που μέχρι πρόσφατα αισθανόντουσαν ότι έκαναν κάτι. Λίγο πριν μπει στο κεφάλι τους (ξανά) ο αγώνας για επιβίωση και το άγχος. Δε μπορώ να έχω κανένα σεβασμό για μια κοινωνία που δε φροντίζει τους ηλικιωμένους της, πραγματικά κανένα! Μπερδεμένα όλα, όπως ακριβώς τα γράφω, έτσι νομίζω πως είναι στο κεφάλι του καθενός. Και κάπου εκεί απλά έρχονται μερικά τραγούδια, όσο σχετικά ή άσχετα με όλο αυτό να σε ρίξουν ακόμα παρακάτω και να σκύβεις το κεφάλι αναζητώντας το γιατί... Μερικά τραγούδια που σε τραβάνε πάνω από το Σύνταγμα, έξω από τις φωνές και το χαμό και σε αφήνουν μετέωρο να χαζεύεις το πλήθος που αλληλοσπαράζεται, τους ένστολους φρουρούς μιας κατά φαντασίαν δημοκρατίας, τις φωτιές και τα πτώματα. Απλά για να αναρωτηθείς τι κάνεις μέσα σε όλο αυτό...

Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ, και που πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό... Προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το χώμα σου φιλώ...